Καταρχήν να εκφράσω τα βαθιά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην πρεσβυτέρα, στον γιο του επίσης ιερέα, στις θυγατέρες του, στα εγγόνια του και στους λοιπούς συγγενείς. Εύχομαι να έχει καλή ανάπαυση και ο Θεός να κατατάξει τον πιστό, για πάνω από 50 χρόνια υπηρετη Του, στον Παράδεισο.
Τι να πρωτοπώ για τον παπά Μανώλη. Ήταν ένας καλός ιερέας, αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη ήταν παπάς, παπάς...!!! Ήταν ένας άνθρωπος με σφαιρικές γνώσεις, μιας και ήταν παπαδάσκαλος. Ήταν ένας ακούραστος και πιστός υπηρέτης της Εκκλησίας και του Θεού, κήρυττε με ευλάβεια και πάθος τον λόγο του Θεού. Παράλληλα ήταν κοινωνικός με όλες τις ηλικίες, με το ιδιαίτερο χιούμορ του, βέβαια όπως όλοι μας, στις δύσκολες στιγμές του, ήταν χαρακτηριστικό από μακριά το βλοσυρό του βλέμμα.
Όσα χρόνια τον είχαμε εφημέριο στην Καμαροωτισσα έκανε αγνώριστη την εκκλησία μέσα και έξω. Η δε φωνή του ήταν καθαρή, δυνατή και μελωδική. Παπά Μανώλη θα μας λείψει η επιβλητική παρουσία σου, ας ελπίσουμε ότι δεν θα μείνουμε χωρίς ιερέα και ότι ο αντικαταστάτης σου θα είναι αντάξιος σου... Έφυγες τόσο ξαφνικά, όπως και ο προκάτοχος σου πατέρας Νικόλαος Καντάρης... Καλό... Καλό ταξίδι...
Ακολουθεί η ανάρτηση του πατρός Ιωάννη Καμπούρη που ενημερώνει για τον θάνατο του πατέρα του και τις λεπτομέρειες για την εξόδιο ακολουθία και την ταφή του:
Πριν από λίγο ο αγαπημένος πατέρας μας πατήρ Εμμανουήλ Καμπούρης άφησε την τελευταία του πνοή. Η σορός θα μεταφερθεί το απόγευμα της Παρασκευής από το πλοίο και μετά στον ναό της Παναγίας Καμαριώτισσας όπου θα παραμείνει όλο το βράδυ. Το πρωί του Σαββάτου (7:30-10:00) θα γίνει θεία λειτουργία και στις 10:00 η ώρα η εξόδιος ακολουθία. Η ταφή θα γίνει στο Λάκκωμα, όπου και στο καφενείο της Σταυρούλας θα προσφερθεί καφές.
Η οικογένεια του Ιερέως Εμμανουήλ Καμπούρη επιθυμεί (όπως θα επιθυμούσε και ο ίδιος) να μην γίνουν στεφάνια παρά να μαζευτούν τα λεφτά να δοθούν στο μοναστήρι της Μάκρης. Στο Παγκάρι της εκκλησίας θα υπάρχει ένας κουμπαράς που θα γράφει για το μοναστήρι. Ευχαριστούμε πολύ!!!
Ο Δήμος θα βάλει λεωφορείο από το προφήτη Ηλία Σάββατο 7:00π.μ για οποίων θέλει να παραβρεθεί στη πρωινή λειτουργία (7:00-10:00)και έπειτα στη εξόδιο ακολουθία .Θα υπάρχει λεωφορείο και για την επιστροφή.
Κωνσταντίνα Γιαταγάνη
Συλλυπητήριο μήνυμα Δημάρχου Σαμοθράκης Αθ. Βίτσα
Για την απώλεια του π. Μανώλη Καμπούρη
Με βαθύτατη οδύνη και αισθήματα ανείπωτης απώλειας, στεκόμαστε σήμερα ενώπιον της εκδημίας του π. Μανώλη Καμπούρη, ενός εκλεκτού κληρικού, διδασκάλου και σπάνιου ανθρώπου, που ολοκλήρωσε την επίγεια πορεία του.
Ο π. Μανώλης υπήρξε η ζωντανή απόδειξη ότι το μεγαλείο δεν βρίσκεται στα αξιώματα, αλλά στην ταπεινή προσφορά. Γέννημα-θρέμμα της Σαμοθράκης, ξεκίνησε τη ζωή του μεταπολεμικά στα χρόνια της φτώχειας, μετατρέποντας τον σκληρό αγώνα για επιβίωση σε αγώνα πίστης και μόρφωσης. Η αγάπη του για τη γνώση και την ιερή ψαλτική τον οδήγησε στην ιεροσύνη, την οποία υπηρέτησε με ανυπόκριτη αφοσίωση.
Υπήρξε ο Ιερέας της επιλογής και της αντίστασης στην κοσμική έλξη. Αρνήθηκε με ευγένεια τις δελεαστικές θέσεις και τις υψηλές αμοιβές, γιατί η ψυχή του ήταν δεμένη με το νησί του, το Λάκκωμα και την Καμαριώτισσα. Η Σαμοθράκη και η αγάπη για τη μητέρα του Ουρανία ήταν οι δύο άξονες που τον κράτησαν στο νησί, όπου με την ψυχή του μετέτρεψε το «απλό και φτωχικό» σε πλούτο.
Η φωνή του στα ιερά αναλόγια, ο λόγος του που άγγιζε την ψυχή και κυρίως η φιλανθρωπική του δράση —προσφέροντας με περίσσευμα ψυχής και χωρίς την αγωνία της προβολής— αποτελούν φωτεινό παράδειγμα.
Για εμάς τους στενούς του φίλους, η απώλεια είναι βαρύτατη και προσωπική. Η ειλικρίνεια και η αδιαπραγμάτευτη πτυχή του χαρακτήρα του ήταν στήριγμα. Θα τον θυμόμαστε ως τον ιερέα που καθοδηγούσε και τον φίλο που έστρεφε το νου μας στο αληθινό και ουσιαστικό.
Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην Πρεσβυτέρα Αθανασία και στα παιδιά του, Ζαφειρία, Ουρανία και τον π. Ιωάννη, ο οποίος συνεχίζει την ιερατική του παρακαταθήκη.
Πατέρα Μανώλη, η μνήμη σου ας είναι αιωνία.
Αθανάσιος Βίτσας (facebook) →→→ (Ζούμε Σαμοθράκη (facebook)
Ανακοίνωση Ι.Μ. Αλεξανδρουπόλεως για την Εκδημία πρωτοπρεσβυτέρου π. Εμμανουήλ Καμπούρη
Βιογραφικό
Ο μακαριστός π. Εμμανουήλ Καμπούρης γεννήθηκε στο Λάκκωμα της Σαμοθράκης στις 16 Δεκεμβρίου 1947 από τους γονείς του Ιωάννη Καμπούρη και Ουρανία Καπέλα. Από μικρός είχε κλίση στα γράμματα και στην ψαλτική τέχνη.
Διετέλεσε Ιεροψάλτης στον Ιερό Ναό Γενεσίου Θεοτόκου Λακκώματος Σαμοθράκης από τον Ιούνιο 1962-Μάρτιο 1967 και από Ιούνιο 1968-Ιούλιο 1969. Στο μεσοδιάστημα αυτό υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στα Τεθωρακισμένα.
Στις 16 Απριλίου 1972 νυμφεύθηκε την Αθανασία Παπανικολάου, με την οποία απέκτησαν τρία τέκνα: τη Ζαφειρία, την Ουρανία και τον Ιωάννη.
Την ίδια περίοδο ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Θεσσαλονίκης (1971–1972). Με το πτυχίο αυτό διορίσθηκε το 1978 ως ιεροδιδάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο Λακκώματος, όπου υπηρέτησε μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2003, συμπληρώνοντας 25 χρόνια εκπαιδευτικής διακονίας.
Στις 30 Ιουλίου 1972 χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Κωνστάντιο Χρόνη στον Ι.Ν. Γενεσίου Θεοτόκου στο χωριό Προφήτης Ηλίας Σαμοθράκης. Στις 15 Αυγούστου 1972 έλαβε τον δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης στον Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Χώρας Σαμοθράκης και τοποθετήθηκε εφημέριος στον Ι.Ν. Γενεσίου Θεοτόκου Λακκώματος, όπου υπηρέτησε αδιαλείπτως επί 35 έτη, έως τις 18 Μαΐου 2007 οπότε και μετατέθηκε στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Καμαριώτισσα, αφήνοντας την ενορία του Λακκώματος στον τότε νεοχειρονηθέντα υιό του π. Ιωάννη.
Το 2005 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Άνθιμος του απένειμε το οφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου, αναγνωρίζοντας την πολύχρονη και πολύκαρπη διακονία του τόσο στην Εκκλησία όσο και στην εκπαίδευση. Συνολικά η ιερατική του προσφορά υπερέβη τα 53 έτη.
Εκοιμήθη εν ειρήνη στην Αλεξανδρούπολη την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2025.
Μας ήταν πολύτιμος συνεργάτης, τόσο στον Μητροπολίτη μας, όσο και στην Ιερά Μητρόπολη. Είχε ανύστακτη αγωνία για την πνευματική κατάσταση των ενοριτών του και διαρκώς πρότεινε ποιμαντικούς τρόπους (κηρύγματα, ομιλίες, αγιογραφική σχολή, ιεροψαλτική εκπαίδευση) για την καλλιέργεια του φρονήματός τους μέσα στην Εκκλησία. Αλλά και η διαρκής και ποικίλη προσφορά του στην ανάπτυξη του Νησιού και στην εξυπηρέτηση των κατοίκων του, όλα τα χρόνια της διδασκαλικής και ιερατικής θητείας του, ήταν μοναδική. Σεβόταν τον κόπο και τον ιδρώτα των Σαμοθρακιτών και διαρκώς διεκδικούσε από όσους πολιτικούς και επιχειρηματικούς παράγοντες επισκέπτονταν το Νησί για κάθε ανάγκη του τόπου του.
Ήταν πολύτιμος σύμβουλος του Μητροπολίτου μας και σε κάθε περίσταση με τον υπεύθυνο εκκλησιολογικό του τρόπο συνεργαζόταν και κατηύθυνε το διοικητικό έργο της Ιεράς Μητροπόλεως σε όλη την Ιερά Μητρόπολή μας.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
Ιερά Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως
Στις 14 Ιανουαρίου 2020 δημοσίευσα Αφήγημα-Αφιέρωμα Πατήρ Εμμανουήλ Καμπούρης της κυρίας Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά. Με αφορμή την εκδημία του το παραθέτω εκ νέου.
Όταν τα χρόνια είναι δύσκολα ,μαύρα ,μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά συνάμα ,όταν κατοικείς στο «υπόγειο» της φτώχειας ,όταν η πόρτα κλείνει και παλεύεις, ενώ είσαι παιδί, να τα βγάλεις πέρα και καταστρώνεις αμέτρητα σχέδια ,όταν θα ζεσταθείς κοντά στο τζάκι και θα αποσυρθείς να κουκουλωθείς στο χοντρό, πλην όμως κρύο αρχικά πάπλωμα ,ίσως και αυτά τα βιώματα να είναι καθοριστικά για τη ζωή σου!
Ο Μανώλης Καμπούρης ,γιος του Ιωάννη και της Ουρανίας πρωτοαντίκρισε το φως του ήλιου στις 16 Δεκεμβρίου του Σωτήριου Έτους 1947,στο χωριό Λάκκωμα της Σαμοθράκης .
Ως μαθητής φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού, συνειδητοποιώντας, πολύ νωρίς, την αξία της γνώσης, εν γένει, αλλά και της ψαλτικής, όπου και ενέδωσε μετά ζήλου, τόσο, που να θεωρείται «δόκιμος» ψάλτης επιμένοντας μέρα τη μέρα, στην καλύτερη απόδοση των εκκλησιαστικών ύμνων, και των τροπαρίων.
Ένα δωδεκάφυλλο τετράδιο ,φιλοξενούσε την καθημερινή επίδοσή του, στα γράμματα κι ένα άλλο παρόμοιο στα της ψαλτικής τέχνης ,την οποία μόνος, με πολύ προσπάθεια, αναζητούσε.
Μετά από εισαγωγικές εξετάσεις ,φοιτούσε ήδη στο Γυμνάσιο, το οποίο αποτελούσε παράρτημα του Γυμνασίου της Αλεξανδρούπολης και πλήρωνε ως δίδακτρα εβδομήντα δραχμές ετησίως. Το Γυμνάσιο βεβαίως βρισκόταν στη Χώρα και,όπως όλοι οι μαθητές από τα χωριά, έπρεπε καθημερινά, να διανύει ένα μονοπάτι- με ανηφοριές και κατηφοριές- τριών ωρών περίπου, για το πήγαιν’-έλα.
Δεν υπήρχε για τον Μανώλη μεταφορικό μέσο ,παρά μονάχα τα άξια πόδια του.
Ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών, όταν έχασε τον πατέρα του. Τότε βρήκε μοναδικό καταφύγιο την αγκαλιά της μητέρας του, την οποία λάτρεψε και πολλές φορές ,με την εξυπνάδα του, έκανε τη χηρευάμενη Ουρανία να χαμογελά κι ας τους βάρυνε η φτώχεια και η απώλεια.
Ο Μανώλης ,ένιωσε νωρίς ότι ήταν ο άνδρας του σπιτιού, που έπρεπε να συνεχίσει το Σχολείο ,να τελειώσει το εξατάξιο Γυμνάσιο, να μάθει και τα γράμματα ,και την ψαλτική αλλά και να ασχοληθεί με τα ζωντανά και τα λίγα κτήματα προκειμένου να εξασφαλίσουν τα της επιβίωσης. Ένιωσε βαρύ το φορτίο στις πλάτες του, αλλά γνώριζε καλά και τις υποχρεώσεις του, που ναι, ήταν πολλές, χωρίς δικαιώματα.
Η ψαλτική ,τον ενθουσίαζε και αυτός ο ενθουσιασμός, τον έφερε κοντά στον ιερέα του χωριού ως βοηθό -ψάλτη.
Το 1969 ο Μανώλης συνέχισε τις σπουδές του ,στην «Ανωτέρα Εκκλησιαστική Παιδαγωγική Ακαδημία, η οποία ιδρύθηκε το έτος 1958 και προβλεπόταν ρητά, η δυνατότητα των πτυχιούχων να διορίζονται και ως ιερείς και δάσκαλοι.
Και εδώ φάνηκε η επιμονή του να πετύχει και το πολύ διάβασμα τον έφερε μέσα στους τριάντα επιτυχόντες από τους εκατόν είκοσι που έδωσαν εξετάσεις και μάλιστα τέταρτος σε σειρά προτεραιότητας.
Ο καιρός περνούσε αλλά ο Μανώλης δεν ξέχασε στιγμή το νησί του, τη Σαμοθράκη ,το χωριό του, το Λάκκωμα ,δεν ξέχασε τη φύση η οποία άλλες φορές άγρια ,αδάμαστη, απειθάρχητη κι άλλες φορές γαλήνια, εξαιρετική, θεία, τον καλούσε κοντά της .
Δούλευε ,να τα προλάβει όλα και δεν ξέχασε ποτέ, πως αυτόν τον τόπο έπρεπε να υπηρετήσει πιστά, με όλες του τις δυνάμεις .Δεν ξέχασε τις αγροτικές ασχολίες ,το ψάρεμα στη θάλασσα, που απείχε ελάχιστα από το πατρικό του. Δεν ξέχασε τις εκκλησιές και τα ξωκλήσια, που τα επισκέπτονταν συχνά από παιδί, άναβε τα καντήλια και έψελνε, τους ανθρώπους ,τους ωραίους νησιώτες, οι οποίοι έχουν μια έμφυτη ροπή προς τον ρυθμό και την αρμονία ,που τραγουδούν ή σιγοψιθυρίζουν τις χαρές και τα βάσανα τής ζωής ,τον έρωτα και τους καημούς του, αλλά και τα σατιρικά ,αυτοσχέδια δίστιχα.
Έτσι, στις 16 Απριλίου του 1972 παντρεύτηκε την Αθανασία Παπανικολάου-με την οποία απέκτησε τρία παιδιά την Ζαφειρία,την Ουρανία και τον Ιωάννη ,ο οποίος έγινε επίσης κληρικός - και στις 30 Ιουνίου αποφοίτησε από τη Σχολή, χωρίς όμως να έχει πάρει πτυχίο ,αφού πρώτα έπρεπε να καταθέσει φωτογραφία ως ιερωμένου.
Στις 30 Ιουλίου του 1972 χειροτονήθηκε Διάκονος, στον Προφήτη Ηλία Σαμοθράκης, από τον τότε -μακαριστό- Επίσκοπο Αλεξανδρούπολης, κυρό Κωνστάντιο Χρόνη.
Όλα έδειχναν πως στη ζωή του νησιού ,ένα Σαμοθρακίτης ,θητεύοντας από μικρός στα δύσκολα, εξέφραζε την ελευθερία με το αυτεξούσιο ,την ελεύθερη βούληση, τη λογική και προπαντός τη συνείδηση η οποία είχε ωριμάσει καλά μέσα του!
Είχε αποφασίσει για την μόνιμη παραμονή του στο νησί ,ό,τι και να γίνει ,κάτω από οποιεσδήποτε πιέσεις .
Στις 15 Αυγούστου του ίδιου έτους χειροτονήθηκε ιερέας στη Χώρα από τον ίδιο Επίσκοπο, με προορισμό και θέση το χωριό του ,το Λάκκωμα.
Παράλληλα προτάθηκε ως ιερέας στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου στην Αλεξανδρούπολη αλλά,παρά τις παρακλήσεις, δεν αποδέχθηκε την δελεαστική για την εποχή πρόταση.
Και ενώ οι νέοι ξενιτεύονταν και όσοι ερχόταν από τα ξένα επέλεγαν ως τόπο κατοικίας την Αλεξανδρούπολη, για πολλούς λόγους, ο παπά Μανώλης είχε χίλιους δυο λόγους να ομολογήσει, για τους οποίους έπρεπε να παραμείνει δια βίου στο νησί και αιτιολογούσε την επιθυμία του, πάντοτε, με τη φράση:κάθισα στο νησί μου για δυο μεγάλες αγάπες, τη φυσική μου μητέρα και τη γενέτειρά μου τη Σαμοθράκη.
Δεν άργησε να φανεί η προσφορά του στα παιδιά των σχολείων, όπου υπηρέτησε ,όταν ,μη έχοντας άλλες πηγές γνώσης ,κρεμόταν από τα χείλη του ,αλλά και η ιδιαίτερη αγάπη του στην εκκλησία και στους πιστούς, οι οποίοι θαύμαζαν το έργο του, την αργυρόηχη φωνή του και τον λόγο του!
Δεν ήθελε πολύ χρόνο για να δείξει την «αρχοντιά» του ,όχι βεβαίως εκείνη που έχει να κάνει με την αποκρουστική εικόνα του «άρχοντα», του ισχυρού, αλλά αυτή που είναι δεμένη με το πρόσωπο που κερδίζει τον σεβασμό και την εκτίμηση όλων ,με την αξιοπρεπή και ανθρώπινη συμπεριφορά του.
Και όταν κάποιοι αναζητούσαν την προσωπική τους ανέλιξη ,επιδιώκοντας πλούτη και δύναμη, ο παπά Μανώλης, παρέμεινε ταπεινός ,χωρίς να μετατρέπει τις ιδιότητες, του δασκάλου και του ιερέα σε εργαλεία απόκτησης πλεονεκτημάτων, γιατί ουδέποτε είχε την αγωνία της προβολής .Απεναντίας με το περίσσευμα ψυχής ,πρόσφερε χωρίς να ομολογεί ,χωρίς να τονίζει ,χωρίς να το δείχνει.
Υπηρέτησε ως δάσκαλος σε σχολεία και ταυτόχρονα ιερουργούσε σε δύο ενορίες ,μέχρι που, στις 18 Μαΐου του έτους 2007 μετατέθηκε στην Καμαριώτισσα ,μιας και ο γιος του ,π. Ιωάννης παρέμεινε στο χωριό τους ,το Λάκκωμα.
Όταν οι φωνές τού συμφέροντος τον καλούσαν ,όταν το Υπουργείο Παιδείας τον κάλεσε να επιλέξει θέση στο εξωτερικό, Σουηδία, Σαουδική Αραβία, Νέα Ζηλανδία, και για τον Καναδά της Αμερικής με αμοιβή 100.000 δολάρια, ετησίως ,όλα τα αρνήθηκε ,παραμένοντας χωρίς ταραχή και ανησυχία στον τόπο του και απολαμβάνοντας το μεγαλείο της φύσης που λάτρεψε.
Δεν ξεστράτισε ο νους του. Η ψυχή του αγκαλιασμένη με το χθες ,με την αγάπη για τον τόπο του ,στραμμένη στην εργασία, την πίστη στο Θεό και στον άνθρωπο ,δεμένη με το παρόν, τον κράτησε εκεί, που το λίγο ,το απλό και φτωχικό ,γίνεται μεγάλο, εκεί που θα αγωνιά και θα αγωνίζεται μέχρις εσχάτων.
Αξίζει να τονιστεί ιδιαίτερα- ανάμεσα στην διδασκαλική ,ποιμαντική, τελετουργική, κηρυκτική του δράση-η κοινωνική και φιλανθρωπική .
Από μικρός ο παπά Μανώλης είχε πολλά χαρίσματα και την φιλανθρωπία ως πολυτιμότερη πράξη. Ήταν αρκετά νέος, όταν, για να κηδεύσει έναν φτωχό συνάνθρωπό του ο οποίος ζούσε ολομόναχος εκτός από όλα τα άλλα ,του έφτιαξε ο ίδιος και το φέρετρο .
Ήταν νέος αλλά ήξεραν οι χωριανοί να ζητήσουν τη βοήθειά του κι αν δεν μπορούσε ο ίδιος ,έβρισκε αμέσως τον άνθρωπο που θα τα κατάφερνε ως έμπειρος καλύτερα .
Κλείνοντας τη σύντομη αναφορά μου, για τον παπά -Μανώλη, που επιδόθηκε σε έναν αγώνα γνώσης και κατάλαβε νωρίς ,πως ο απλός άνθρωπος του χωριού ,διπλοκλειδώνει τα προβλήματά του και υποφέρει ,φοβούμενος την κλειστή κοινωνία ,για τον ιεροδιδάσκαλο που εμπνεύστηκε και ενέπνευσε ,ο οποίος στα κηρύγματά του αγγίζει ψυχές και καθοδηγεί με τη χάρη του πνευματικού ,του εξομολόγου, εκείνον που θα τον πλησιάσει, που δεν υποκρίνεται κι ας παρεξηγείται από μερικούς ,που επιστρατεύει μνήμες και θύμησες στις παρέες, για να ενισχύσει τη θέληση του νέου να παραμείνει στον τόπο του, ο οποίος μέχρις εσχάτων θα αντιμάχεται όσα πασχίζουν να καταβάλλουν τον συντοπίτη του, εκφράζω, τον απέραντο σεβασμό μου.
Η Χάρις του Θεού ας είναι πάντοτε μαζί του .
Με αγάπη και εκτίμηση
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
