-Μπάρμπα Μχάλ, μπάρμπα Μχαλ, σήκου να πας να σκιάξεις τα γίδγια ,γιατί δε σ’αφήσαν καμένι κάντιμπουτα, τα μαδήσαν γούλα, δεν απόμνι δέντουου για δέντουου.
-Μ’άιντι ας φαν κι τα ζουντανά ,σα τα σφουγγίζουμ’ γούλα οι γι αθώωπ’ ,τι αα φαν ,πέτιις;
-Σήκου αγιουταφήτ ,σήκου κι γύστια αα μας κανς ντου κστιανό.
-Αα, τι γείνι έεφτα απ ΄λες ,πάνι ισύ κι κνήγα . Γιατί γήρτι του κουρτσαδέλ’ κι λαλεί!
Ικιό καν ντη δλεια τ’ κι καλά καν ,μουου,ας φαν κι τα ζουντανά ότ ένι.
-Να μη βαργιέσι μον ,γιατί ντοπ-ντοπ σι πγιάν κουμάτ η ντιμπιλιά.
-Σι γείπα για, τα μάσαμ’ γούλα για τ’ ημάς, νε νι-ό, νε φαγί .Κλαδίζαμ’ άλλου χόοβ’ ίιχναμ’ του κλαδί στα ζα ,τώρα δε βλέπς, μας ουργίσκει ν’αλέθουμ’ κι τα λιόφλλα κι να τα πίνουμ’ για καφέ γιρνέ.Τι να φαν γύστια οι γ’αίγις!
-Άφστα σαν ένι κι ας τα καν αμαλιά.Ιγώ αα πέσου κουμάτ’ να ξικουαστώ ,να μη μι σντίχς,άχνα ,τ’ακούς;
-Καλά ,πε κι αφέντη μ’!
Σι κουμάτ η γ’ αίγα ,μνια συβ μι του κδούν’ ανέφκι απάν σ’ντ πόρτα.
-Τι σι γείπα, αφού δε τσι σκιάιζ αα μπουν κι μές στου σπίτ’.
-Τς ’έβαζα νι-ό κι αλάτ’ κι του πίναν, γιάα κιου αα νι γήρταν.
-Σι γείπα να μ’αφήισ’ κουμάτ’, να ντου πάου.
-Δε σι βαστώ η γι ‘ αλήθεια, γύρσι απ’ ντ άλλ’ κι βάασντην ντ’φασούλα.
-Αα πάγου δίπλα να πέσου να μην ακούγου κιχ.
Πήγει κι έπισι στου ντιβάν, κι κατ απ πήγι να ντη παρ’ γ’ύπνους πήγι η γι’ανιθιματσμέν η κτούλα η γ’αίγα κι ντη γκούντα μι του κιφάλ’.
-Τι θελς μου καμέν’!
Συγκινήθκι η γ’ Ατουμσιώ
Άιντι να σκουθώ να βάλου κουμάτ’ καλαμπόκ’ σντου νταβά να φαν ,αμαρτία ένι, πνούν τα ζα.
-Τι κανς Ατουμσιώ,ταγίιζ;
-Ταγίζου αλλιώς αα ίιξ τα ντουβάργια.
-Άκσι, να κάνς ντου τσιουμπάν’ κι κάγκαμνιά δε αα σι σών’.
-Να μι λείπ’ τα πηνέματα.
-Μπάρμπα Μχάααλ ,τέεξι μπε οι γ αίγις τώων τα μπουλούδγια ,κτουκ’ αα τα κάν.
-Σώπα ,σώπα κιαα σι πουνέσ’ η τζαΐγκουας να λαλείς.
-Φύγει μάνα μ’ ,μη λαλείς ,γιατί η μπάρμπας η Μχαλς σήκουσι μπαντιέρα να πάει στου Διντάατς κι δε δίν’ σημασία, τι αα φαν κι τι αα ν’άφήσ- τα ζα.
-Αα, άλλου κιο, θγια, ας γέν’ γούλα αμαλιά.Κι σα νι γείστι για σιαπήα πανούστι, μου αα τσίιζιτι ο,τ ένι γιατί τα ντουβάργια δε σπέρνιντιν.
Πανούστι κιαα φαγκίιζ τα μάτια σας απ’ του παναθύρ’ κι αα λέτι: ας γείχα κουμάτ’ πουουτόγαλα να πγιω.
Μουου, μπουλεί ν’απουδγείτι ,γι’άαυτου σκιάζιτι κι καμνιά βουλά.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά