Πέρασε ένας χρόνος από το ναυτικό ατύχημα, που συνέβη στην Αδριατική, στις 28 Δεκεμβρίου 2014, στο με Ιταλική σημαία Ε/Γ-Ο/Γ «Norman Atlantic», ναυλωμένο από την ελληνική ΑΝΕΚ.
Το πλοίο εκτελούσε το δρομολόγιο Πάτρα – Ηγουμενίτσα – Αγκόνα. Είχε αποπλεύσει από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας με 484 άτομα (πλήρωμα και επιβάτες) και έπλεε ΒΔ της Κέρκυρας, όταν ξέσπασε φωτιά στο γκαράζ του. Οι άνεμοι, έντασης 9 και 10 μποφόρ, που έπνεαν στην περιοχή, είχαν σαν αποτέλεσμα να καθυστερήσει η επιχείρηση διάσωσης και να εξελιχθεί σε ανείπωτη τραγωδία…
Η πυρκαγιά έσβησε μετά από δεκαπέντε ολόκληρες μέρες, στο Μπάρι της Ιταλίας όπου το πλοίο ρυμουλκήθηκε και βρίσκεται μέχρι και σήμερα…
Η έρευνα του εισαγγελέα Μπάρι, δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί…
Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων αυτής της τραγωδίας, δεν έχει κλείσει οριστικά…
Γίνεται αναφορά, για τουλάχιστον έντεκα νεκρούς, οι σοροί των οποίων βρέθηκαν, στο γκαράζ του πλοίου, στις ακτές της Ιταλίας, στις ακτές της Κέρκυρας και στα παγωμένα νερά της Αδριατικής…
Οι αρμόδιες αρχές στο Μπάρι, πριν λίγες μέρες, σχεδόν ένα χρόνο μετά την πυρκαγιά, άρχισαν να αδειάζουν τους χώρους του πλοίου ελπίζοντας να μπορέσουν, κατά τη διαδικασία εκκένωσής του, να εντοπίσουν τις σορούς, μέρους τουλάχιστον των δεκαοκτώ αγνοουμένων…
***
Η Ελληνική Πολιτεία, στις 21-1-2015, δια του Υπουργού Εθνικής Άμυνας παρουσία του Υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου, σε ειδική τελετή στο ΥΠΕΘΑ, απένειμε το Μετάλλιο Εξόχου Πράξεως στα μέλη των πληρωμάτων των ελικοπτέρων του Πολεμικού Ναυτικού, της Πολεμικής Αεροπορίας και του Λιμενικού Σώματος-Ελληνικής Ακτοφυλακής που συμμετείχαν στην επιχείρηση διάσωσης των επιβαινόντων στο επιβατηγό – οχηματαγωγό πλοίο «Norman Atlantic».
Η Ιταλική Δικαιοσύνη, κάποια στιγμή, θα κλείσει το φάκελο «Ναυτικό ατύχημα Norman Atlantic» και η υπόθεση θα ξεχαστεί όπως έχει συμβεί με τόσα άλλα ατυχήματα.
Όμως, αυτό το ναυτικό ατύχημα, μας αφήνει κάτι που έχει αιώνια αξία. Το διέσωσε η ιταλική εφημερίδα ‘’La Repubblica’’. Δημοσίευσε τη συνέντευξη ενός εκ των διασωθέντων, του 25χρονου Γεωργιανού Iracli.
Ε :¨Τι συνέβη μετά την πυρκαγιά ;
Α : «Πήρα τον γιο μου στους ώμους μου και άρχισα να τρέχω. Υπήρξαν στιγμές που φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Ο Αρχιμανδρίτης Ilia με καθησύχαζε, και μου έλεγε πάνω απ' όλα να σκέφτομαι το Θεό. Έτσι μου έδωσε δύναμη… Ήταν πάντα κοντά μας και μας έδειχνε το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Φτάσαμε στο σημείο για να επιβιβαστούμε στη σωσίβια λέμβο και μου έλεγε "Σκεφτείτε τον Θεό. Ο Θεός βοηθά."»
Α : «Πήρα τον γιο μου στους ώμους μου και άρχισα να τρέχω. Υπήρξαν στιγμές που φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Ο Αρχιμανδρίτης Ilia με καθησύχαζε, και μου έλεγε πάνω απ' όλα να σκέφτομαι το Θεό. Έτσι μου έδωσε δύναμη… Ήταν πάντα κοντά μας και μας έδειχνε το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Φτάσαμε στο σημείο για να επιβιβαστούμε στη σωσίβια λέμβο και μου έλεγε "Σκεφτείτε τον Θεό. Ο Θεός βοηθά."»
Ε : Δεν ανέβηκε στο σκάφος ;
Α : «Όχι, όταν ήρθε η σειρά του, είδε πίσω του μια γυναίκα με ένα μικρό κορίτσι, νομίζω ότι ήταν Ελληνίδες, και έδωσε τη θέση του, λέγοντάς της να πάνε αυτές μπροστά».
Α : «Όχι, όταν ήρθε η σειρά του, είδε πίσω του μια γυναίκα με ένα μικρό κορίτσι, νομίζω ότι ήταν Ελληνίδες, και έδωσε τη θέση του, λέγοντάς της να πάνε αυτές μπροστά».
Ε : Τότε τον χάσατε απ' το οπτικό σας πεδίο ;
Α : «Όχι ακόμη. Κουβαλούσε ένα σακίδιο. Μέσα ήταν οι εικόνες, θρησκευτικές εικόνες τις οποίες σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να αποχωριστεί. Είπε ότι θα τις είχε πάντα μαζί του. Όταν κάποτε ήρθε η σειρά του, το σκοινί κόπηκε και κατέληξε στη θάλασσα.»
Α : «Όχι ακόμη. Κουβαλούσε ένα σακίδιο. Μέσα ήταν οι εικόνες, θρησκευτικές εικόνες τις οποίες σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να αποχωριστεί. Είπε ότι θα τις είχε πάντα μαζί του. Όταν κάποτε ήρθε η σειρά του, το σκοινί κόπηκε και κατέληξε στη θάλασσα.»
Ε : Τι κάνατε τότε ;
Α : «Κάποιος πέταξε ένα σωσίβιο, αλλά η θάλασσα ήταν πολύ άγρια, με μεγάλα κύματα και αυτός δεν μπορούσε να πιάσει το σωσίβιο. Μέχρι το τέλος ελπίζαμε μπορεί να είχε σωθεί, ελπίζαμε ότι θα είχε διασωθεί από άλλο πλοίο. Αλλά δυστυχώς δεν συνέβη αυτό τελικά...»
Α : «Κάποιος πέταξε ένα σωσίβιο, αλλά η θάλασσα ήταν πολύ άγρια, με μεγάλα κύματα και αυτός δεν μπορούσε να πιάσει το σωσίβιο. Μέχρι το τέλος ελπίζαμε μπορεί να είχε σωθεί, ελπίζαμε ότι θα είχε διασωθεί από άλλο πλοίο. Αλλά δυστυχώς δεν συνέβη αυτό τελικά...»
***
Στην ιερή μνήμη του Γεωργιανού Αρχιμανδρίτη Ηλία Καρτοζία (Ilia Kartozia), ως ετήσιο μνημόσυνο, οφείλουμε τουλάχιστον μια μικρή αναφορά :
Ο μακαριστός ορθόδοξος Γεωργιανός ιερομόναχος π. Ηλίας είχε μεγαλώσει μέσα στην Ορθόδοξη (το 82% των κατοίκων της Γεωργίας είναι ορθόδοξοι) Εκκλησία της Γεωργίας. Ασκείτο στην Ιερά Μονή David Careja, ένα μοναστήρι που έπαιξε σημαντικό ρολό στη θρησκευτική, εκπαιδευτική και επιστημονική ζωή της Γεωργίας. Ιδρύθηκε από τον Άγιο Δαυίδ, έναν από τους δεκατρείς Ασσυρίους Πατέρες που πήγαν στη Γεωργία για την ενίσχυση της χριστιανικής πίστης. Βρίσκεται στην Mtskheta, 80 χλμ ανατολικά της πρωτεύουσας Τιφλίδας και είναι λαξευμένο στα βράχια.
Στη Γεωργία προκάλεσε αίσθηση το αυτοθυσιαστικό φρόνημά του. Η σορός του, όπως ανέφερε το ιταλικό κανάλι RAI 2, βρέθηκε στις ακτές του Λέτσε μαζί με το σακίδιό του με εικονίδια και μεταφέρθηκε στη Γεωργία όπου ετάφη στη Μονή του Αγίου Κτήτορος Δαβίδ, στις 20 Ιανουαρίου 2015. Ήδη τον συγκρίνουν με τον Γεωργιανό Αρχιμανδρίτη Γκριγκόλ Peradze (1899-1942) που συνελήφθη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πέθανε μαρτυρικά στο Άουσβιτς γιατί έδινε καταφύγιο σε εβραίους και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας τον αγιοποίησε το 1995.
Είναι διαφορετικό πράγμα να δίνεις κάτι σε έναν αναξιοπαθούντα και διαφορετικό να θυσιάζεις τη ζωή σου για τον άλλο. Ο π. Ηλίας είναι ένα ακόμη παράδειγμα αυτοθυσίας. Ένας ακόμη ορθόδοξος ιερέας, ήρωας. Η θυσία του, για το συνάνθρωπό του, τον ανέβασε στο θρόνο της μεγαλοσύνης, όπου ο των όλων Κύριος δεν του επέδωσε Μετάλλιο Εξόχου Πράξεως αλλά του χάρισε την αιώνια ζωή.
Αιωνία η μνήμη του !
Αλεξανδρούπολη Δεκέμβρης 2015
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος ΛΣ (ε.α)