Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι τὸ σύμβολο τῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐπὶ τοῦ θανάτου. Ἡ παροῦσα ζωὴ εἶναι ἕνας ἀδυσώπητος ἀγῶνας ὑπέρβασης τοῦ θανάτου. Κάθε κτίσμα ἀγωνίζεται νὰ ξεπεράσῃ τὰ ὅρια τῆς κτιστότητός του, νὰ ξεπεράσῃ τὴν φθορὰ τοῦ κόσμου, τὸ μηδενισμὸ καὶ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν ἀνυπαρξία.
Ὅλα τὰ ὄντα ἀγαποῦν τὴν ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀπαραίτητη ἡ σύνδεση μὲ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς. Καὶ αὐτὸ γίνεται μόνον διὰ τοῦ Σταυροῦ, διότι ἐπάνω του καρφώθηκε ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ὁ σαρκωμένος Λόγος τοῦ Πατρός. Χωρὶς Σταυρὸ εἶναι σίγουρη ἡ κυριαρχία τοῦ αἰώνιου θανάτου, χειρότερο τοῦ ὁποίου δὲν ὑπάρχει.
Ἡ Ἐκκλησία σήμερα, στὸ μέσον ἀκριβῶς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τὸν προβάλλει, γιὰ νὰ μᾶς διδάξῃ πώς, ὅταν ἔχουμε τὸν Σταυρὸ στὸ μέσον τῆς ζωῆς μας, μποροῦμε νὰ φθάσουμε ἕως τὸ τέρμα, ποὺ εἶναι ἡ Ἀνάσταση. Θέλει νὰ μᾶς δώσῃ δύναμη νὰ συνεχίσουμε τὸν πνευματικό μας ἀγῶνα μὲ διάθεση θυσιαστική, μέσα σὲ πνεῦμα κατανύξεως, δακρύων κατανύξεως, ἀλλὰ καὶ χαρᾶς γιὰ τὸ ἐπερχόμενο τέλος, τὴν Ἀνάσταση.
Ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι λυπηρός, ἀλλὰ χαρμόσυνος. Τὸν ἀτενίζουμε μὲ λαχτάρα καὶ θαυμασμό, τὸν ἀσπαζόμαστε ὡς σωτήριο, τὸν προσκυνοῦμε σαρκωθέντα, γιατὶ ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι πρωτίστως τὸ σχῆμα τοῦ ξύλου, ἀλλὰ Αὐτὸς ποὺ ἅπλωσε τὰ χέρια Του ἐπάνω Του καὶ ἔγινε Σταυρός, δίνοντας ἀξία μὲ τὸ σχῆμα τῶν χεριῶν καὶ τοῦ σώματός Του στὸ ξύλο. Σταυρὸς εἶναι ὀ ἴδιος ὁ Χριστὸς στὸ Γολγοθά, ὁ νικητὴς τοῦ κόσμου, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ πάνσεπτο σχῆμα τοῦ ξύλου, ἐπάνω στὸ ὁποῖο καρφώθηκε, γίνεται ἀπὸ ὄργανο καταδίκης ἀφορμὴ σωτηρίας.
Φρίττουν καὶ τρέμουν οἱ δαίμονες, κάθε φορὰ ποὺ διὰ τοῦ Σταυροῦ ἁγιάζεται ὁ κόσμος, γιατὶ θυμοῦνται ὅτι δι’ αὐτοῦ ὁ θάνατος θανατώθηκε, ὅτι διὰ τοῦ θανάτου τοῦ Σωτῆρος κατελύθη τὸ κράτος τοῦ ᾅδη καὶ σώθηκε ἡ ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν ἐξουσία τους. Τρελαίνονται στὴ σκέψη πὼς ὁ ἄνθρωπος τοὺς ἐξευτέλισε καὶ τοὺς νίκησε στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου, γι’ αὐτὸ καὶ λυσσαλέα ἀγωνίζονται νυχθημερὸν καὶ δίχως σταματημὸ νὰ ἀποτρέψουν τὸν κάθε ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ σταύρωμα τῶν παθῶν του.
Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ πίστη τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀφορμὴ τῆς ἐνισχύσεως τῆς ἄσκησής μας στὴν περίδο αὐτή, ἡ Ἐκκλησία βλέπει τὴν τρίτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ὡς συνέχεια τῶν Κυριακῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ φωστῆρος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Στὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου καὶ τὶς χριστιανικὲς αἱρέσεις ἡ ἀλήθεια εἶναι διαστρεβλωμένη, κουτσουρεμένη, ψευδής, ἀνυπόστατη, ἀδύναμη, καταστροφική, δαιμονιώδης. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐκτὸς τῆς ὀρθοδόξου ἀσκήσεως καὶ πνευματικῆς μυστηριακῆς ζωῆς ὅλα ἐπιτρέπονται, ἀπὸ τὰ πιό χαλαρὰ μέχρι καὶ τὰ πιό αὐστηρὰ καὶ ἀπάνθρωπα. Ὁ ζυγὸς ὅμως τοῦ Χριστοῦ εἶναι χρήσιμος καὶ ἐλαφρὺς γιὰ ὅσους διακρίνουν μέσα του τὴν ἀλήθεια ποὺ σῴζει.
Γιὰ νὰ σηκώσουμε στοὺς ὤμους μας τὸν δικό μας Σταυρό, χρειάζεται πρωτίστως νὰ ἀγαπήσουμε τὸ σταυρικὸ φρόνημα, ποὺ εἶναι θυσία τοῦ ἑαυτοῦ μας. Αὐτὸ τὸ σταυρικὸ φρόνημα ὅμως ὁδηγεῖ στὴν Ἀνάσταση. Ἂν θέλουμε τὸν Χριστὸ Ἀναστάντα, δὲν γίνεται νὰ μὴν Τὸν θέλουμε καὶ Σταυρωθέντα. Γι’ αὐτὸ καὶ ἂν θέλουμε κι ἐμεῖς νὰ βιώσουμε τὴν προσωπική μας Ἀνάσταση, χρειάζεται νὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ τὴν δίοδο τῆς προσωπικῆς μας σταυρώσεως, ποὺ θὰ μᾶς βγάλῃ στὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
