«Μπαα ,πιδί μ' ,άφστα καλύτια,ιμείς οι γέρ', σα δε μπουλούμι να σμαζιυτούμι μουναχοί μας κι ξιπέσουμ' σ' τσι ξέν' τς νουμάτ' ,καλύτια να παγαίνουμ’».
Ιγώ κατάλαβα απ' δεν ι γήνταν καλά κι ντου γείπα «,έλα να κάτσουμ’ δουνά ,να μι πεις πέντι κβέντις» .
Κι κάτσαμ κι τουουμάξαμ να σκουθούμι απ' του πε,πε .
«Μουναχός μες στου σπίτ' τι να κάνς»μι γείπι ,«νε κβέντα,νε κάντιμπουτα»
» Κι του φαγί δε του θέλς ντιπ.Να, παίρνου καμνιά μπγκιά για τα χάπγια μ'.Τάξι κι δεν ι γείχα πιδγιά.Κάγκανες ,μάνα μ',αλάργα γείνι ,δλειες έχ' ,τι να πω ,παλαβώθκα ,μουναχός ιμ ,κβιντγιάζου ,βραδινίζου ,τα βάζου κι μι ντ' κυρά μ΄απ΄απουγύρσι πγιο μπουουστά .Κι ντ'έλιγα :κυρά,ιγώ να πάγου γιατί νε πλύνου ,να μαγέευου ,δε γοιικώ για.
Πέκια 'κείν' δε μι δώκι σημασία ,πήγι σ' ντη δλειά τς,κι απόμνα κι δε ξέου τι να κάνου».
Ιγώ απού μέσα μ' ντου καταλπήθκα, μου τι να κάνου.
Έκλουσα στου σπίτ' κι έγααψα δγιο κβέντις για να θμούμι τι μι γείπι :«Γήμαν νιος ,γιένα παλκάρ' κι γείχα ουμουρφγιά κι χάρ' κι πιτγιέμαν στου λιφτό κάτ' απ' ντου γιαλό στου βνο.Έσφιγγα απ' λέει η λόγους ντ' πέταα ,ξίβαζα του ζμί τς κι πουλλές βουλές καθόμαν μι ΄κείν' απ'κάνταν μουναχοί τς,κι κβιντγιάζαμ' να χαούν κι ντου πόνου τς να μι πουν .Τώω πού να πήγι η νιότη μ' ,πού να πήγι η γι ουμουρφγιά ,γιένας γιέρμους μουναχός -ιμ,σα να μην έχου πιδγιά .Έτς γήρταν τούτα τα χόονια να τσι θελς ,να μη σι θέλ' κι να κάντιν μουναχοί τς γούλις οι γιργιές κι οι γέρ'.Σα δε βλέπς κουμμάτ' τ'αγγόνια σ',κι δεν αρχόντιν τα πιδγιά σ',σα δε κάθισι παρέα κι μνια μπγκιά να πάρς να φας ,κι κανέ καφέ προυί ,τι ντη θέλς τέτγην ζουή!Αλλά πάλι μιτανιώνου κι γούλα πγιάνου κι τα σβήνου ,αφού ζω ,τι άλλου θέλου ως κι ντου Θι-ό βαΰνου».
.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά