-Γείμι ουγδόντα πέντι χουουνώ κι δε θμούμι βρε πιδγιά ΄τέτγιου χαλασμό ,νά'ρτ' μέσ στου σπ'ιτι σ' του βνο!
Γούλα τα χόονια πέφταν βουουχές ,χαλάζ' ,γένταν κατακλυσμός μα τέτγιους χαλασμός όχ'!
Σ' ντ' αρχή του πήαμ' αψήφστα .Ε,αα ίιξ' πόσου αα ίιξ'!
Μου ,σαν -ι γείδαμ' απ' γιμίζαν οι δόομ' νι-ό κι πέτιις κι κουτρώνις ιγώ έκανα ντου σταβόο μ' κι γείπα :Θιέ μ' απόψι αα μας χαλάισ' κι σέμπκα μέσα κι γείπα ντ κυρά μ' ,σήκου άναψι ντ' καντήλα απόψι σώνουμάστι δε ξανάχ' Χουργιό.
Βρε πιδγιά κλούσαν οι πέτιις κι άκγις ντου βόοντου κι έλιγις: να δα απ' λέν' γούλου ντου κι-ό, γήρταν τα συντέλια .
Έβαζα κι μι ντου νου μ' :σα πέσ' του σπίτ' αα μας βάν' απ' κάτ' γούλ' ...να βγούμι κι πού να πάμι μόν σια τς Αγιοί Πέντι Μάρτυις γιατί δεν -ι γείχι κατά έεκ' φόβου.Κι πάλι πού να τέεχς βραδγιάτκα ,κι τι να κβανήησ'.
Δώκι-δώκι ,κατίβασι ιπουσόν νι-ό φάαξαν τα πάντα .Καμπόσα αυτουκίνητα γιμήσαν πέτιις κι νταγιακώσαν σι τόν' λάσπ'κι κουτρώνις.
Τι να σας πω βρε πιδγιά ,σκέφτουμ' κι τ'άλλου ,μόν' να νταμαντήσ' έδγιου κι να μη μας κνήσ' τίπουτα έδια απ' γείνι οι πέτιις ξικουνμένις κι κατβούν απάν μας .
Καλά του χουργιό απού δω μιργιά απ΄του γυμνάσιου σιαδώ σιαπάν ντ' Κουκνουφουστανού ,σιακάτ' απού δουνά ,πώς να ξαναγέν΄όπους γήνταν .Κάμ' μάσ' τα πουλά κι βάλ' τίπουτα μάνικις κι πλύν ντ' λάσπ΄γιατί χμώνας έρχιτι κι αλι σι 'μας!
Κάμ' βουηθήσ΄καμπόσ΄να σνέρτουμ έμασι η ψυ μας γιένα κβάρ' !
Κι άφσι σιακεί απ' απουκουπήκαν κι κάντιν κι μιρκοί μουναχοί κι τι αα γέντιν ,πγιος αα τσι πάει φαγί .Αυτουκίνητα μαθέμ δε παγαίν' αφού σ'τς Απατσανάδις απουκόπκι η δόομους
Ιι, γιαγιά μ' Κηημνιώτσα, βάλι του χειούδι σ' να ξαναγένουμ' νουμάτ'!
Αχ παππού μας Αι Θανάσ' βουήθα, γιατί μουναχοί μας αα χαθούμι .Τέτγιου κακό- κατακλυσμό όσου χουουνώ γείμι δε θμούμι .