«Έρχομαι για το χαρτί» ήταν η απάντηση του Δημήτρη όταν τόλμησα να ρωτήσω: γιατί έρχεσαι στο σχολείο;
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου .Η αναπάντεχη απάντηση με σόκαρε. Κάθισα στην καρέκλα μου ,έσκυψα το κεφάλι να σκεφτώ το γιατί. Είναι κάτι χρόνια που το σχολείο άρχισε να ξεπέφτει στα μάτια των μαθητών .Τι να φταίει ,αναρωτήθηκα .Προσποιήθηκα ότι σημειώνω κάτι σημαντικό και δεν συνέχισα το μάθημα, πώς θα μπορούσα άλλωστε.
Οι καθηγητές ,οι δάσκαλοι τούτων των ανύποπτων ,αυθόρμητων, αδιάφορων -γιατί άραγε- νέων!
Οι καθηγητές !Απορώ ,πώς αντέχουμε αυτή την «κωματώδη» κατάσταση μέσα στην αίθουσα, πέντε, έξι ,επτά ώρες ,κάθε μέρα .Πιάνω τον εαυτό μου να μιλώ κυριολεκτικά στον απέναντι τοίχο σκεπτόμενη συνάμα ότι δεν έχει βαφτεί τελευταία και αυτά τα αποτυπώματα των παπουτσιών- που φαίνεται ακόμα και το νούμερο- πόσο με σοκάρουν.
Η τάξη χωρίς κανένα ενδιαφέρον, τα βιβλία ανύπαρκτα κι όταν υπάρχουν, είναι γιατί τους απείλησες, ότι «χωρίς βιβλίο βγαίνεις έξω».
Επιστρέφω στο γραφείο των καθηγητών για να πω τον πόνο μου ,μήπως αδερφέ φταίω για την κατάσταση ,μήπως έχουν να μου προτείνουν κάτι .Ναι έχουν :να τους δείξεις μια ταινία , παρακολουθούν είναι πολύ καλύτερα από το κλίμα της αίθουσας. Εκεί φοβούνται μήπως ερωτηθούν και προτιμούν να γείρουν το κεφάλι στο απλωμένο, δίκην μαξιλαριού, χέρι.
Στην προβολή ταινίας, δυο τρεις να παρακολουθούν, λένε κάτι και βρίσκονται σε εγρήγορση.
Στο κενό μου θα σκεφτώ τι μπορώ να κάνω! Ανοίγω το τετράδιο με τις παρατηρήσεις. Γιάννης !Είναι αρχές Φεβρουαρίου και έχει εκατόν δέκα απουσίες. Σπύρος εβδομήντα απουσίες. Ζωή, ογδόντα απουσίες. Διαβάζω τις σημειώσεις μου: κανείς δεν απάντησε σε καμιά ερώτηση. Δεν έφεραν βιβλίο, άκουγαν μουσική.
Τώρα θα μου πεις και ανέχεσαι όλα αυτά και τη μουσική; Ναι, ευθαρσώς θα σας πω, γιατί το mp3 είναι κάπου στο μέσα μέρος της μπλούζας , το ακουστικό- το ένα- βγαίνει από το πίσω μέρος του λαιμού και κάτω από τα πολλά μακριά μαλλιά «εγκαθίσταται» στο αφτί. Τι να κάνω ,να αρχίσω να ψαχουλεύω, αυτή είναι η δουλειά μου;
Τώρα που με διαβάζεις αν δεν είσαι παθών θα πεις «τι λέει ,γίνονται αυτά το 2017!».Ίσα-ίσα ,θα σου πω, τώρα χάλασε το σχολείο γιατί οι μαθητές καλούνται να πηγαίνουν όλη την ημέρα σε μαθητικές αίθουσες, σχολείου ή φροντιστηρίου! Από την άλλη ο καθηγητής που βιάζεται να καλύψει την ύλη τρέχει ,το «τρέχει» το μάθημα .Πού να περιμένει να σκεφτεί ο μαθητής, για να απαντήσει!
Ο μαθητής έχει απέναντί του την ύλη, τους γονείς τους δασκάλους του σχολείου και του φροντιστηρίου .Όλοι περιμένουν ,ποθούν την επιτυχία και το παιδί παίζει μπάλα ασταμάτητα σε διαφορετικά γήπεδα πόσο να αντέξει! Αντέχει με την πλαστή βαθμολόγηση. Φτάσαμε στο σημείο να λυπόμαστε τα παιδιά που τρέχουν σαν άλογα και δεν προλαβαίνουν και βάζουμε βαθμάρες για να λάβουν μια ικανοποίηση τουλάχιστον. Αν τολμήσεις να χαμηλώσεις τη βαθμολογία, θα σηκωθούν οι τόνοι και προκειμένου να…ας πάει και το παλιάμπελο, μια ζωή την έχουμε!
Στο τέλος κάνουμε «ταμείο» και βρίσκουμε τα κέρδη πάντα σε σύγκριση με τα άλλα σχολεία της περιοχής! Πόσους αριστούχους; Το ρωτάς ;40, 50,60% των μαθητών .Και τόση ώρα τι μας έλεγες για απροθυμία και τα τοιαύτα. Σας έλεγα γιατί πρέπει να καταλάβετε ότι οι μαθητές έρχονται στο σχολείο για τους φίλους τους, να ξεκουραστούν, να λείψουν από την ενδεχόμενη πίεση στο σπίτι και το κυριότερο, για να πάρουν το «χαρτί»!
Μήπως πρέπει να αλλάξουμε ρότα!
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Εκπαιδευτικός, συγγραφέας ,κριτικός
