κάμπουσα πιδγιά σι γιένα σπίτ’ σ’ ντ Καμαργιώτσα να παίξ’ ντου μτζούρ’.
Βάλαν δίπλα ντη τ'γάνα ντ΄σιδηένια απ’ τγάνζι η θγιά μας σ’ ντου χαρκόλακα κι γήνταν φουρτουμέν’ μτζούα, πήαν κι γιένα φιλτζιάν’ απ’ του μχαΐ τ’ ακμπίσαν κ’ικιό σιάακ’ κι ξικ'νήσαν να παίζ.Τα κουρτσαδέλια φαίντι δεν-ι ξίαν του πιγνίδ’ κι άλλου απ’ δε θέλαν οι παίδ’ βάλαν μπουουστά τσι μτζούις.Λάλει η γι Αθανάης η καμένους ,κουρτσαδέλια έχιτι κουμάτ’ ντου νου σας γιατί αα φύγιτι κατάαμ’ κι πού να ξιπλυθείτι, πού να σαπνιστείτι να ξιμαβίιστι.
Όσου να δω να ‘κει άλλ’ μτζούα για ντ’ Αλιξάντιργια.Γιλούσαν ,ξικαρδίζνταν κι ακούγνταν ως ντου γιαλό.
Ντ’ Μαργιώ ντη γείπαν: σκουπίσκι μι του μανίκι σ’, κ’ικείν’ δεν έχασι κι-ό, τράαπ μνια κι πήι η μανίκα τς ντ’ λαδουμτζούα.
Κατά τς έντικα χαμλώσαν τς γαζόλαμπις γιατί έκλουσι απ’ όξου η Κουσταντής κι τσι γείπι απ’ λιένταν νιβί-νιβί οι Βουργάρ’ να βούουν άθιιπου να μπουζουργιάσ’.
Όσου δα να του καλουπεί νάσι η πόρτα βόοντα.Τα καμένα κουπήκαν ,κόπκι η ψύ τς.Έτιιξι η Μαργιώ να χουθεί απού πίσου απ’ ντου μπιρντέ απ’ χώρζι τσι σβίδις κι ντη τάαβξι η θγια μας.Πάνι σια σιακεί Μαργιώ ,κι γείνι οι μανίκις γιμάτις μτζούα!Χτε τά ‘πλυνα γούλα δε αα παλεύου απ’ ντ’ αρχή .
Οι Βουργάρ’ μάνα μ’ δε νταμαντήσαν να βουουντούν .Σκώθκι η ν'κουκιά κι άνξι .Ντη δώκαν μνια κι πήγι σ’ ντ μέσα ντ’άκιργια.Αρπάζ’ τρεις, γιένα παίδου κι δγιο κουρτσαδέλια κι τσι πήγαν στου σκουλιό, σκώσαν ντη κλαβανή κι τσι ίιξαν μέσα. Του υπόγειου γήνταν γιμάτου σμυρνοί για πουουσάναμμα κι όπους τσι τνάξαν πατσαδουθήκαν τα κουρτσαδέλια κι κλαίγαν.Μη βγάζτι τσμουδγιά ,πού αα παν’ αα ν’έρτ’ να μας βγάλ’ τι αα μας κάν τσιουρβά γείπι η γι Αθανάης .Κατά τσι τρεις κλώσαν κι τσι βγάλαν κι πήγι η κάθι γιένας στου σπίτι τ’.
Σήμια απ’ ζει απού κανές απ’ ντ παρέα έχ’ να λέει ,σα τς Βουργάρ΄ξύλου δε δίν’ κάγκανες.
Κι πράγματι τα μουλουημένα έεφτου λεν:οχ Βουργάρ’, κάγκανες δεν ένι καλός σα στέκιτι αμ πάνις μι ντου κόπανου.Να μη ξαναφανεί τέτοιου κακό .Τι κρίσ’έχουμ’, κάντιμπουτα! Να μην αξιουθούμι τα χειότια!
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά