Χθες διάβασα ένα άρθρο που μου προκάλεσε θυμό, οργή και αγανάκτηση τα οποία δυστυχώς κυριαρχούν στην σημερινή Ελλάδα για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά καμιά φορά είναι πιο δυνατά αυτά τα συναισθήματα όταν προέρχονται από συγκεκριμένες πηγές, όπως πχ από ένα από το μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας, το ΑΠΘ. Αντίθετα σήμερα διάβασα ένα άλλο άρθρο το οποίο αντίθετα με γέμισε με ελπίδα, αισιοδοξία και περηφάνια, περηφάνια την παλιά, την γνωστή, όχι αυτήν την καινούρια τάχα μου περηφάνια της νέας εποχής, που προωθεί η επάρατη παγκοσμιοποίηση στα πλαίσια της woke ατζέντας... Αυτά τα καλά συναισθήματα όλο και λιγοστεύουν στις μέρες μας, μιας και το σύστημα θέλει να πουλάει μόνο αρνητικά συναισθήματα... Τις λίγες φορές που αισθανόμαστε τα συναισθήματα αυτής της δεύτερης ομάδας, συνήθως είναι πιο δυνατά και υπερτερούν των άλλων, έστω για λίγες στιγμές. Και είναι πιο δυνατά όταν προέρχονται από ιδιώτες.
Σας παραθέτω τα δύο άρθρα και θα καταλάβετε όσα έγραψα: