Εντάξει, 84 δεν ήτανε μικρός, αλλά μπορούσε να ζήσει ακόμη... Αλλά... Λίγο τα γρήγορα εμβόλια κατά του τεχνητού ιού - κορωνοϊού, μπορεί να του προκάλεσαν το εγκεφαλικό που υπέστη στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη... Κάτι που φυσικά κανένας γιατρός δεν παραδέχεται... Λίγο το χάπι το αντιπηκτικό που του δώσανε για να μην ξαναϋποστεί εγκεφαλικό, που πιθανότατα, όπως μας είπαν του προκάλεσε τα αιματώματα στο κεφάλι... Λίγο τα υπόλοιπα προβλήματα υγείας... Έφεραν απόψε την νύχτα γύρω στις 2:30 το μοιραίο συμβάν...
Τετάρτη 31 Αυγούστου, γύρω στις 9 παρά το πρωί, τον μεταφέραμε από τον 3ο όροφο του ΠΓΝΑ και την Β' ΠΧΚ στον 2ο όροφο, στα χειρουργεία, για να υποβληθεί σε εγχείρηση αφαίρεσης αιματωμάτων στον εγκέφαλο, μέσα στο ασανσέρ και το βλέμμα του γεμάτο απορία, ίσως και αγωνία καρφώθηκε επάνω μου... Μπήκε στο χειρουργείο, το οποίο ολοκληρώθηκε σε 3:30 ώρες περίπου και πριν ξυπνήσει μετά από αξονική τομογραφία ξαναμπήκε στο χειρουργείο για την αφαίρεση νέου αιματώματος με ίδια διάρκεια, βγήκε στο δωμάτιο και μέχρι τα ξημερώματα που άφησε την τελευταία του πνοή δεν είδα ξανά το βλέμμα του, δεν άκουσα την φωνή του, δεν ξύπνησε καθόλου...
Μπαμπά μου, εκείνο το βλέμμα σου έμελλε να είναι το τελευταίο, προς εμένα... Δεν θα το ξεχάσω για πολύ καιρό, ίσως και ποτέ... Τι ήθελες να μου πεις άραγε, τι ήθελες να ρωτήσεις...;;; Καταλάβαινες κάτι...;;; Δεν ξέρω... Εμένα πάντως, παρά τα καθυσηχαστικά λόγια της μαμάς δεν μου άρεσε... Βέβαια, όλες αυτές τις δύσκολες μέρες δεν το ξεχνούσα και όποτε το θυμόμουν βουρκωνα, αλλά επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία... μέχρι τις 2:30 σήμερα που χτύπησε το τηλέφωνο μου στον ξενώνα και ήταν το τηλέφωνο της μαμάς, αλλά μια ξένη φωνή, ο εφημερεύον γιατρός να μου λέει "Είμαι ο γιατρός, ο πατέρας σας κατέληξε, ελάτε να πάρετε την μητέρα σας..." τόσο ωμά... ήλπιζα... Ήλπιζα ότι θα με ξανακοίταζες... Μάταια...
Ίσως γλίτωσες... ταλαιπωρήθηκες πολύ... Σίγουρα σε θέλαμε ακόμη κοντά μας, στήριγμα και για τους δυο μας... Προκειμένου όμως να μην επανερχόσουν και να έκανες μία δύσκολη ζωή και εσύ και εμείς που θα σε βλέπαμε, ίσως αυτό που έκανε ο Θεουλης να ήταν το καλύτερο για όλους... Αύριο θα σου κάνουμε το τελευταίο σου ταξίδι, στο νησί της μαμάς, που τόσο αγάπησες... Κατόπιν σκέψης και αφού δεν είχες κάποια τελευταία επιθυμία αποφασίσαμε να σε μεταφέρουμε στην Σαμοθράκη...
Να ξέρεις σε αγαπούσα πολύ και θα συνεχίσω να το κάνω όσο ζω... Μπορεί να σε στεναχώρησα μερικές φορές, μπορεί να μη σου πρόσφερα όσα θα μπορούσα και κυρίως κάποιο εγγονάκι που τόσο ήθελες και ας μη μου το έλεγες, αλλά να ξέρεις:
ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΣΑ, ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ, ΘΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ, ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΆΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΑΛΛΆ ΚΥΡΟΩΣ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΣ, ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΉΤΑΝ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ...!!!
Καλή ανάπαυση, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει, καλό Παράδεισο και καλή αντάμωση, αν ανταμώσουμε κάπου, κάπως, κάποτε ξανά...
