Ακλούθα κι η Κάντινα κι γκίινιαζι:Ανιστάσ’ κάμ’ πήις τα κουμμένα τα πανιά!Ικιός σβύρζι κι πινταράκια !-Ισένα λέγου μπε,ποια πανιά πήις;
-Πανιά! Τι γείνι τα πανιά ,καναβάτσα τα λέν, ισύ απού πότι τα λες πανιά.
-Τάαβα του καλό απ’ σι θέλου γιατί βάαζ τα θιρμά σ’.
Σαν-ι σώσαν σ’ντ Αβατσνιά δώκι διαταγή τ’αφιντικό ν’απλώσ’ ικείν’τα καναβάτσα κ’ικιός πήει ντου γκντούρ’ κι του βιργί κι τζγκάλουσι να ίιξ καμνιά!
Η Κάντινα όπους άπλουνι γείδι απ’ πήι τα κουμμένα κι βραδύνζι:
Αα,σι σα κι ξιμουάθκις ,σι ουουτώ δε σι ουουτώ ντιπ.
Κουντά του γιόμα τά’κανι κβάρ’ κι τ’άφσι απ΄ κάτ’ απ’ ντ’ ιλιά. Έμασι στα σβέλτα τσ’ ιλιές απού καταγή ,πήαν κι απού μνια μπγκιά κι αντί να σταχουλουγήσ’ κι τς άλλις ντη λέει η Τασούδς:σα κουάσκις γύρ’ .Ικείν’ ,άλλου απ’δεν-ι-γήθηλι ακούμπσι στα καναβάτσα κι έβαασι ντ φασούλα ;Όντι σκώθκι δεν -ι – γήνταν κάγκανες κουντά.Η γι Ανιστάης έφγι κι ντ’άφσι μουναχή. Πήει τα καναβάτσα ,τα λπήθκι να τ’ αφήσ’΄κι πάγινι. Σ’ντου δόομου αρχόνταν η Παναγιώτς μι του τρακτέρ .Ανέβα απάν να σι πάγου στου σπίτ’ .Ανέφκι,κι έβαλι τα καναβάτσα κι έκατσι .Σ’ ντου δόομου γείδι ντουν Ανιστάσ’ απ’ πάγινι !Να έτς μπε μπαμπά μ’ ,ας γείσι καλά! Έλα κλώσου, πάγου να πάου κι ντου γάδαου …Αα,για να μη πουρπατήισ’. Τάαβα, η θιός δεν αφήν’ κάγκανε μουναχό τ’!
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά