Έβαασι η Ξινιώ γιένα τιτάρτ΄ αίγα κι τό 'βαλι σι γιένα μέρους κι μες στου καλάθ'.
Του βράδ' πέσαν για γύπνου κι λαλεί απ' ντου καναπέ η Μχάλς:Ξινιώ,του βόλιψις του φαγί ;
-Του βόλιψα ,έδια του θμήθκις ;
-Να, ταχιά αα πας σ' ντ' ακκλησιά γι' άαυτου.
Η Ξινιώ σα να ντη κέτσι ,κάτ'.Του φαγί του κέεμασι ,του καπάκ' του σβάλσι;
Μόλις αρχάλξι η Μχάλς ,ξίφκι όξου ,μες σ'ντ΄κυργιάδα κι δεν-ι βήηκι κάντιμπουτα ,μον κατίβασι του καλάθ'καταγή.
Του προυί η Μχαλς βγαίν' του βλέπ' κι ντη λαλεί:
Ξινιώ ξίβα να δγεις.
Ξβαίν' ικείν', έκανι ντουν ανήξιου.
-Ιι καμένι,οι γάτις ίιξαν καταγή του καλάθ' κι φάγαν του φαγί ,τώω τι αα φάμι;
-Του ζμι του πέταξις;
-Να, μόν' του ζμί απόμνι
-Μη γανιάιζ' αα ίιξις φλουμάργια κι αα φάμι ,έευτου να'νι του κακό.
Μαζεύκι η Ξινιώ μέσα κι δεν έβγαλι άχνα ,μόν'έκανι ντου σταβόο τς κι μουρμούρξι :ε,καμένι ,να γήνταν γούλ' σαν - ιτισένα!
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά