Μνια βουλά -γείχι βέεξ’- η Μαργιώ ,η Φιλιώ, η Λασκαρνιώ κι η γι’Ατουμσιώ πήαν τς ντουουβάδις να παν σ’ τς σαλιάκ’.Σαν -ι πήγαν σ’ ντου σαλιακότουπου ,αργιώσαν κι μαζεύαν χουματάδις κι γιμίζαν τς ντουουβάδις .Η Λασκαρνιώ λάλσι :Μουρήη Φιλιώ μαζεύς;Μουρήη Μαργιώ ,Ατουμσιώ,μαζεύιτι ;
Ντιπ ικιές τσμουδγιά ,μόν’ αρπάζαν τς ατζγκαλιές κι τσι ίιχναν σ’τς ντουουβάδις.
Σαν-ι βγήκαν σ’ ντ’ ανιφανή ,κουαστήκαν ,ξίφκι κ’η γήλιους κάτσαν να πάρ’ ανάσα κι αφήκαν καταγή τα μέργια τς.
Ξικουαστήκαν κι πάλι βάλαν μπρος κι μαζεύαν .Γιένας σάλιακας μουναχός, καατνάς, πάγινι μπουουστά στου παπούτσ’ τς Μαργιώς ,μέχρι να ντη πει η γι Ατουμσιώ:«ντ’έννοια» ,ντου πάτσι όσουμο κι ντουν έσπασι κουμμάτ’ του καβούκ’ .
Ντη φάνκι απ’ κβέντγιαζι η καατνάς ,ντου λπήθκι κι νόμζι απ’ άκγι:«κάλα ,δεν έχιτι σκουπό να κλώστι στα σπίτγια σας ,σήμια αα μας μάστι γούλ’ ,ιμείς γείμαστι σα ντουν άμμου ,κι δε σώνουμαστι μου ταβήιτι».
-Έι ιυναίκις ,οι σαλιάκ’ κβιντγιάζ’!
-Ε μωρ’ παλαβώθκις ,σι πγοια γλώσσα συννουέσι κυρά, να ξέουμ’ .Μαθέμ γέντι να καταλαβαίνς σαλιακίσις κβέντις ,για παλαβώθκις ,αποκίιθκι η Φιλιώ κ’έγιι να πάρ’ μνια ατζγκαλούδα χουματάδις .
-Ακους τίπουτα μουρήη Φιλιώ ,τι σι λέν ισένα;
-Ακούγου για,ακούγου.
-Τι σι λεν’;
-Δε μι λεν’, ανιμιταξύ τς κβιντγιάζ’ ,ιλάτι ν’ακούστι .
Ζγώσαν κουντά κλείναν ν’ακούσ’ κι όπους ανικατεύνταν ,τάχα λέγαν σαλιακίσις κβέντις.
Η γήλιους ανέβινι κι κι απ' κείνταν ατζγκαλούδις ,βγαίν' γιένας χουματάς αμ' παν' κι τσι λέει :να δγείτι να μνηστούμι γιατί κανέ χέρ' αα μας αρπάξ΄κι αα τα τνάξουμ' τα σκιπάρνια μες σ'ντου τζιέτζιουρ'.Αα μας πνίξ'στου κουουμύδ' κι στου λιόλαδου.....
Παργούνταν γούλις μι τς ντουουβάδις κάργα .Λέγαν απ’ ακούγαν,ντιπ ισύ,τσι κβέντις κι τάχα τσι φουβίιζαν γιατί μάσαν απού δέκα μαγειργιές η κάθι μνια
Η γι’Ατουμσιώ σα πγιο μιγάλ’ τσι λέει:σα μαζεύαμ’ απού δγιο μαγειργιές δεν-ι σώναν.Τσι ξιπατώσαμ΄για .Μουου η λιμαργία μας ένι μιγάλ’κι ό,τ’ βούουμι μπόλκου του σφουγγίζουμ’.
-Άιντι σαν ένι να φύγουμ’, ναι μάσαμ πααπανίσ’ ,μου τώω δε τσι πιτούμι .
Κλώσαν στου σπίτ’ κι κάναν μνια βδουμάδα να ξανανταμώσ’,γιατί λέει γείχαν αχουρταγιά κι μάσαν γιένα κάμπου σαλιάκ’ κι δεν-ι μπουλούσαν να τσι βουλέψ’.
Κι έλα-έλα αφήσαν στα καλάθγια μι του καπάκ’ αμ πάν να καθαΐσ’ κι φύγαν γούλ’.
Κι ‘γω ουουτώ ;απού γούλις φύγαν;Απού γούλις δεν απόμνι ούτι καβούκ’ .Γείπαν να τσι βάλ’ στου καλάθ’του καλαμένιου μι του καπάκ ‘αμ πάν -τα γείχαν ιπί τούτου αγουασμένα απ’ ντου Καντίρ’ κι δεν απόμνι γιένας ,ούτι να μαγέεψ’.
Γείδιτι η γι αχουρταγιά τι κάν’;Οι καμέν’ οι χουματάδις γινήκαν αγίας κατ’απ΄καταλάβαν απ’ σκώνταν του καπάκ’ !
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά