Μαρία Βερβέρη-Κράουζε: Τα Όνειρα

Η Χρυσούλα κι εγώ μιλούμε πάντα, για την όμορφη παιδική μας ηλικία. Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά. Πήγαμε στο ίδιο σχολείο. Ήμαστε συνομήλικες. Τώρα ζούμε στην ίδια πόλη μιας ξένης Χώρας.

Όταν συναντιόμαστε αναπολώντας λέμε σχεδόν τα ίδια. Θυμόμαστε που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά σε μια μεγάλη αυλή και παίζαμε διάφορα παιχνίδια μέχρι να σκοτεινιάσει. Τα καλοκαίρια η ημέρα διαρκούσε πολύ, έτσι ήμασταν έξω από τα σπίτια μας πολλές ώρες! Αν και κατάκοπα, απ´το παιχνίδι όλης της ημέρας, ευχόμασταν να μην σκοτεινιάσει. Δεν θέλαμε να διακόψουμε το παιχνίδι. Ήμασταν μικρά παιδιά ηλικίας 5-7 χρόνων.
Θυμάμαι…Κάποια φορά που αποφασίσαμε να χτίσουμε ένα σπιτάκι. Βουΐζαμε σαν τις μέλισσες και σαν τα «μυρμηγκούδια»-μυρμηγκάκια κουβαλούσαμε υλικά. Όπως νερό. Ξύναμε με τα χεράκια μας το ξερό χώμα και το ανακατέβαμε με το νερό και κάναμε λάσπη. Μαζεύαμε πετραδάκια, ξυλάκια, σανίδια κι όλο σχεδιάζαμε....

Ακάλεστος ήρθε ο παππούς μου. Κάθισε σε μια καρέκλα και μας παρατηρούσε.

«Θα προχωρήσει γρήγορα το χτίσιμο, είπε, γιατί όλοι δουλεύετε με όρεξη και σχέδιο. Εύγε σας». Ο παππούς ρώτησε το πιο μικρό κοριτσάκι: Κρεμασούδα- (Παναγιώτα) τί θα βάλεις μέσα στο σπιτάκι σας; Αυτή σκούπισε τα λασπωμένα χεράκια της με το φορεματάκι της και σοβαρά απάντησε: «Θα βάλλω το νερό της βρύσης το οποίο τρέχει και χάνεται όταν πλύνω τα χέρια μου, έτσι δεν θα σπαταλιέται».
Μπράβο Κρεμασούδα, της είπε χαμογελώντας. Μετά ρώτησε τον Μορφονάκη, που το όνομά του προέρχονταν απ´τη λέξη όμορφος. Το μικρό αγοράκι πήγε κοντά του. «Εσύ Μορφονάκη τί θα βάλεις στο σπιτάκι;» Το παιδί δεν δυσκολεύτηκε να απαντήσει. «Θα βάλλω τα όνειρά μου. Είναι όμορφα και δεν θέλω να χαθούν».
Ο παππούς αυτή τη φορά δεν χαμογέλασε μόνο κούνησε το κεφάλι του και είπε: Νά είχαν όλα τα παιδιά την ίδια τύχη….
Γιατί μελαγχόλησε ο παππούς; Αναρωτηθήκαμε.
Όταν γύρισα στο σπίτι μας, του είπα την απορία των παιδιών. Μελαγχόλησα, είπε, διότι δεν μπορούν όλα τα παιδιά του πλανήτη Γη να παίζουν ξένοιαστα και να κάνουν ωραία όνειρα…..

Μια μέρα ρώτησα την Χρυσούλα αν το θυμόταν αυτό το περιστατικό. Αν το θυμάμαι; Κάνω μάλιστα και συγκρίση με τα παιδιά που μεγαλώνουν εδώ. Αν και οι γονείς τους μιλούν διαφορετικές γλώσσες σ´ αυτή εδώ τη Χώρα, έχουν διαφορετικές θρησκείες και ντύνονται διαφορετικά, τα παιδιά όλων όμως ντύνονται με ίδια ρούχα και μιλούν την ίδια γλώσσα. Τη γλώσσα της Χώρας τούτης που ζουν. Όλα μαζί παίζουν, γελούν και χτίζουν σπιτάκια και στεγάζουν τα δικά τους όνειρά……! Οι «μεγάλοι» επιτρέπουν στα παιδιά τούτης της Χώρας να παίζουν! Να όνειρεύονται!!
     10 Αυγούστου 2021
Μαρία Βερβέρη Κράουζε.
      Η Σαμοθρακίτισσα