''Ἕνας μαντατοφόρος φτάνει. Στὸ πρόσωπό του λάμπει ὁ ἱδρωμένος ἥλιος, κάτου ἀπὸ τὴ μασκάλη του κρατεῖ σφιχτὰ τὴ Ρωμιοσύνη, ὅπως κρατάει ὁ ἐργάτης τὴν τραγιάσκα του μέσ' στὴν ἐκκλησιά. Ἦρθε ἡ ὥρα, λέει. Νάμαστε ἕτοιμοι. Κάθε ὥρα εἶναι ἡ δικιά μας ὥρα!''.
Αυτά είναι λόγια εθνικής αγωνίας, αλλά και ετοιμότητας και απόφασης για αγώνα, από το έργο του Γ. Ρίτσου ''Ρωμιοσύνη''.
Κι αυτή η ώρα είναι η δικιά μας ώρα!
Σε μια εποχή που είμαστε υπό πνευματική, ηθική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική κατοχή.
Σε μια εποχή που στην πατρίδα μας υπάρχει διάχυτος ένας φόβος και μια τρομοκρατία εναντίον κάθε ενός που αισθάνεται Ρωμιός, Έλληνας και Χριστιανός Ορθόδοξος!
Σε μια εποχή όπου υπάρχει διάχυτη και μια εθνική κραυγή αγωνίας: Κάτι πρέπει να γίνει!
Σε μια εποχή που όσοι πιστεύουμε στο Χριστό και στην Πατρίδα, δεν δικαιούμαστε να περιμένουμε άλλο!
Επιβάλλεται να ενωθούμε και να αγωνιστούμε με ένα και μοναδικό στόχο: Να ξαναδούμε την Πατρίδα μας όπως της αξίζει!
Γιατί ήρθε πλέον η ώρα να ξυπνήσουμε, να αλλάξουμε, να περάσουμε από το εγώ στο εμείς, να παραμερίσουμε κάθε κομματική ετικέτα, να επανέλθουμε στις αξίες μας, να οργανωθούμε και να οργανώσουμε σωστά το κράτος μας, να παλινορθώσουμε τη χώρα μας.
Γιατί τόσες δεκαετίες χορτάσαμε από τους ψευτοδεξιούς και τους ψευτοκεντρώους και τους ψευτοσοσιαλιστές.
Γιατί είδαμε από κοντά τις δήθεν αξίες της ψευτοαριστεράς.
Γιατί μας έκλεψαν, μας φλόμωσαν στο ψέμα, μας κορόιδεψαν, μας φτωχοποιούν χωρίς κανένα δισταγμό.
Γιατί το ισχύον πολιτικό σύστημα απέτυχε παταγωδώς. Πέτυχε μόνο για τους υπηρέτες του.
Γιατί υπάρχει πλέον ανάγκη αλλαγής και επιστροφής στις ελληνορθόδοξες ρίζες μας. Μόνο αυτές αποτελούν την εγγύηση της παλινόρθωσης του κράτους και του Ελληνισμού.
Γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να παραδώσουμε τέτοια χώρα στα παιδιά μας.
Γιατί θέλουμε μια Ελεύθερη Πατρίδα!
Για να μπορέσουμε κάποτε να πούμε κι εμείς, όπως ο Απόστολος των Εθνών: Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα.
Γιατί, όπως γράφει ο Γάλλος φιλέλληνας Φρεντερίκ Μιστράλ, στο ποίημα ''Ο Ελληνικός Ύμνος'', με το οποίο πήρε το βραβείο Νόμπελ το 1904:
Ότι έγινε μπορεί να ξαναγίνει αδέρφια!
Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη,
ας πιούμε ξέχειλη τη δόξα παλληκάρια.
Αν είναι να πεθάνει κανείς για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει!
Νικόλαος Ταμουρίδης
Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ
