Σε λίγες μέρες λοιπόν συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ημέρα που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΛ γίνονται κυβέρνηση. Ούτε η Ελπίδα ήρθε, ούτε τίποτα. Αντίθετα έγιναν πράγματα που μια σκληρή συντηρητική και φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν θα φανταζόταν να εφαρμόσει.
Η κρίση βάθυνε ακόμη περισσότερο με ένα ακόμη, τρίτο σκληρότερο και μακρύτερο μνημόνιο (σε διάρκεια βρε πονηροί...).
Όλο τον προηγούμενο χρόνο, κατά διαστήματα ακούγαμε για βόλεμα ημετέρων αριστερών, για ξεχασμένα ακίνητα και ποσά, για κατασπατάληση και κατάχρηση δημοσίου χρήματος και άλλα παρόμοια που μόνο αριστερή κυβέρνηση δεν θύμιζαν. Το τελευταίο διάστημα όμως, τα λυσσασμένα σκυλιά της Αριστεράς διορίζουν ανεξέλεγκτα συγγενείς στο δημόσιο και μάλιστα σε θέσεις υψηλές και ευθύνης. Ε τι, μια τους διορίζουν να μην πάρουν κι έναν παχυλό μισθό; Να μη συνεχίσουν ότι έκαναν οι προηγούμενοι κι έφτασαν - κατάντησαν την Πατρίδα σε αυτό το χάλι. Εκείνοι όμως, δεν είχαν το αναίσχυντο θράσος να βγάζουν και γλώσσα και να μας γράφουν και στα παλιά τους τα παπούτσια. Βρε ουστ... ουστ... κοπρόσκυλα.
Πρέπει να γλιτώσουμε από αυτούς το γρηγορότερο. Αλλά σε ποιους θα εμπιστευτούμε τις τύχες της Πατρίδας μας; Σε αυτούς που μας έσπρωξαν στην Πρώτη φορά Αριστερά; Ε, όχι βέβαια. Συνεχώς η ανάγκη για Ελληνική Ανάσταση γίνεται επιτακτικότερη. Αυτό θα γίνει μόνο αν ο λαός μας ξεκουνηθεί, σηκωθεί από τις πολυθρόνες, απαγκιστρωθεί από το άρμα της ΝΤΠ και της παγκοσμιοποίησης που μας σερβίρουν τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και κάνει Εθνική Επανάσταση.