Η Δμήτηης μι ντ' Μαργιώ γήρταν σ'ντ'Αλιξαντρούπουλ' να πάν' σι κανέ ειδικό ν'αδυνατίσ'.Σαν-ι βουλιυτήκαν στου ξινουδουχείου τ' Πέτουου ,πνάσαν .-Μαργιώ ,σήκου να πάμι να φάμι γιατί τ'άντια μ' γουργουίζ'.
-Κάλα ,ισύ γείπις ,μιτά του βασίλιμα τ' γήλιου να μη βάζουμ' κάντιμπουτα στου στόμα μας ,να του ράβουμ'!
-Σήκου ,να πάμι απ' κάτ' σ'ντου Σταατί να πάουμ καμνιά σαρδέλα κι αα μας σταλαχίζ' η ψύ μας γούλη νύχτα .
Πήγαν ,φάγαν,τνάξαν κι δγιο τσίπουρα κι κλώσαν να κμηθούν.
-Μαργιώου!
-Τι θελς κμήθκι ,μη λαλείς κι σ'ακούν κι αα νουμίζ' απ' γουργιέτι σκύλους .
-Αα ,γι' ακούτι 'μεις παρουμοίουσ' ,μι σκύλου.
-Μαργιώ,να πγιω μνια γλια νι-ό ,έχ';
-Πάτσι του κουμπί ν'ανάψ' η λάμπα να δγιω ,να σι δώσου .
-Ααχ,ανάψαν οι σαρδέλις
-Σι γείπα να μη φάμι για.
Γήπγι του νι-ό ,κι κμήθκι .
Του ταχιά ,πήγαν σ''ντου διατρουφουλόγου ,γείχαν τ'όνουμα τ' στου χαρτί ,κι πήγαν.
-Πόσα κιλά είσαι κυρ Δημήτρη;
Μνα να μη γείμι 100,110,του πουλύ 120 .έχου κι-ό να ζγιαστώ.
-Πόσα κιλά είσαι κυρία Μαρία ;
-ικατό μπάσ'!
Τι γείστι καλά 135 ικιός ,115 ικείν'.
Τσι γείπι ,τι κι πώς κι σα βγαίν'να μη τώων' γλυκά ,να μη τώων του βράδ' κι πουλλά άλλα.
Αχ οι καμέν' ,να τσι λπάσι .
-Δμήτηη ,ιγώ πνω ,τι λουγιώ, δε αα φάγου ψουμί άσπουου ,κι του γείχαμ'χόονια για καλό .
-Μη μουρμουίιζ' αα φάμι κι σα κλώσουμ' στου σπίτ' μας αα του ράψουμ' μι τσακουάφ'
Σια τ'απόγιμα πήγαν στου πάρκου να κιαστούν.
Δουκιμάζ' να κάτς η Δμήτηης φράκαει .Κάλα για καρέκλα του σκηνουθέτ' γήνταν.
Ντου φίαν μνια απού μέσα χμουνιάτκ' χουρίς μπράτσα κι κάτσι.
Ικείν' δεν-ι γείπι κάντιμπουτα μουου σκέφκι:όπ' πάμι τα σντούνια ζούλιμα θέλουμ'!
-Παρακαλώ,γείπι του γκαρσόν'
-Γιατί μπαμπά μ' μας παακαλείς γείπι η Μαργιώ.
-Τι θα πάρετε ,εννοώ.
-Λιμουνάδα λέει ικιός.
-Σπιτική;
-Ε,μωρ' τι λουγιώ σπιτική!
Να πάου κ'ιγώ σαν ένι.
-Ωραία ,δύο σπιτικές λεμονάδες.
Σι κουμάτ' τσι γύφιι σι κάτ' γυάλις απ' βάζουμ' πραγούστ' μι του καλαμάκ' δίχους καπάκ' .
Ρφα η Δμήτιις.
-Μαργιώ μη δουκιμάιζ' αα γύυσ' τα χαλνάργια σ' ανάπουδα
-Τι να κάνου,να μας φέρ' ζάχαρ'
Βάλαν,ανικατέψαν,ανοίξαν του χαρτί τς ,ναι μπουλούσαν να πγιούν μου ,να, δεν-ι πίνταν για.
Πληώσαν κι φύγαν .
Όντι κλώσαν στου σπίτι τς ...
-Μαργιώου,κάνι μ' μνια σπιτική λιμουνάδα μι τρεις χλιαργιές ζάχαρ'
-Κάλα η δίιτα;
-Κάν'ντην όσου πγιο γλυκιά μπουλείς γιατί δουνά κάτι ακόμα η ξνάδα απ' του Διντάατς
-Αα,κιο καμένι δεν έχου λιμόνια ,έκανα κ'ιγώ πγιο μπουουστά κι γήπγια.
-Άιντι φέρ' ντ' βανίλια κι κιργιό νι-ό κι ας κάνου πλάκα μι τα κ'λα.
-Αα ,κιο καμένι δεν απόμνι ,γείχι μνια σταλιά ντ' έφαγα.
-Βάλι μ' γιέν πραγούστ ,κα.
-Εε,γούλα έδια τα θμήθκις δγιο πραγούστγια γήνταν ,τά'φαγα κι έπλυνα ντ' γυαλούδα.
Μουρή Μαργιώ, για τι τί πήγαμ' κι ξουδιυτήκαμ' σια πία;
-Άιντι ,ξιτιιμούλιανα δγιο μέις απ' ντ πείνα .Κι έτς πάλι να τέεμς σα ντου σκύλου!
-Εε, ας τώωμι ότ, μας δίν' η Θιός κι βλέπουμ'.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
