Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, ο νεαρός φαίνεται να είχε βάλει τέλος στη ζωή του εδώ και αρκετές ημέρες καθώς το σώμα του βρέθηκε σε προχωρημένη αποσύνθεση.
Η αποθήκη όπου εντοπίστηκε βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι όπου διέμενε με τη μητέρα του.
Τον άτυχο νέο εντόπισε φίλος του, ο οποίος τον αναζητούσε ανήσυχος λόγω της πολυήμερης απουσίας του. Αμέσως ειδοποιήθηκε η Αστυνομία ενώ στη συνέχεια, προγραμματίστηκε η μεταφορά του στην Αλεξανδρούπολη με το πρώτο διαθέσιμο πλοίο, προκειμένου να διενεργηθεί νεκροψία - νεκροτομή.
Κρίμα το παλικάρι... Απορία εφόσον ο άνθρωπος βρέθηκε κρεμασμένος, τι νεκροψία - νεκροτομή να γίνει;;; Όλοι μας γνωρίζαμε την κατάσταση του ανθρώπου και του περιβάλλοντος του... Ενδιαφέρθηκε κάποιος κρατικός μηχανισμός μέσω κοινωνικών δομών, να μεριμνήσει για αυτόν τον άνθρωπο...;;; Να δουν που και πως ζει, αν ζει μόνος ή με ποιον, αν έχει χρήματα για τα προς το ζην...;;; Φυσικά και όχι. Αν τον έλεγαν Μωχάμετ, Χουσεΐν, Αλί κλπ θα τρέχανε... Αλλά για τον Σταύρο γιατί να ενδιαφερθεί το κράτος, δεν έχει ώφελος από ανθρώπους σαν αυτόν...
Τώρα θα τον ταλαιπωρήσουν ακόμη μία φορά μετά θάνατον, εκτός αν συντρέχουν άλλοι λόγοι............. Πιστεύω να μην χυθούν κροκοδείλια δάκρυα...
Βέβαια το άρθρο γράφτηκε από την Αλεξανδρούπολη οπότε δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στο νησί, άρα υπάρχουν ανακρίβειες...
Κρίμα, κρίμα, κρίμα...
Σταύρο καλή ανάπαυση να έχεις, η αυτοκτονία δεν είναι λύση και εφόσον αυτοκτόνησες σίγουρα δεν μπορώ να ευχηθώ καλό Παράδεισο... Την ζωή μας την δίνει και μας την αφαιρεί Ένας, εσύ τουλάχιστον έπρεπε να το ξέρεις.......✝️
Προσθέτω ένα πολύ εύστοχο άρθρο της σελίδας pameevro.gr
Αυτοχειρία νεαρού στη Σαμοθράκη: Στο προσκήνιο η έλλειψη κοινωνικών δομών και η ανάγκη ουσιαστικής στήριξης
Η αυτοχειρία ενός νεαρού άνδρα στο νησί, που συγκλόνισε την τοπική κοινωνία, αναδεικνύει με δραματικό τρόπο την ανάγκη για επαναξιολόγηση του πλαισίου κοινωνικής προστασίας και στήριξης των ευάλωτων ομάδων.
Παρά το γεγονός ότι οι ακριβείς συνθήκες της αυτοχειρίας παραμένουν προσωπικές και σεβαστές, το γεγονός αυτό λειτουργεί ως αφορμή για έναν ευρύτερο προβληματισμό.
Η τραγωδία φέρνει ξανά στο προσκήνιο:
Την έλλειψη επαρκών κοινωνικών δομών στο νησί,
Την περιορισμένη πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας,
Την αδυναμία παροχής έγκαιρης υποστήριξης σε ευάλωτους νέους,
Την αποξένωση και την απουσία ουσιαστικής κοινοτικής φροντίδας.
Παρά τις προσπάθειες μεμονωμένων φορέων και εθελοντικών οργανώσεων, παραμένει εμφανής η ανάγκη για οργανωμένες και διαρκείς παρεμβάσεις.
Η σιωπή και το κοινωνικό στίγμα
Σε πολλές περιπτώσεις, η κοινωνική απομόνωση, το στίγμα που συνοδεύει τις ψυχικές δυσκολίες και η έλλειψη συστηματικής ενημέρωσης για τη σημασία της ψυχικής υγείας, επιδεινώνουν καταστάσεις που θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπιστεί νωρίτερα και αποτελεσματικότερα.
Η έλλειψη δημόσιου διαλόγου για τέτοια ζητήματα συμβάλλει στη διαιώνιση του προβλήματος.
Η ανάγκη για ουσιαστική στήριξη
Η υπόθεση αυτή επαναφέρει επιτακτικά την ανάγκη:
Για ενίσχυση των κοινωνικών υπηρεσιών,
Για δημιουργία περισσότερων κέντρων ψυχολογικής υποστήριξης,
Για ενημερωτικές εκστρατείες σχετικά με τη σημασία της ψυχικής υγείας,
Για ενεργοποίηση των τοπικών κοινοτήτων σε δράσεις πρόληψης και έγκαιρης παρέμβασης.
Η αυτοχειρία του νεαρού δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρηθεί ως μεμονωμένο περιστατικό.
Αποτελεί μια οδυνηρή υπενθύμιση ότι η κοινωνική συνοχή, η πρόληψη και η στήριξη των πιο ευάλωτων δεν είναι πολυτέλεια, είναι αναγκαιότητα.
Το στοίχημα για κάθε τοπική κοινωνία είναι να μην αφήνει τέτοιες τραγωδίες να περνούν σιωπηλά.
Ι. Β.: Το άρθρο αναφέρει τα πράγματα με το όνομα τους... Σήμερα διαφώνησα ακόμη και με συγγενικά μου άτομα. Το θέμα δεν είναι το αν και πως οι τοπικές κοινωνίες βοηθάει τον κάθε Σταύρο, ειδικά στις μικρές κοινωνίες, όπως την δική μας... Δεν είναι μόνο το φαγητό... Είναι πολλά περισότερα... Είναι οι κοινωνικές υπηρεσίες και δομές πως λειτουργούν και τι κάνουν οι Δήμοι σαν της Σαμοθράκης που δεν έχουν υπηρεσίες και δομές... Ενημέρωσε ποτέ κάποιο στέλεχος της δημοτικής αρχής Σαμοθράκης κάποια υπηρεσία για το ποια και πόσα άτομα χρίζουν στήριξης (δεν αναφέρομαι μόνο στην παρούσα δημοτική αρχή). Γιατί δεν είναι μόνο ο Σταύρος, έχουμε και άλλα άτομα σε ίδια ή παρόμοια κατάσταση και μακάρι να μην ζήσουμε παρόμοιες καταστάσεις και να μην χυθούν και άλλα κροκοδείλια δάκρυα... Αλήθεια η Εκκλησία που είναι και τι κάνει...;;;
Ο Άγιος Παΐσιος για την αυτοκτονία
– Μπαίνει ο εγωισμός στην μέση. Οι περισσότεροι που αυτοκτονούν, ακούν τον διάβολο που τους λέει πως, αν τερματίσουν την ζωή τους, θα γλιτώσουν από το εσωτερικό βάσανο που περνούν, και από εγωισμό αυτοκτονούν. Αν λ.χ. κάνη κάποιος μια κλεψιά και αποδειχθή ότι έκλεψε, «πάει, λέει, τώρα έγινα ρεζίλι» και, αντί να μετανοήση, να ταπεινωθή και να εξομολογηθή, για να λυτρωθή, αυτοκτονεί. Άλλος αυτοκτονεί, γιατί το παιδί του είναι παράλυτο. «Πως να έχω παράλυτο παιδί εγώ;» λέει και απελπίζεται. Αν είναι υπεύθυνος γι’ αυτό και το αναγνωρίζη, ας μετανοήση. Πως βάζει τέρμα στην ζωή του και αφήνει το παιδί του στον δρόμο; Δεν είναι πιο υπεύθυνος μετά;
– Γέροντα, συχνά ακούμε για κάποιον που αυτοκτόνησε ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα.
– Οι ψυχοπαθείς, όταν αυτοκτονούν, έχουν ελαφρυντικά, γιατί είναι σαλεμένο το μυαλό τους. Και συννεφιά να δουν, νιώθουν ένα πλάκωμα. Αν έχουν και μια στενοχώρια, έχουν διπλή συννεφιά. Γι’ αυτούς όμως που αυτοκτονούν χωρίς να είναι ψυχοπαθείς – καθώς και για τους αιρετικούς -, δεν εύχεται η Εκκλησία, αλλά τους αφήνει στην κρίση και στο έλεος του Θεού. Ο ιερέας δεν μνημονεύει τα ονόματά τους στην Προσκομιδή ούτε τους βγάζει μερίδα, γιατί με την αυτοκτονία αρνούνται, περιφρονούν την ζωή που είναι δώρο του Θεού. Είναι σαν να τα πετούν όλα στο πρόσωπο του Θεού.
Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή για όσους αυτοκτονούν, για να κάνη κάτι ο Καλός Θεός και γι’ αυτούς, γιατί δεν ξέρουμε πως έγινε και αυτοκτόνησαν, ούτε σε τι κατάσταση βρέθηκαν την τελευταία στιγμή. Μπορεί, την ώρα που ξεψυχούσαν, να μετάνοιωσαν, να ζήτησαν συγχώρηση από τον Θεό και να έγινε δεκτή η μετάνοιά τους, οπότε την ψυχή τους να την παρέλαβε Άγγελος Κυρίου. Είχα ακούσει ότι ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό πήγε να βοσκήση την κατσίκα τους. Την έδεσε στο λιβάδι και πήγε πιο πέρα να παίξη. Ξεχάστηκε όμως στο παιχνίδι και η κατσίκα λύθηκε και έφυγε. Έψαξε, αλλά δεν την βρήκε και γύρισε στο σπίτι χωρίς την κατσίκα. Ο πατέρας του θύμωσε πολύ, το έδειρε και το έδιωξε από το σπίτι. «Να πας να βρης την κατσίκα, του είπε. Αν δεν την βρης, να πας να κρεμασθής». Ξεκίνησε το ταλαίπωρο να πάη να ψάξη. Βράδιασε και αυτό ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι. Οι γονείς, βλέποντας ότι νύχτωσε, βγήκαν ανήσυχοι να βρουν το παιδί. Έψαξαν και το βρήκαν κρεμασμένο σε ένα δένδρο. Είχε δέσει στον λαιμό του το σχοινί της κατσίκας και κρεμάστηκε στο δένδρο. Το κακόμοιρο είχε φιλότιμο και πήρε κατά γράμμα αυτό που του είπε ο πατέρας του. Το έθαψαν μετά έξω από το κοιμητήρι. Η Εκκλησία φυσικά καλά έκανε και το έθαψε απ’ έξω, για να φρενάρη όσους αυτοκτονούν για το παραμικρό, αλλά και ο Χριστός καλά θα κάνη, αν το βάλη μέσα στον Παράδεισο.
(ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ)
