Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης – Διηγήσεις

Σήμερα 22 Νοεμβρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την μνήμη ενός από τους τρεις γνωστούς νεοφανείς Αγίους, του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη του "με συγχωρείτε".

Στην σελίδα "Ενωμένη Ρωμιοσύνη" υπάρχουν διάφορες αναρτήσεις με αποσπάσματα του βιβλίου “Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ–ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ–ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ: Εις την μνήμη του παραθέτω δύο αναρτήσεις.

γ΄.  Νε­α­νι­κές ἀ­σκή­σεις

Η μη­τέ­ρα μου ἔ­κα­νε με­τά­νοι­ες, δε­ή­σεις, προ­σευ­χές, νη­στεῖ­ες. Ἔ­τσι γι­α­τρευ­ό­μα­σταν τό­τε. Ἀ­πό μι­κρό, μέ εἶ­χε μά­θει ἡ μαν­νού­λα μου νά τη­ρῶ τήν τά­ξη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, νη­στεῖ­ες, με­τά­νοι­ες. Μικρό παι­δά­κι, ἄ­νοι­γα (τήν πόρ­τα) χω­ρίς νά μέ παίρ­νουν εἴ­δη­ση στίς 12 μέ 1 (ἡ ὥ­ρα) τό βρά­δυ καί πή­γαι­να στήν ἐ­ρη­μιά. (Ἄλ­λες φο­ρές) ἔ­κα­να ”Λει­τουρ­γί­ες” μέ τά μι­κρά παι­δά­κια. Μέ φώ­να­ζαν: ”ὁ πα­πα–Ἰ­ά­κω­βο­ς”. Χα­ρά μου ἦ­ταν νά πῶ τό ”Χριστός Ἀ­νέ­στη­” καί νά ἠ­χή­ση σ᾽ ὅ­λη τήν πλά­ση. Πή­γαι­να σέ ξωκ­κλή­σια. Ἄ­να­βα τά καν­τή­λια, τά πε­ρι­ποι­ό­μουν, σκού-πι­ζα. Εἶ­δα τήν ἁ­γί­α Πα­ρα­σκευ­ή. Ἤμουν ἁ­πλό παι­δί. Οὔ­τε νε­ρό δέν ἔ­πι­να χω­ρίς τήν εὐ­χή τῆς μη­τέ­ρας μου. Πρίν κοι­νω­νή­σω φί­λα­γα τό χέ­ρι τοῦ πα­τέ­ρα, τῆς μη­τέ­ρας, (καί σάν στρα­τι­ώ­της) τοῦ Δι­οικη-­τοῦ μου. ”Τίμα τόν πα­τέ­ρα σου καί τήν μη­τέ­ρα σου”.

»Ὅ­ταν ἤ­μουν νέ­ος, ἔ­κα­να τό­σες… με­τά­νοι­ες, πο- τέ δέν τίς με­τροῦ­σα. Τώ­ρα πού γέ­ρα­σα ἔ­χω καρδιά, ζά­λη, πό­νους στά πό­δια, στά χέ­ρια… Ὅ­μως, λέ­ω: ”Ἂς πε­θά­νω ἐ­κεῖ­ (στόν ἀγῶνα) ”».

δ΄. «Μικρός ἤμουν εὐσεβής»

Όταν ζοῦ­σα στόν κό­σμο, ἤ­μουν εὐ­σε­βής, τώ­ρα πού ἔ­γι­να μο­να­χός δέν εἶ­μαι.

»Ὅ­ταν ἤ­μουν παι­δί, μέ φώ­να­ζαν καί σταύρω-

να τούς ἀρ­ρώ­στους καί τίς ἑ­τοι­μό­γεν­νες πού δυσκο- λεύ­ον­ταν νά γεν­νή­σουν.

»Γι­ά πολ­λά χρό­νια νό­μι­ζα ὅ­τι οἱ ἱ­ε­ρεῖς εἶ­ναι ἄ­σαρ­κοι. Ὅ­τι κά­τω ἀ­πό τό ρά­σο τους δέν ἔ­χουν σάρ- κα καί ὅ­τι τρέ­φον­ται ἀ­π᾽ εὐ­θεί­ας ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό».

ε΄. Μητρική παιδαγωγία

Κά­πο­τε, βρῆ­κα στόν δρό­μο μιά χα­λα­σμέ­νη τρι-χιά ἀ­πό κά­ποι­ο γά­ϊ­δα­ρο τριμ­μέ­νη, πε­τα­μέ­νη, ἄ­χρη­στη καί τήν πῆ­ρα νά παί­ξω, καί ἡ ἁ­γί­α μη­τέ­ρα μου μέ μά­λω­σε πο­λύ!

— Νά πᾶς τήν τρι­χιά ἐ­κεῖ πού τήν βρῆ­κες. Ξέ­να πράγ­μα­τα δέν ἀγ­γί­ζου­με.

— Μά, ἦ­ταν πε­τα­μέ­νη.

— Ἄς ἦ­ταν, δέν σοῦ ἀ­νή­κει, νά τήν πᾶς.

»Καί τήν πῆ­γα. Αὐ­τή ἦ­ταν ἡ μη­τέ­ρα μου, ἔ­τσι μᾶς ἔ­μα­θε».

ς΄. «Εἶχα τήν κλίση μου στά ἱερά»

Εγώ, μέ συγ­χω­ρεῖ­τε, ὅ­ταν χά­ρα­ξα αὐ­τόν τόν δρό­μο ἀ­πό παι­δί, δέν ἔ­δι­να ση­μα­σί­α πού μοῦ λέ­γα­νε τά παι­διά “κα­λό­γε­ρο Ἰ­ά­κω­βο” ἤ ὅ­τι νά! αὐ­τό τό παι­δί εἶ­ναι ἀ­πό τούς πα­λαι­ούς ἤ ὅ­τι ὁ Ἰ­ά­κω­βος εἶ­ναι ἀ­νί­κα­νος γι᾽ αὐ­τό θά πά­η στό Μονα­στή­ρι. Ἐ­γώ εἶ­χα τήν κλί­ση μου στά ἱ­ε­ρά».

Ενωμένη Ρωμιοσύνη

κγ΄. «Φαγητά δέν τρώω»

­Έχω πολ­λές ἀρ­ρώ­στι­ες, ἀλ­λά πα­ρα­κά­λε­σα τόν ἅ­γιο Δαυ­ΐδ νά ἔ­χω τίς δο­κι­μα­σί­ες αὐ­τές, ἀλ­λά νά μοῦ δί­νη ὑ­πο­μο­νή, καί νά μήν εἶ­ναι κά­τι σο­βα­ρό. Νά μήν ἔ­χω τί­πο­τα ζά­χα­ρο. Νά μπο­ρῶ νά τρώ­ω δύ­ο φέ­τες ψω­μά­κι τήν ἡ­μέ­ρα, για­τί φα­γη­τά δέν τρώ­ω, μέ συγ­χω­ρεῖ­τε γιά τήν φρά­ση μου, ἀλ­λά λί­γο ψω­μά­κι τό θέ­λω. Ἀ­πό μι­κρό παι­δί ἔ­τρω­γα πάν­τα τό ψω­μά­κι. Τοὐ­λά­χι­στον νά τρώ­ω δύ­ο φέ­τες ψω­μά­κι καί λί­γο νε­ρά­κι καί τί­πο­τα ἄλ­λο δέν θέ­λω. Ἔ! βο­ή­θη­σε ὁ ἅ­γιος καί δέν ἔ­χω τί­πο­τα τό σο­βα­ρό, μό­νο αὐ­τή τήν βρα­δυ­καρ­δί­α. Ἀλ­λά δέν ἀ­πελ­πί­ζο­μαι καί λέ­γω, “Δό­ξα τῷ Θε­ῷ”. Ὅ­ταν τε­λει­ώ­ση ἡ προ­θε­σμί­α μου, θά φύ­γω ἀ­πό αὐ­τή τήν ζω­ή. Τοὐ­λά­χι­στον νά εἴ­μα­στε κον­τά στόν Θε­ό καί νά μᾶς βρῆ ὁ Θε­ός ὅ­πως θέ­λει».

κδ΄. «Δέν μέ ἀδίκησε ὁ Θεός»

­Εξήν­τα ἕ­ξι χρό­νια ζῶ, πο­τέ δέν μέ ἀ­δί­κη­σε ὁ Θε-ός. Μοῦ λέ­ει κά­ποι­ος: “Σοῦ ἔ­δω­σε ἀρ­ρώ­στι­ες ὁ Θε­ός, για­τί νά σοῦ τίς δώ­ση, ἀ­φοῦ πι­στεύ­εις στόν Θε­ό;”.

»Τί νά κά­νου­με; καί Ἐ­κεῖ­νος ἔ­χυ­σε τό Πα­νά­γιό Του Αἷ­μα πά­νω στόν Σταυ­ρό, τόν καρ­φώ­σα­με, εἶ­πε “δι­ψῶ” καί τοῦ δώ­σα­με ξύ­δι με­τά χο­λῆς με­μιγ­μέ­νον. Ἐ­γώ, δό­ξα τῷ Θε­ῷ, πά­ω σέ κα­νέ­ναν για­τρό, παίρ­νω καί κα­νέ­να φάρ­μα­κο, Δό­ξα τῷ Θε­ῷ, εἶ­μαι πο­λύ κα­λά στό Μο­να­στή­ρι μου, στό σπί­τι μου ἐ­δῶ μέ­σα. Ἐ­κεῖ­νος τί ὑ­πέ­μει­νε γιά μᾶς; Καί οἱ Ἅ­γιοί μας τό­σα πά­θα­νε! Ὁ Θε­ός δο­κι­μά­ζει»

κε΄. Ἄρ­ρω­στος νή­στευ­ε

Μία Με­γά­λη Τεσ­σα­ρα­κο­στή, σᾶς ζη­τῶ συγγνώ-­μη γιά τή φρά­ση μου, καί τό λά­δι τό νη­στεύ­α­με· καί πῆ­ρα 480 χά­πια τό ᾽80, μοῦ δώ­σα­νε οἱ για­τροί ἀ­πό τήν Ἀ­θή­να, καί δέν ἔ­πα­θα τί­πο­τε. Πο­τέ δέν μ᾽ ἀ­δί­κη­σε ὁ Θε­ός. Πο­τέ δέν μ᾽ ἔ­βλα­ψε οὔ­τε ἡ νη­στεί­α, οὔ­τε οἱ πα­θή­σεις, οὔ­τε τί­πο­τε. Ἀ­πό παι­δί εἶ­χα συ­νη­θί­σει. ”Δό­ξα τῷ Θε­ῷ­”. Δο­ξά­ζω τόν Θε­ό, μέ συγ­χω­ρεῖ­τε, μ᾽ εὐ­χα­ρι­στεῖ πού ἔρ­χον­ται αὐ-­τές οἱ ἅ­γι­ες ἡ­μέ­ρες τῆς Μ. Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς. Πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­γω­νί­ζον­ται αὐ­τοί οἱ χρι­στια­νοί στόν κό­σμο. Ἐ­γώ δέν κά­νω τί­πο­τε. Τώ­ρα στό τέ­λος κοι­τά­ζω τήν ὑ­γεί­α μου. Πρῶ­τα, δέν πή­γαι­να σέ για­τρό».

Ενωμένη Ρωμιοσύνη