Μας μιλά για όλα, χωρίς να μασάει τα λόγια της. «Θέλει κότσια, επιμονή, πάθος και γερό στομάχι αυτή η δουλειά» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και στον Γ.Ψύλλια. «Αν τα διαθέτει κάποιος δεν έχει να φοβάται τίποτα. Ούτε την κρίση, ούτε τους κροίσους».
Η Ζωή Τηγανούρια δίνει αισιόδοξη εικόνα για το έντεχνο και το ποιοτικό τραγούδι.«Είναι η εποχή που ο κόσμος αναζητεί ενέσεις ποιότητας ... κουρασμένος από τις σαβούρες με τις οποίες τον ταλαιπωρεί η μουσική βιομηχανία» μας λέει.
Χρησιμοποιεί , μάλιστα πολύ σκληρή γλώσσα για τα μουσικά τηλεοπτικά ριάλιτι. «Πρόκειται, μας λέει, για μια μουσική βιομηχανία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση των νέων που έχουν υπέρμετρη φιλοδοξία ή έχουν απογοητευτεί από τον χώρο. Επίσης στην προβολή της εκάστοτε κρητικής επιτροπής, η οποία δε νοιάζεται καθόλου για την τύχη των νέων αυτών διαγωνιζομένων, αλλά για τη δική τους καθαρά και μόνο προβολή και ασφαλώς στα τηλεοπτικά νούμερα του καναλιού".
Ακολουθεί η συνέντευξη της Ζωής Τηγανούρια στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και στον Γ.Ψύλλια:
Αλήθεια, Ζωή Τηγανούρια χωρίς ακορντεόν γίνεται;
Όχι μόνο γίνεται αλλά επιβάλλεται.
Η σύνθεση γίνεται με διάφορα μέσα (πιάνο, ψιθύρισμα μελωδίας) και πολύ πιο σπάνια με το ακορντεόν. Από την άλλη η οικογένεια ο σύζυγος και η κόρη μου έχουν επίσης επιθυμία να είναι μαζί μου κάποιες φορές χωρίς το ακορντεόν. Οι διακοπές που όπου πηγαίνω όλοι με ρωτάνε «το ακορντεόν το έφερες» και απαντώ ένα μεγάλο δυνατό «όχι». Όλα αυτά όχι επειδή δεν το αγαπώ ή δεν μου λείπει, αλλά επειδή παίρνω απόσταση και μετά το επιθυμώ περισσότερο και το διαχειρίζομαι πιο εύκολα. Μου φαίνεται πιο ελαφρύ και έχω μεγαλύτερη διάθεση να δημιουργήσω, νέα καλλιτεχνικά δρώμενα μαζί του.
Έχεις κάνει μια πολύ σημαντική πορεία μέχρι τώρα επιμένοντας ποιοτικά
Πίστη, αφοσίωση και καλλιτεχνική τρέλα είναι τα εφόδια της καλλιτεχνικής μου πορείας. Αυτό όμως που με έχει πεισμώσει σε σχέση με την αληθινή ποιότητα είναι να μου δώσει ο Θεός δύναμη να μπορέσω κάποια στιγμή να την περάσω σε περισσότερο κόσμο που βομβαρδίζεται από τα σκυλάδικα και τα ψευτο-έντεχνα.
Ο κόσμος δεν ασχολείται, δεν ξέρει, δεν προλαβαίνει να ανασάνει και βαφτίζει μουσική ό,τι σαβούρα και εκκωφαντική φασαρία ταλαιπωρεί τα αυτιά του από τους εμπόρους της μουσικής βιομηχανίας. Τη λούζεται καθημερινά από τα ΜΜΕ μέσα από τα ραδιόφωνα, τα πρωινάδικα, τα ριάλιτι και κάθε λογής εκπομπή που υποτιμάει τη νοημοσύνη μας, τα συνηθίζει και πάει λέγοντας. Έτσι διατηρείται και συντηρείται μια αρρωστημένη κατάσταση που όμως είναι γενικότερη στη χώρα μας, σε πολλά επίπεδα, όχι μόνο στη μουσική και έχει να κάνει με τη γενικότερη παιδεία με ρίζες πολύ πιο βαθιές.
Ποιοί ήταν οι κυριότεροι σταθμοί στην καριέρα σου;
Οι σταθμοί της καριέρας μου είναι αρκετοί και σημαντικοί. Η κάθοδος μου έτσι ξαφνικά από τη Σαμοθράκη που μεγάλωσα και τα Γιάννενα όπου θα σπούδαζα νοσηλευτική «υποτίθεται», στην Αθήνα. Μετά από τρία χρόνια στη πρωτεύουσα, σημαντική πέραν του δέοντος είναι η πρώτη φορά που έπιασα ακορντεόν στα 21 μου χρόνια και έμελε να είναι το μουσικό όργανο που θα με απογείωνε καλλιτεχνικά, διότι βρήκα μέσα σε αυτό τη «μουσικό Ζωή Τηγανούρια». Λίγο αργότερα οι πρώτες μου συνθέσεις που έμελε να με ολοκληρώσουν καλλιτεχνικά, διότι ανακάλυψα μέσα σε αυτές τη «δημιουργό-σύνθετη Ζωή Τηγανούρια», η οποία είχε έναν πλούσιο εσωτερικό μουσικό κόσμο που άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια? Λίγο αργότερα η απόφαση μου να σταματήσω να συνοδεύω τους μεγάλους ερμηνευτές και να ασχοληθώ με τη προσωπική μου καριέρα σαν συνθέτης και σολίστ ακορντεόν. Ήταν μια δύσκολη απόφαση που δε τη παίρνει εύκολα κάποιος που έχει μάθει στο σίγουρο, μεγάλο, καθημερινό μεροκάματο . Ρίσκαρα τα πάντα στη μέχρι τότε πορεία μου, διότι άνοιγα έναν νέο ασυνήθιστο δρόμο για μουσικούς, που ήθελε τόλμη, αποφασιστικότητα μεγάλη και δύναμη, συνδυασμένη με αντοχές στο πόλεμο και στα πισώπλατα χτυπήματα που ήταν αρκετά, που όμως εγώ ορμώμενη από τη καλλιτεχνική μου τρέλα, τα παραέβλεπα όλα και προχωρούσα. Την ίδια περίοδο έπαιξα support στις τελευταίες συναυλίες του Τζέιμς Μπράουν στην Ελλάδα καλλιτεχνικά ήταν κάτι που χαράχτηκε στη μνήμη μου ως μοναδική εμπειρία. Από τότε μέχρι σήμερα και για μια δεκαετία έχω ζήσει, άπειρες όμορφες στιγμές με ταξίδια σε όλο τον κόσμο, με τη πλούσια πλέον δισκογραφία μου (19 προσωπικά CD) με τα τραγούδια που δίνω σε αγαπημένους μου ερμηνευτές, με τη χαρά που βλέπω στα πρόσωπα των νέων καλλιτεχνών όταν τους κάνω τις παραγωγές τoυs με την εταιρία μου ? είναι γλυκιά και πικρή ταυτόχρονα η δουλειά μας και θέλει «κότσια» και «γερό στομάχι», επιμονή και πάθος. Aν τα διαθέτει κάποιος δεν έχει να φοβάται τίποτα ούτε κρίση ούτε κροίσους...
Η Ζωή Τηγανούρια που θέλει να φθάσει; Ποιοί είναι οι επόμενοι στόχοι σου;
Πολλοί και μεγάλοι, ποτέ δε σταματώ να οραματίζομαι νέες καλλιτεχνικές δημιουργίες δισκογραφικά και επί σκηνής.
Έχεις δηλώσει πρόσφατα ότι η εποχή της κρίσης βοήθησε το ποιοτικό τραγούδι, που το στηρίζεις αυτό;
Στο ότι αναγκάζει τους πραγματικούς καλλιτέχνες με όραμα και κάλεσμα να μην τα παρατήσουν αλλά να αγωνιστούν να βρουν το δρόμο τους. Τότε φαίνεται ποιος θα συνεχίσει και θα αφήσει πίσω του μουσική ιστορία μικρή ή μεγάλη, δεν έχει σημασία , ποιος δεν έχει το σθένος και τη δύναμη και θα τα παρατήσει, διότι η αληθινή τέχνη θέλει θυσίες.
Η κρίση όμως έχει πλήξει τον καλλιτεχνικό κόσμο; Βγαίνει ο κόσμος; Διασκεδάζει;
Έχει μεγάλη ανάγκη ο κόσμος να διασκεδάσει, να βγει να δει, να ακούσει, είμαι σίγουρη ότι είναι η εποχή που έχουν ανάγκη από ενέσεις ποιότητας αλλά δεν ξέρουν που να τις βρουν, διότι όπως προ-είπα βομβαρδίζονται από φτηνές κουτσομπολίστικες καταστάσεις.
Κατάγεσαι όπως είπες από τη Σαμοθράκη και έχεις στηρίξει πολύ το παραδοσιακό τραγούδι. Τι θέση έχει σήμερα το παραδοσιακό τραγούδι στον κόσμο, στα νέα παιδιά;
Με ελάχιστες εξαιρέσεις ταλαντούχων παιδιών που γνωρίζω τελευταία τα οποία ακούν, παίζουν, χορεύουν ή ορμηνεύουν παραδοσιακή μουσική, τολμώ να πω ότι δεν γράφονται σήμερα παραδοσιακά κομμάτια, αναμασάνε τα παραδοσιακά βάζοντας μέσα ένα ράπερ η μια μονότονη κακοφτιαγμένη «λούπα» και τα «πουλάνε». Θα έλεγα ότι έχω χρόνια να ακούσω ένα τραγούδι σημερινό, που να με παραπέμπει σε παραδοσιακό τραγούδι από αυτά που τα ακούς και ανατριχιάζεις, από αυτά που κρατάνε γενιές και γενιές, άφθαρτα και πάντα επίκαιρα.
Είμαι τυχερή που μεγάλωσα σε οικογένεια παραδοσιακών μουσικών και που ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ.κ Άνθιμος μου έδωσε τους πολύτιμους στίχους του για το νησί μου τη Σαμοθράκη και μου ζήτησε να τους μελοποιήσω. Έτσι γεννήθηκε ένα αληθινά παραδοσιακό τραγούδι 7σημου ρυθμού το «Σαμοθράκης Βήμα» που αγαπήθηκε όχι μόνο από τους Σαμοθρακίτες και τους Θρακιώτες, αλλά από όσους Έλληνες κατάφερε να φτάσει στα αφτιά τους. Η παράδοση είναι η μαγιά, είναι οι ρίζες μας, είναι η πηγή που ξεδιψάει. Όποια παιδιά έχουν τη τύχη να την γνωρίσουν από μικρά ή να τη ανακαλύψουν, έχοντας και το ταλέντο να το εκπαιδεύσουν θεωρώ ότι είναι τυχερά καλλιτεχνικά εάν έχουν σκοπό να γίνουν μουσικοί ανεξάρτητα από το πιο είδος μουσικής θα ακολουθούσουν?
Είδα πρόσφατα ότι εκτός από τα κλασσικά λαϊκά τραγούδια ασχολείσαι και με το Τάγκο.
Με Tango ξεκίνησε η προσωπική μου δισκογραφία, τα περισσότερα CD της προσωπικής μου δισκογραφίας είναι είδος Τάνγκο . Ασφαλώς και το πιο πρόσφατο μου CD ''Last tango By Zoe" με remix του Τάσου Πυλαρινού με τα φωνητικά μέτζο Σοπράνο Εθνικής λυρικής σκηνής Ελένης Βουδουράκη. Πρόκειται ένα κομμάτι που με το που κυκλοφόρησε μου το ζήτησαν και αυτό για τη συλλογή του Buddha Bar και για μουσική επένδυση σε ταινίες? Mε αυτό το κομμάτια διακρίνεται η πόλυ-πολιτισμικότητα που αγαπώ στα μουσικά ακούσματα διότι αναμιγνύονται περίτεχνα, η ποπ μουσική, με το electro Tango και με το Λυρικό Τραγούδι. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που έχουν μπει πολλές μου συνθέσεις και διασκευές σε μεγάλες διεθνείς συλλογές μάλιστα πολύ πρόσφατα πάλι κυκλοφόρησε άλλη μια ορχηστρική σύνθεσή μου για τις παγκόσμιες αυτές συλλογές Buddha Bar το '«Nostalgia'» σε remixDreamers Inc.
Είναι είδος που λατρεύω το Tango και το παράξενο είναι ότι το ανακάλυψα σε μεγάλη ηλικία. Μόλις πρώτο άκουσα τον Astor Piazzolla και στη πορεία αγάπησα και την ρετρό μουσική. Το κίνητρο όμως να εμβαθύνω και στο ελληνικό Ταγκό και στη ρετρό μουσική ήρθε όταν ο Χάρης Ρώμας μου έκανε τη πρόταση να γράψω τοSoundtrack για το σήριαλ Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο όπου μελέτησα και ασχολήθηκα σε βάθος με την εποχή του 39-40 και με την υπέροχη μουσική εκείνης της εποχής.
Κάνεις και δικές σου παραγωγές βοηθώντας νέα παιδιά; Τους γράφεις μουσική;
Ναι τους δίνω μουσική και τους κάνω τις παραγωγές όταν διακρίνω σε νέους αγάπη, πάθος, ήθος και ποιότητα.
Ζωή, ποια είναι η γνώμη σου για τα μουσικά Ριάλιτι;
Είναι μια μουσική βιομηχανία κακή, χαμηλού επιπέδου. Βασίζεται στην εκμετάλλευση των νέων που έχουν υπέρμετρη φιλοδοξία ή που έχουν πλέον απογοητεύει από τα πάντα στο χώρο και το θεωρούν ως τη μοναδική τους ελπίδα. Επίσης στηρίζεται στην προβολή της εκάστοτε κριτικής επιτροπής, η οποία,εννοείται, δε νοιάζεται καθόλου για την τύχη των νέων αυτών διαγωνιζομένων, αλλά για το δική τους καθαρά και μόνο προβολή και ασφαλώς στα τηλεοπτικά νούμερα του καναλιού. Λογικό βρίσκω, βάσει εποχής, μιας και ζούμε την εποχή της εικόνας, να υπάρχει κάτι τέτοιο, είναι θεμιτά και τα τηλεοπτικά νούμερα και όλα αυτά, δεν είμαι αντίθετη σε αυτό αλλά θα ήθελα να είναι πιο αληθινό, με λιγότερο ξεκατίνιασμα, με πρωτοβουλία στο αληθινό ταλέντο των παιδιών, που πάνε εκεί και όχι μόνο στο τι φοράνε, πως τα έχουν βάψει και χτενίσει και ποιος από τη κριτική επιτροπή θα πει την πιο μεγάλη «εξυπνακίστικη ατάκα», για να γίνει θέμα την άλλη μέρα και σούσουρο στα πρωινάδικα, να έχουν να γεμίζουν και αυτά τον τηλεοπτικό χρόνο τους. Κρίμα να μην υπάρχει μια αληθινή τέτοια ποιοτική εκπομπή όπως κάποτε? με κριτές, παρουσιαστές και παραγωγούς που να «γνωρίζουν» που να αξίζουν, χωρίς διαπλεκόμενα συμφέροντα και μιλημένους για το ποιος θα είναι νικητής, πριν ακόμα ξεκινήσει το κάθε σόου και τέλος με διαγωνιζόμενους με κότσια, αλήθεια και ουσία. Απόδειξη του χαμηλού επιπέδου είναι ότι στο τέλος του κάθε παιχνιδιού αυτοί που βγαίνουν πρώτοι συνήθως, η δουλειά που τους βρίσκουν είναι τρίτος-τέταρτος τραγουδιστής σε σκυλάδικο παραλιακής με μεγάλο όνομα. Άρα δεν υπάρχει πραγματικά η πρόθεση να προωθηθεί κάποιος ουσιαστικά? Με το που τελειώνει το παιχνίδι εξαφανίζονται όλα τα παιδιά από τη δημοσιότητα, στιγματίζονται, παθαίνουν κατάθλιψη και πάει λέγοντας. Ο σκληρός χώρος μας αυτούς τους βαφτίζει «καμένους». Πόσο κρίμα για τα καλλιτεχνικά όνειρα ενός νέου.
Τι περιμένουμε από σένα φέτος το Καλοκαίρι; Από ότι μου είπες θα πας και στην Αμερική, θα βρεθείς κοντά στην ομογένεια;
Ναι και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό να βρεθώ κοντά σε πατριώτες μου μακριά από τη πατρίδα τους. Μόλις προχθές είχα τη συναυλία για την παγκόσμια μέρα κατά των Ναρκωτικών στο θησείο, φυσικά έπονται πολλές συναυλίες στην Ελλάδα από Λήμνο, Θάσο και Σίκινο μέχρι Θεσσαλονίκη και πολλές συναυλίες σε Αθηναϊκούς Δήμους. Επίσης ετοιμάζω το video Clip της πρόσφατης κυκλοφορίας μου «Lasttango By Zoe» - και παράλληλα δουλεύω πολλές άλλες παραγωγές με νέους καλλιτέχνες
