( Άρθρο 1, Νόμου 851/1978 «Περί εθνικής Σημαίας, των Πολεμικών Σημαιών και του Διακριτικού Σήματος τού Προέδρου της Δημοκρατίας» )
***
Το γαλάζιο και το λευκό των χρωμάτων της, συμβολίζουν τη γαλάζια Ελληνική θάλασσα με τα λευκά αφρισμένα κύματά της.
Οι εννέα οριζόντιες γραμμές, συμβολίζουν τις εννέα συλλαβές του συνθήματος της Επανάστασης του 1821, Ε – ΛΕΥ – ΘΕ – ΡΙ – Α – Η’ – ΘΑ – ΝΑ – ΤΟΣ.
Ο λευκός σταυρός, συμβολίζει την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη των Ελλήνων.
Από το 1937, με το άρθρο 6 του Α.Ν 447/1937 «Περί του τρόπου απονομής σεβασμού εις την εθνική σημαίαν και γενικώς τα εθνικά σύμβολα», στα εθνικά σύμβολα, (Άχραντα Μυστήρια - Σημαία - Ανάκρουση Εθνικού ύμνου), αποδίδεται ιδιαίτερη τιμή και σεβασμός.
Η σημαία, αποτελεί το ιερότερο σύμβολο κάθε χώρας. Είναι το σύμβολο στο οποίο αποδίδεται μια ιδιαίτερη και ανυπέρβλητη τιμή και ευλάβεια, καθώς σε αυτή συμπυκνώνεται η ιστορία, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κράτους.
Η σημαία, δεν είναι ένα απλό ιδιωτικό αντικείμενο αλλά εθνικό σύμβολο και χρήζει πάντοτε απονομής τιμής και σεβασμού.
Η έννοια της, είναι στενά συνδεδεμένη με την έννοια της ελευθερίας, και η ελάχιστη θέα ή προβολή της, παντού και πάντοτε σκορπάει ρίγη συγκίνησης, που αναπτερώνουν το ηθικό του λαού. Έρχεται από μακριά και οδηγεί μακριά, στην υπέρβασή της, στην κατάσταση την πέρα από τα φαινόμενα και τα νοούμενα.
Αν η αξία της, περιοριζόταν απλά ως αντικείμενο, σχήμα, χρώμα, αισθητική, δεν θα χυνόταν τόσο αίμα για αυτή. Μέσα της, περικλείεται όλη η ιδέα της πατρίδας και του κράτους
Μπορεί κανείς να ξεχάσει τον γενναίο σημαιοφόρο, που σκοτώθηκε από εχθρικά πυρά, τη στιγμή που έστηνε την Ελληνική Σημαία στην κορυφή του Μπιζανίου το 1912 ; Στη μάχη που ακολούθησε, σκοτώθηκαν δέκα στρατιώτες για να μην πέσει η σημαία στα χέρια του εχθρού. Στο τέλος, ο λοχίας που είχε απομείνει, όρμησε στο ύψωμα, αγκάλιασε τη σημαία, κατρακύλησε αιμόφυρτος στην πλαγιά και όταν έφθασε στο διοικητή του τάγματος, στάθηκε όρθιος, χαιρέτησε αναφέροντας : "Κύριε διοικητά, έχω την τιμή να σας παραδώσω τη σημαία" και έπεσε νεκρός.
Μπορεί κανείς να ξεχάσει τον γενναίο εύζωνα Κωνσταντίνο Κουκίδη, που σύμφωνα με διηγήσεις, την 27η Απριλίου 1941, την ημέρα που τα γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στην Αθήνα, είχε καθήκοντα σκοπού στην Ακρόπολη και αρνήθηκε να παραδώσει την Ελληνική σημαία στους Γερμανούς κατακτητές, την υπέστειλε, τυλίχτηκε με αυτή και πήδηξε από την Ακρόπολη προς το θάνατό του.
Μπορεί κανείς να ξεχάσει την «Κυρά της Ρω» (Δέσποινα Αχλαδιώτη, 1890-1982), η οποία επί 40 χρόνια, κάθε πρωί, ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω στα Δωδεκάνησα και τη κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου ;
Μπορεί κανείς να ξεχάσει την «Κυρά των Mαρασίων» (Βασιλική Λαμπίδου, 1904-2011), η οποία επί 50 χρόνια ύψωνε την ελληνική σημαία στην αυλή του σπιτιού της, στα Μαράσια του Έβρου, που ήταν το τελευταίο του χωριού, 100 μόλις μέτρα από τα σύνορα με την Τουρκία ;
Και ένα πρόσφατο παράδειγμα τιμής και σεβασμού στην ελληνική σημαία, η στάση του Γιάννη Ἀντετοκούνμπο, του διάσημου καλαθοσφαιριστή σε ομάδα του ΝΒΑ, ο οποίος γεννήθηκε στην Ελλάδα από αφρικανούς μετανάστες και απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα. Στη Νέα Υόρκη, θαυμαστές του, του ζήτησαν να υπογράψει πάνω στην Ελληνική Σημαία. «Όχι πάνω στη σημαία, βρε παιδιά», είπε, τιμώντας το εθνικό σύμβολο στην πράξη και παραδίδοντας μαθήματα φιλοπατρίας σε πολλούς κατ’ όνομα Έλληνες, που σε διάφορες περιστάσεις καταστρέφουν τη γαλανόλευκη επιδεικτικά…
Αλεξανδρούπολη Μάρτιος 2017
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
