«Κύριε Ευσταθιάδη, είμαι 18 χρονών, ήρθα από τη Στουτγάρδη, όπου μεγάλωσα, γιατί πέρασα στη Γεωπονική Θεσσαλονίκης. Δέχεστε μη ποντιακής καταγωγής στο σύλλογο; Είμαι Σαμοθρακίτης αλλά λατρεύω τον ποντιακό πολιτισμό», ήταν τα πρώτα λόγια του Δούκα Χάιλα όταν πέρασε το κατώφλι του Φάρου Ποντίων, σύμφωνα με τον ίδιο το Σύλλογο.
Ο Δούκας σύντομα εντάχθηκε με ευκολία στο Σύλλογο, τόσο που διετέλεσε και Γενικό Γραμματέα. Ήθελε να εντρυφήσει σε κάθε πτυχή της ποντιακής κουλτούρας και έτσι έμαθε άπταιστα την ποντιακή διάλεκτο, παρακολούθησε μαθήματα λύρας, επισκέφθηκε τις αλησμόνητες πατρίδες, ήταν εκφωνητής των ραδιοφωνικών εκπομπών.
Ήταν και η αγαπημένη παρέα των ηλικιωμένων, α΄ και β΄ προσφυγικής γενιάς του συλλόγου.
Στο Φάρο Ποντίων ήταν πάντα ένα άτομο που φερόταν με σεβασμό και αξιοπρέπεια και πάντα έτοιμος να προσφέρει. Ήταν το τρανό παράδειγμα, ότι ακόμα και ένας μη Πόντιος μπορεί να αποκτήσει τα ποντιακά βιώματα.
«Αγαπούσε, όμως, και την ιδιαίτερη πατρίδα του, το νησί του, τη Σαμοθράκη, όπου επέστρεψαν οικογενειακώς από τη Γερμανία πριν αρκετά χρόνια “για να ζήσουν στην πατρίδα κι όχι στα ξένα”», αναφέρει ο Φάρος Ποντίων.
Ο Δούκας Χάιλας ήταν γεωπόνος, αγιογράφος, ζωγράφος, συλλέκτης, μελετητής λαογραφίας και έφυγε απότομα στις 20 Μαΐου σε ηλικία 53 ετών. Παρόλα αυτά το έργο που έχει αφήσει πίσω του, στο Σύλλογο και εκτός, παραμένει και θα αποτελεί παράδειγμα και για επόμενες γενιές.
Στην μνήμη του αφιερώνω ένα καινούργιο ποντιακό τραγούδι του Ανέστη Ραμπίδη (συζύγου ξαδέρφης μου και γνώριμου σε πολλούς στο νησί) που κυκλοφόρησε μόλις χθες: