Aπό τον Δαμιανό Βασιλειάδη.
Εισαγωγή στο άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά, που παραθέτω κατωτέρω και το προσυπογράφω με τα εξής σχόλια:
Ο πατριωτισμός πράγματι τελεί υπό διωγμό στην Ελλάδα από εθνοκτόνες δυνάμεις και από αριστερά και από δεξιά. Όμως χωρίς ένα πατριωτικό κίνημα στην Ελλάδα, όπως το περιγράφω στο βιβλίο μου Πανεθνικό - Παλλαϊκό Κίνημα, που αποτελεί εγχειρίδιο θεωρητικής και πρακτικής πατριωτικής πάλης για όλες τις πατριωτικές δυνάμεις, απελευθέρωση της Ελλάδας από τα δεσμά που εχάλκευσαν τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, δεν μπορεί να υπάρχει, ούτε σωτηρία από τα πολυποίκιλα δεινά.
Ο πατριωτισμός στην Ελλάδα και αυτή είναι η αλήθεια, τελεί υπό διωγμό από της εθνοκάπηλη, καπιταλιστική δεξιά, την παγκοσμιοποιημένη, ψευτοδιεθνιστική αριστερά, τους εθνικιστικούς, φασιστικούς κύκλους της άκρας δεξιάς, τους υπερ-εθνικιστικούς, επεκτατικούς κύκλους των γειτόνων μας και τις ιμπεριαλιστικές εθνικιστικές δυνάμεις που τους στηρίζουν.
Την αλήθεια αυτή μας παρουσιάζουν ανάγλυφα κορυφαίοι άνδρες της πολιτικής ακόμη και αυτός πρώην υπουργός εξωτερικών και σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας Νταβούτογλου, ο πνευματικός μέντορας του Ερντογάν, που είπε χαρακτηριστικά για όσους στοχοποιούν την πατρίδα και το έθνος: «κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση, δεν έχουν πεδίο στρατηγικής λογικής, θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη, περιθωριοποιούνται στην διεθνή σκακιέρα».1 Δεν χρειάζεται ωστόσο να ανατρέξουμε στον Νταβούτογλου, που υπηρετεί σκοπιμότητες. Διεθνούς φήμης γνωστοί επαναστάτες τάσσονται υπέρ της πατρίδας. Πρώτος στη σειρά φυσικά ο μεγάλος επαναστάτης Λένιν. Έγραψε ο Λένιν κάτι που αφορά τους ανιστόρητους της Αριστεράς: «Η πατρίδα, το έθνος, είναι ιστορικές κατηγορίες. Αν σε καιρό πολέμου πρόκειται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας ή δια αγώνα ενάντια στο ζυγό που καταπιέζει ένα έθνος, εγώ δεν είμαι καθόλου ενάντια σ’ ένα τέτοιο πόλεμο και δεν φοβάμαι τις λέξεις “υπεράσπιση της πατρίδας”».2 Το επιβεβαιώνει και ο Τρότσκι, με την φράση: «Ο διεθνισμός του Λένιν δεν έχει ανάγκη να αποδειχτεί. Αλλά ταυτόχρονα ο Λένιν είναι βαθιά εθνικός. Έχει τις ρίζες του μέσα στην νέα ιστορία της Ρωσίας».3Όμως δεν είναι μόνο ο Λένιν ως παγκόσμια φυσιογνωμία. Θα αναφέρω και μία δήλωση ενός γνήσιου Έλληνα κομμουνιστή επαναστάτη, του Πάμπλο (Μιχάλη Ράπτη), που στο τέλος της ζωής του, ως απαύγασμα της εμπειρίας μιας ζωής, αποφάνθηκε: «Ο κάθε διεθνιστής έχει και μια ιδιαίτερη πατρίδα και είναι φυσικό την πατρίδα αυτή να την αγαπάει όχι περισσότερο από τις άλλες, αλλά τουλάχιστον το ίδιο».4 Με αυτή την έννοια ο πατριωτισμός των Ελλήνων σταματά εκεί όπου αρχίζει ο πατριωτισμός των άλλων. Ο μεγάλος αριστερός ιστορικός Νίκος Σβορώνος αποφαίνεται για το «συντελεσμένο έθνος» ότι συνιστά «μια διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων με συνείδηση ότι αποτελεί ένα ενιαίο και αλληλέγγυο σύνολο με δική του πολιτισμική φυσιογνωμία και ψυχοσύνθεση, με κοινά υλικά και πνευματικά συμφέροντα και με σταθερά εκφρασμένη βούληση ή τάση πολιτισμικής ή πολιτικής αυτονομίας, που μπορεί να φτάσει ως την απαίτηση κρατικής ανεξαρτησίας».5
Ο Νίκος Πουλαντζάς, ο πνευματικός καθοδηγητής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, είναι κατηγορηματικός στο θέμα του έθνους. Ισχυρίζεται απερίφραστα ότι το έθνος «αποτελεί μια ιδιαίτερη ενότητα αναπαραγωγής του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων, πολύ πριν από τον καπιταλισμό». Όμως αυτά όλα που διακηρύττουν διακεκριμένοι αριστεροί διανοητές και επαναστάτες δεν ισχύουν για μια ορισμένη κατηγορία «απολιθωμάτων» στους κύκλους της Αριστεράς, που ισχυρίζονται ανιστόρητα ότι: «Κεφάλαιο - κράτος (αστική πολιτική εξουσία) - έθνος αποτελούν όψεις μιας και της αυτής μορφής ταξικής εξουσίας: του καπιταλισμού».6 Την αποστομωτική ωστόσο απάντηση δίνει σ’ όλους αυτούς τους παρωχημένους ψευτοδιεθνιστές ο μεγάλος Έλληνας κοινωνιολόγος και ιστορικός Παναγιώτης Κονδύλης: «Είναι πολιτικά νήπιος όποιος αναφέρεται στις δήθεν γενικές σύγχρονες τάσεις για υπέρβαση του εθνικού κράτους και για την βαθμιαία πτώση των συνόρων, αποσιωπώντας ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα να περνούν τα σύνορα σου στρατιές τουριστών και να τα περνούν τα στρατεύματα ενός γειτονικού κράτους».7
Πόσοι αιώνες άραγε πρέπει να περάσουν ακόμη, για να αντιληφθούν ορισμένοι ανιστόρητοι «επαναστάτες» ότι το θεώρημα περί του τέλους των εθνικών κρατών ήταν μια αυταπάτη, που την πλήρωσαν αρκετές φορές πολύ ακριβά και οι ίδιοι και τα κράτη, που την ασπάστηκαν;
Πόσοι αιώνες ακόμη πρέπει να περάσουν όλοι αυτοί, για να καταλάβουν, πριν από οποιαδήποτε εθνική καταστροφή, ότι δεν είναι «στραβός ο γιαλός...»;
Πόσοι αιώνες πρέπει να περάσουν για να συνειδητοποιήσουν όλοι οι Έλληνες ότι κληρονόμοι και διάδοχοι του ΕΑΜ και της ΕΔΑ είναι μόνο οι πατριωτικές δυνάμεις του έθνους σε όποιο κοινωνικό και πολιτικό χώρο κι αν βρίσκονται αυτές;
Παραθέτω το άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά, που το θεωρώ στην κριτική του πολύ ήπιο.
1 Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος: Η διεθνής θέση της Τουρκίας, εκδ. «Ποιότητα», Αθήνα 2010, σ. 57.
2 Βλ. Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, τόμ. 15, σ. 171-172.
3 Βλ. Λέον Τροτσκι, Ο Λένιν, εκδ. «Νέοι Στόχοι», Αθήνα, σ. 208.
4 Βλ. Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο), «Το εθνικό ζήτημα στις νέες συνθήκες», , περιοδικό «Convoy», τεύχοςο 18, Ιούνιος 1995.
5 Νίκος Σβορώνος, Το ελληνικό έθνος, Γένεση και διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού, εκδ. «Πόλις», 7η έκδοση, Αθήνα 2005, σ. 22.
6 Βλ. Γιάννης Μηλιός, «έθνος, ο λαός του αστικού κράτους», άρθρο στο ένθετο «Εντός Εποχής», της εφημ. Αυγή, 8.7.2007.
7 Βλ. Παναγιώτης Κονδύλης, «Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της εθνικής πολιτικής», επίμετρο στο βιβλίο του: Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο (1992).
http://press-gr.blogspot.gr/2014/09/blog-post_1651.html
