Όντι έφγα απ’ τ’ Σαμουθράκ’
μι ντου μπάρμπα μ’ ντου Κυργιάκ’
κι πήγα τότι σ ντ’ Γιρμανία,
γήμαν καμνιά δικατρία ,
σ ‘αφσα μάνα μ’, μουναχή σ’,
κι έτιιμι γείπις η ψυ σ’,
τι έλα γένου τ’ αρφανό,
πού να πάγου να κμοιθώ,
τι να τώωγου ,τι να γέευου ,
σι πγια γλώσσα να τα λέγου,
πώς να πάγου σι γιατόο,
πώς να πω ντου πιριτό,
θμούμι μάνα μ’ κι του γράμμα
απ’ σ’ έστλα μι ντ’Ανιστασιά,
γήνταν Μας ,κι έλιγα:
«ας γήμαν μνια βουλά σια ντ’ κιασιά
κι να τώωγου κιασούδγια
κι οχ γουρνίτκα λουκανκούδγια
κι να τώωγου του Σαββάτου
ντ’ γερμ’ ντ κουκβάλα σ’ντου σουφάα
κι ας μη γείχα μέσα σ’ τζέπη μ’
ούτι μνια τύιπγια δικάα».
Κι πι-άσαν κια τα χόονια
μι του ζορ μι του καλό,
αλλά μάνα μ’,
Σήμια ,ταχιά αα ν’έρτου,
ντιπ ,οι μέις δεν ι σώναν
κι τα κβάργια μας καμένη μ’
δόστου γούλου κι μαζώναν.
Μάνα τι να πω η καμένους ,
άφσις ανοιχτό του ματ’
κι ως του τέλους δε βαέθκις
να ουουτάς μες στς δόομ’ τς νουμάτ’:
«Μη νι γείδιτι ντου παίδου μ’,
τ’ουρφανό μ’ ,ντου Κουσταντή
τι να γέντι μες στα ξένα ,
αλί σ’ντ κάθι μάνα απ’ γέννα
κι δεν έβλιπι πιδί!
Τώρα γήρτα, μ’ τι του θέλου ,
γήρτα για να σι πααξβάλου
Πού ένι για η γι αγκαλούδα σ’
του κουρμούδι μ’ για να βάλου;
Μάνα μ’ ,νόμζα απ’ γήσαν νια,
κι δε σ’ άγκμπιζι η χάους
κι έευτου μ’έδινι κι μένα
παραπάν να’χου του θάους.
Δε τα υπουλόγσα όμους
γούλα, αλήθγις γι κι ψέμα,
κι χουρίς ντουουπή του λέγου ,
δε στιγνώνου απ’ του κλέμα.
Κι του λέγου βρε πιδγιά,
τέλους δεν έχ’ η ξινιτιά!
Πείτι πως« ταχιά αα σκουθώ κι τς γουνοί μ’ αα πα’να δγιω.
Γιατί άμα δε του πείτι ότ’ γείδα ιγώ αα δγείτι».
Μακάρ να μη του λάβιτι!
(Κουσταντής)
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Φιλόλογος,συγγραφέας,ποιήτρια ,κριτικός