Κιο δεν ένι άσκημου ,σα καλουπέισ' ,γίσια-γίσια ,μου σα δεν έις δικάα να πάρς ό,τ' ένι κι τ'ακούς κι αμ' πάν' άφστα να πάν.
Μνια μία απουφάησι να κλώσ' στου νησί να δγει τσι θ'κοί τς, τς αθώωπ'.Σι γιένα τζιτζιούδ' μάζιβι καμπόσις πάαδις να πάρ' τίπουτα ,να πληώσ' τα ναύλα τς .
Δουκιμάζ' ντουν άνταα τς κι ντου λέει :θέλου να πάγου στου νησί να δγιω τς γουνοί μ' ,αα πιθάν' κι αα ν'αφήσ' του μάτι τς ανοιχτό.
-Έλα βρε, κάποιος θα τους το κλείσει....
Η Μαργιώ, απού μέσα τς γείπι:σα σι δέναν σ'ντ'δαμασνιά,παλιάθιιπι.
-Ιγώ ,θα πάγου ,να μι βγάλς τα ναύλα μ' .
-Μπα ,να με βάλεις σε έξοδα στα καλά καθούμενα .Δουλεύεις;
-Μ,να σι 'πηριτώ σαράντα χόονια δεν-ι χόρτασις δ΄λειά;
-Καλά ,σταμάτα το, τώρα αυτό.
Ικείν' όμους ντ' έτουουγι
Λέει ντου γιο τς:αα βγάλου ισιτήριου να πάγου σ΄ντ΄γιαγιά σ' .
-Μπράβο ρε μάνα ,επιτέλους ,πήγαινε να τους δεις ,να πάμε μαζί .
Πέταξι ικείν' κι πήγι να ΄τοιμάσ' ντ' βαλίτσα τς .
Λέει ντου καλόγνουμου τς :Κουστάκ' κατίβασι ντε ντ' βαλίτσα απ' του πατάρ'.
-Καλά βάλε τη σκαλίτσα δυο λεπτά,την πήρες ρε Μαρία.
Κι έβαλι ντη σκαλίτσα κι έπισι κι ακόμα παγαίν'.Έσπασι ντουν αγκώνα τς κι του πουδάρ'τς κι τι τάαβξι γιένας θι-ός ξέρ'.
Οι γουνοί απουγύισαν ,μι του μάτ' ανοιχτό κ'η Κουστάκς άπλουσι τα πουδάργια τ'.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά