Κάθε αργία ,προεόρτια ,μου θυμίζει Φθινόπωρο !Μελαγχολώ από το φόβο μου και δεν θα'μαι η μόνη .Ξεχύνονται όλοι στους δρόμους με ταχύτητα κι όσοι δεν τρέχουν ,το ίδιο κάνει ,τρέχουν οι άλλοι γι' αυτούς και δυστυχώς συμβαίνει το απευκταίο.
Εγώ, ως παθούσα, αναρωτιέμαι καθημερινά, περνάω δυο και τρεις φορές από τον τόπο του ατυχήματος ,πότε θα πάψουμε να θρηνούμε θύματα ή να καταδικάζονται συνάνθρωποι σε μόνιμη αναπηρία. Η ζωή ,μετά από ένα τροχαίο ή χάνεται ή σταματά στην ηλικία που συμβαίνει αν σου αφήσει σημάδια! Μα γιατί ,γιατί !Κοντοστέκομαι να σκεφτώ. Ναι ,δεν έχασα τη ζωή μου, έχασα τις χαρές της ,γιατί η αφανής σε πολλούς αναπηρία μου-παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας -μου στέρησε πολλά ,ιδιαίτερα τα ταξίδια και εννοώ και αυτά τα οδικά ολίγων χιλιομέτρων ,ουδείς λόγος για αεροπορικά ,παρακινδυνευμένο! Στο προκείμενο .Φταίει ο οδηγός ,ο Έλληνας οδηγός ,κι αν φταίει γιατί φταίει μόνο στην Ελλάδα, γιατί τρέχει μόνο στην Ελλάδα, γιατί φεύγει από το δρόμο μόνο στην Ελλάδα-μιλάμε για τον κανόνα!
