Διάβασα στο "Ζούμε Σαμοθράκη" ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από μία επισκέπτρια της Σαμοθράκης, της κυρίας Δέσποινας Δεμιρτζίδου. Ήθελα να το αναδημοσιεύσω, διότι με το θέμα που ασχολείται στο άρθρο, είναι χρήσιμη μια τρίτη ματιά. Το θέμα αφορά την συμπεριφορά των ελεύθερων - παράνομων κατασκηνωτών.Επικοινώνησα μαζί της μέσω messenger (μιας και δεν έχω λογαριασμό facebook εκ πεποιθήσεως) για να της ζητήσω την άδεια για την αναδημοσίευση. Την ευχαριστώ που μου την έδωσε. Αξίζει τον κόπο και τον χρόνο να διαβάσετε και το άρθρο και τα σχόλια που το ακολούθησαν, (τα σχόλια θα τα βρείτε στο Ζούμε Σαμοθράκη).
"Σαμοθράκη 2018 ή μήπως όχι;
Με δεδομένη την αγάπη προς το νησί και με την ματιά του απαιτητικού ταξιδευτή και όχι τουρίστα που θέλει και ξέρει να διαχωρίζει την πραγματική ομορφιά αποφάσισα να αφιερώσω πάλι τις σκέψεις που μου γεννήθηκαν από τις νύμφες, τις σειρήνες και τη σκιά του Φεγγαριού.
Η πείρα μου στο νησί θα έχει συμπληρώσει πλέον τη ντουζίνα,σε έτη, στο καλάθι των εμπειριών και η αγάπη μου παραμένει με την γεύση του πρώτου φιλιού στα χείλη και την ανατριχίλα της πρώτης αγκαλιάς.
Είπα ότι δεν θα ξαναγράψω.Δεν θα ξανασχοληθώ.Θ απομονώσω τις εικόνες μου και τα συναισθήματά μου σ ένα περιορισμένο ζωτικό χώρο όχι γιατί δεν αντέχω τις συγκρούσεις αλλά γιατί ξύνω τις πληγές που μου έκανε στο χέρι το σκυλί που ταίζω και αυτό είναι κάτι που πονάει πολύ.
Η εικόνα ενός βανδαλισμένου νησιού σου τσούζει τα μάτια πιο πολύ κι απ τον αέρα στην Παχιά Άμμο.
Νιώθεις ότι το νησί προσκαλεί όλους τους ανθρώπους που προσπαθούν να εκτονώσουν ανεξέλεγκτα τα όποια γενετήσια ένστικτά τους και να επιδοθούν σε πάσης φύσεως ακολασίες και συμπεριφορές καλυμμένοι από την κουρτίνα της επιστροφής στη φύση-φυσική διαβίωση(φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλους παρά μόνο στην πλειονότητα δυστυχώς).
Δεν υπάρχει πινακίδα στο νησί που να μην έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο επίδειξης οπαδικής ισχύος όχι μόνο φέτος αλλά μιας προστιθέμενης χρονικά συνέχειας.
Ο αέρας μαζί με την μυρωδιά της ρίγανης και του θυμαριού
σου φέρνει στην μύτη και την οσμή της αμμωνίας και του μεθανίου από τα περιττώματα των ελεύθερων και μη κατασκηνωτών.
Τα κουτάκια από μπύρες που είναι διάσπαρτα σου δείχνουν ότι οι πολλά αναμενόμενοι και υποσχόμενοι τουρίστες κουβαλούν μαζί τους μπύρες και αναψυκτικά από τις χώρες τους δείχνοντας ότι προσφέρουν στη χώρα μας και στο νησί τα πολύτιμα περιττώματά τους και τις υπέροχες αναμνήσεις τους από την Σαμοθράκη χωρίς να ιδρώσει καθόλου η τσέπη τους παρά μόνο η τσέπη η δική μας και του νησιού.
Κλείσε τα μάτια Δέσποινα.Κλείσε τ αυτιά Δέσποινα...ο αέρας πότε απαλά και πότε δυνατά με ηρεμεί ή με εξαγριώνει ενίοτε.Κράτα Δέσποινα.Το νησί Δέσποινα.Δεν φταίει σε τίποτα το νησί...σε τίποτα...
Ακόμη σκέφτομαι τον νεαρό στο Σαόκι με την αδαμιαία περιβολή να στέκεται επιδεικτικά μπροστά σε παιδάκια και οικογένειες.Με το γεννητικό του όργανο να κάνει σκιά σ ένα κοριτσάκι και με την ανοχή όλων μας σε οργανωμένη παραλία του νησιού...με τόσα συμβάντα παιδοφιλίας εμείς ανεκτικοί...
Όλοι ατάραχοι.Κι εσύ Δέσποινα...Σταμάτησε κι ο αέρας.τίποτα δεν μου λέει...τί να πεί;Συνηθίσαμε το τέρας φίλε...Σαν κι αυτό μας έκανε.
Έρμο νησί πόσους θεούς να επιστρατεύσουμε για να σωθείς;ή μήπως ανθρώπους;Υπάρχει κανείς;;;;;;;;;;"
Δέσποινα Δεμιρτζίδου
Η πείρα μου στο νησί θα έχει συμπληρώσει πλέον τη ντουζίνα,σε έτη, στο καλάθι των εμπειριών και η αγάπη μου παραμένει με την γεύση του πρώτου φιλιού στα χείλη και την ανατριχίλα της πρώτης αγκαλιάς.
Είπα ότι δεν θα ξαναγράψω.Δεν θα ξανασχοληθώ.Θ απομονώσω τις εικόνες μου και τα συναισθήματά μου σ ένα περιορισμένο ζωτικό χώρο όχι γιατί δεν αντέχω τις συγκρούσεις αλλά γιατί ξύνω τις πληγές που μου έκανε στο χέρι το σκυλί που ταίζω και αυτό είναι κάτι που πονάει πολύ.
Η εικόνα ενός βανδαλισμένου νησιού σου τσούζει τα μάτια πιο πολύ κι απ τον αέρα στην Παχιά Άμμο.
Νιώθεις ότι το νησί προσκαλεί όλους τους ανθρώπους που προσπαθούν να εκτονώσουν ανεξέλεγκτα τα όποια γενετήσια ένστικτά τους και να επιδοθούν σε πάσης φύσεως ακολασίες και συμπεριφορές καλυμμένοι από την κουρτίνα της επιστροφής στη φύση-φυσική διαβίωση(φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλους παρά μόνο στην πλειονότητα δυστυχώς).
Δεν υπάρχει πινακίδα στο νησί που να μην έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο επίδειξης οπαδικής ισχύος όχι μόνο φέτος αλλά μιας προστιθέμενης χρονικά συνέχειας.
Ο αέρας μαζί με την μυρωδιά της ρίγανης και του θυμαριού
σου φέρνει στην μύτη και την οσμή της αμμωνίας και του μεθανίου από τα περιττώματα των ελεύθερων και μη κατασκηνωτών.
Τα κουτάκια από μπύρες που είναι διάσπαρτα σου δείχνουν ότι οι πολλά αναμενόμενοι και υποσχόμενοι τουρίστες κουβαλούν μαζί τους μπύρες και αναψυκτικά από τις χώρες τους δείχνοντας ότι προσφέρουν στη χώρα μας και στο νησί τα πολύτιμα περιττώματά τους και τις υπέροχες αναμνήσεις τους από την Σαμοθράκη χωρίς να ιδρώσει καθόλου η τσέπη τους παρά μόνο η τσέπη η δική μας και του νησιού.
Κλείσε τα μάτια Δέσποινα.Κλείσε τ αυτιά Δέσποινα...ο αέρας πότε απαλά και πότε δυνατά με ηρεμεί ή με εξαγριώνει ενίοτε.Κράτα Δέσποινα.Το νησί Δέσποινα.Δεν φταίει σε τίποτα το νησί...σε τίποτα...
Ακόμη σκέφτομαι τον νεαρό στο Σαόκι με την αδαμιαία περιβολή να στέκεται επιδεικτικά μπροστά σε παιδάκια και οικογένειες.Με το γεννητικό του όργανο να κάνει σκιά σ ένα κοριτσάκι και με την ανοχή όλων μας σε οργανωμένη παραλία του νησιού...με τόσα συμβάντα παιδοφιλίας εμείς ανεκτικοί...
Όλοι ατάραχοι.Κι εσύ Δέσποινα...Σταμάτησε κι ο αέρας.τίποτα δεν μου λέει...τί να πεί;Συνηθίσαμε το τέρας φίλε...Σαν κι αυτό μας έκανε.
Έρμο νησί πόσους θεούς να επιστρατεύσουμε για να σωθείς;ή μήπως ανθρώπους;Υπάρχει κανείς;;;;;;;;;;"
Δέσποινα Δεμιρτζίδου