Σαν έδια,τέτγιου κι-ό απ’ ζύγουνι του Κστου η Λιμουνιά κάνταν μουναχή τς κι έλιγι σ’ντ’ γάτα τς ντη ψαργιά:Μουρήη φέτου πάλι οι δγιό μας ,ισύ βήισκις κι κανέ γαμπόο ,ιγώ, σα πάγου σια κ’να μπουλεί.
Η γάτα σα στα κάστλα μνιαγούρξι .
-Του ξέου γατούδα μ’ απ’ μι καταλαβαίνς ,κιο τώο τα ζα καταλαβαίν’ σαν αθώωπ’ ,αφού πλια βλέπς τηλιόρασ’ κι κάθισι όσου να σουθεί του έργου ,βάλι μι ντου νου σ’ …
Η γάτα ζύγουσι κι ταμάμ ντη πήει σ’ντ’ πουδγιά τς ,λάλσι γιένας !
Έλα μπαμπά μ’ τι ένι ;
-Λιμουνιά γείπι η μάνα σ’ να πας σιασιακάτ να πάρς καμνιά τσιάντα.Η Κση γήνταν ταξίδ’,πήγι να ψνίσ’ να πάρ’ τίπουτα κανέ ούχου κι για ντ’θυγατία τς ,κάμ΄ντη ξιφουρτώνταν .
Καμνιά βουλά σμαζουχτήκαν κάτσαν κι κβιντγιάζαν τι κι πώς .-Βήηκα σιαπία ντου Κουσταντή,ντη πάντιιψι ντη Σταατγού.
-Πγοιός ντη πήι, αα τα γλείψ’ τα δαχτύλια τ’ η καμένους.
-Δε ξέου ,πάντους βουλεύκι .
-Πάρ’ κι’συ κανέ κι ας ένι κι μι γιένα μάτ’.
-Έ,μωρ’ παλαβώθκις να μην -ι γείμι για πέταμα .
Τα τζιγκρίσαν κουμάτ’ μου τα ξαναβήηκαν.
Του ταχιά ,να κι η γαμπόος !
Η μάνα πλύθκι,στουλίσκι, η Λιμουνιά, τι γείσι καλά,΄κέεμνταν τα μουστάκια τς ,η τίιχα στου πουδάρ’ έμπλικις καλτσούν’ κι έβαλι κι τα συρτουφλιά τς μάνα-ι τς κι ξήφκι να πάρ’ μέσα ντου Δμήτηη.
Ικιός γήθιλι απ’ ντ’ πόρτα να φύγ’, μου άιντι ας πγει γιένα καφέ, σκέφκι.
-Τι κάντι για,Λιμουνιά δε βγαίνς νε σ’ ακκλησιά;
-Αα ,κάλα μουναχή μ’ ;
-Μουναχή σ’ ,σ ’ντ’ακκλησιά πας για προυσιυχή !
-Μ’άιντι μπε καμένι ,η γιένας παργάτι ντουν άλλου.
Αα,σκέφκι, ‘κείν’ ένι απ ένι!
-Δε θέλς να πάμι μνια βόλτα ντη γείπι.
-Βόλτα ;Ναι ,να πάμι.
Πήγι τάχα να στουλστεί κ’έκλουσι μι τα ίδια ,μόν’ άλλαξι τα συρτά τς.
Ε, παγαίναν κατά ντου Πύργου κι ανταμώσαν ντ΄Κάντινα.
-Εε,π’να χαώ ,μπράβου σ’ Λιμουνιά ,άργησις μου ντου βήηκις…
Δεν απουγίσουσι ντη κβέντα τς
-Τι βήηκα !
-Ντου γαμπόο,μι πάαδις κι σπίτγια…
-Δε χέζ’ κατό σκύλ’, άθιιπου θέλου να μ’αγαπά κι να ντουν αγαπώ!
-Αα κάλα συ μάνα μ΄γείσι για τα σίδια ,νε σέβισι,νε αφήνς ν’απουσώσουμ’ ντη κβέντα μας ,άλλα δαααα ,αγίας!
Η Δμήτηης απόμνι άναυδους!Έμπλιξα μι παλαβή σκέφκι.Να ντη πάγου στου σπίτ’.
-Τι λες,κλώθουμ’;
-Κλώθουμ’; Γιατί ,δε αα πάμι να μι κιάισ’ ό,τ’ ένι;
-Ναα …πά…μι.
-Γιατί έχασις ντη κβέντας ,ιγώ αα σι κιάσου ,ακκιβουτζατζάλ’!
Κι έβαλι του χέρ’ σ’ ντου κόρφου κι έβγαλι γιένα μαντήλ’ κι το’δειξι μι καμάρ’
-Να κουμπόδιμα,κι ας λέει η Κάντινα ιγώ άθιιπου γέευου!
Πήγαν κιαστήκαν ,κι κλώσαν στου σπίτι τ’ η κάθι γιένας.
Η Δμήτηης μάτ’ δεν-ι σφάλσι ,σκεύνταν ντ’Λιμουνιά κι έλιγι:τι α πάου κ’ιγώ ,μιγάλους γείμι ,σα ντη φέου κουμάτ’ σι λουγαριασμό κι κόψ’ τα μουστάκια να μην ένι σα φώκια ,σα μάθ’ να ντύντι ίσους κι τα βούουμι.
Του Κστου ανήμια η Λιμουνιά σιάσκι πλήθκι,ξουίσκι,έβαλι κι του ταγέρ απ’ ντ’αγούασι η Κση κι πήει τηλέφουνου ντου Δμήτηη.
-Έλα ,τι κάνς ;Κάντιμπουτα!Τι λουγιώ μαθέ ,δε μπουλείς;
Έλα κι σι θέλουμ’.
Πήγι κι γείδι μνια άλλ’ Λιμουνιά !
Κι ντη πήι μάνα μ’ κι πιάσαν καλά!
Κι απού κανέ βράδ’ θμούνταν ντουν ιαυτό τς κι έλιγι:αα μη φουβήκις σ’ντ’αρχή ,σα μι γείδις , μου μουναχός άθιιπους δε θέλ’ νε να ντθει,νε να πουδθεί ,νε κάντιμπουτα.
-Κάλα συ γείσαν αγρίμ’ αίγα άκουρ’, μου έκλεισα τα μάτγια μ’ προυτού τα σβαλίσου για τα καλά,κι καλά έκανα, κι να πιρνούμι σα κάθι σπίτ’!
-Να καμνιά βουλά σακιντίζ’ άθιιπους για ό,τα’ ένι κι γύστια του μιτανιών’ γι’άαυτου σα βάλς τα πουδάργια σ΄στου νιό μι κλώθς πίσου πέρνα του, του ργυάκ’!
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Εκπαιδευτικός,συγγραφέας,κριτικός