Αν και η επικαιρότητα έχει πολλά και σημαντικά θέματα με σημαντικότερο αυτό της ελληνικής οικονομίας που μόνο με θαύμα θα επιζήσει, ώ τι ειρωνεία, θαύμα ενώ μας κυβερνούν άθεοι...
Παρά όμως τα σημαντικό θέματα, πολλοί ασχολούνται με κάτι εντελώς ασήμαντο πια, δηλαδή με το πανηγυράκι της Eurovision.
Κάποτε αυτό το καλλιτεχνικό event είχε ένα ύψος, μια αίγλη, μια διαφορετικότητα. Αφού σχεδόν κάθε χώρα εκπροσωπούνταν με την εθνική τους γλώσσα ή τουλάχιστον με κάποιο εθνικό στοιχείο στην μουσική.
Εδώ και μερικά χρόνια ελάχιστες είναι οι χώρες που συμμετέχουν με ένα τέτοιο τραγούδι. Οι περισσότερες εκπροσωπούνται με στίχους στην γλώσσα της παγκοσμιοποίησηΣ, τα αγγλικά. Άντε οι υπόλοιποι, η Ελλάδα με την μητέρα των γλωσσών, τόσο ευηχη γλώσσα και με υπέροχες παραδοσιακές αλλά και λαϊκές μελωδίες, γιατί επιλέγει να πηγαίνει με την γλώσσα που πάνε οι μάζες. Πολλώ δε μάλλον όταν στο παρελθόν κέρδισαν χώρες που πήγαν με εθνικό στίχο και/ή με παραδοσιακή μουσική.
Βέβαια τα τελευταία χρόνια κερδίζει οτιδήποτε περιφραγμένο, μη φυσιολογικό, όπως τα τερατόμορφα όντα από την Φινλανδία ή το ανδρόγυναικο Κονσίτα κλπ. Θέλουν οπωσδήποτε να μας κάνουν να αποδεχτούμε ότι όλοι, όλες, όλα είμαστε το ίδιο. Μακάρι να είσασταν.
Κάνω μια πρόβλεψη, είδα σε δελτίο ειδήσεων ότι συμμετέχει ενα συγκρότημα, νομίζω από την Φινλανδία πάλι, που αποτελείται από άτομα με σύνδρομο Down που παίζουν σκληρό ροκ. Ε, να μου Ρο θυμηθείτε αν δεν βγει νικητής από τις ανατολικές χώρες θα κερδίσου αυτοί.
Το να κερδίζει είτε το διαφορετικό, είτε κάτι από την μάζα, είτε από συνασπισμό κρατών (Βαλτική) μόνο διεθνή διαγωνισμό τραγουδιού δεν το λες, αλλά πανηγυρακι...
