Σαμουθράκη
μ’,Σαμουθράκη μ’
Πώς σι λαχταώ καμέν΄
Μου η τύχ’ απ’γράφ΄διφτέργια
Μ’έστλι σ’έε τούτα τα μέργια .
Κάθι πέταα σ’ κ’ιστουρία
Κι άμα πεις κι για του βνό
Αγναντεύς ως σια ντη Τροία
Μι του μάτ’ κι του μνυαλό.
Σαμουθράκη μ’,Σαμουθράκη μ’
Σαν έδια του καλουκέρ’
Σι σιργιάνζα σ΄τς παραλίις
Απ’ ντου Κήπου ως τς Καλουγέρ’
Έκουβι του μάτι μ’ πία
σ’ ντ’Νίμπουου μας ντη σκλαβουμέν'
κι γι'ένα κβάρ΄γένταν τα σκώτγια μ'
για όσα τάαβξις η καμέν'.
Κι όντι έβλιπα ντ’Κιιμνιώτσα
απ’ ντου γιαλό εις τς Μακυυλιές
κι σιακεί κατά ντη Κ’τάδα
απ΄παασίνζι απ’ τς ιλιές
έλιγα «αχ του νησί μ’»,
κι ανιγάλιαζι η ψυ μ’
Σαμουθράκη μ’,Σαμουθράκη μ’
παακαλώ σ’ντη προσιυκή μ’
τα πουλλά σ' πλια τ’ ακκλησούδγια
Νάχ’ καλά κι ξέν’ κι θκοί μ’.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
