Το ελληνικό κράτος σαν μανα με 2 παιδιά που συνέχεια αποπαίρνει το ένα (ιδιωτικό τομέα) και χαϊδεύει το άλλο (δημόσιο). ΑΔΙΚΟ...

Αυτές τις δύσκολες μέρες, μια βδομάδα μετά το δημοψήφισμα, του οποίου το αποτέλεσμα αλλοιώθηκε και παρερμηνεύτηκε τις πρώτες κιόλας μέρες και είναι (αναμενόμενα) σαν να ψήφισε 100% ο λαός ναι, ακούμε και διαβάζουμε συνεχώς ποιά θα είναι τα νέα μέτρα αν τελικώς συμφωνήσουμε. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των μέτρων όπως πάντα στην Ελλάδα, αφορούν τον ιδιωτικό τομέα.
Δεν λέω, σε αυτή την πενταετή και πλέον κρίση ζημιώθηκε κι ο δημόσιος τομέας αλλά μπροστά στο πόσο ζημιώθηκε ο ιδιωτικός είναι σταγόνα μέσα σε νεροπότηρο. Βέβαια όταν αναφέρω τον δημόσιο τομέα εννοώ το ανθρώπινο δυναμικό, τους υπερπολυάριθμους καλοπληρωμένους δημόσιους υπαλλήλους. Διότι, ναι, υπήρξε μείωση μισθών - επιδομάτων, ίσως και γενναία. Όμως παίρνουν έναν σταθερό μισθό σε αντίθεση με τους ανέργους κι ακόμη και με τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, που μπορεί με νύχια και με δόντια κρατούν τις επιχειρήσεις τους ζωντανές και βγάζουν μόλις και μετά βίας τα έξοδα συντήρησης τους. Επίσης πόσους ανέργους έχει ο δημόσιος τομέας και πόσους ο ιδιωτικός. Μακάρι να μην υπήρχε ούτε ένας άνεργος. Αφού όμως κατάντησαν την Πατρίδα μας στο χάλι να έχει τουλάχιστον 30% επίσημη ανεργία, θα έπρεπε να ήταν μοιρασμένη κι όχι μόνο από τον ιδιωτικό τομέα, χωρίς βέβαια να συμπεριλαμβάνονται οι επαγγελματίες που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους.
Ενώ η κακιά τρόικα ζητούσε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με χίλια ζόρια προχώρησαν σε ελάχιστες. Γιατί; Φυσικά γιατί αυτοί τους προσέλαβαν για ψηφοθηρικούς λόγους και γιγάντωσαν τον δημόσιο τομέα. Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ ως <<νέα>>... κυβέρνηση να προχωρήσει σε ικανό αριθμό απολύσεων, επαναπροσέλαβε τις περιβόητες καθαρίστριες, τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, την οποία και ξανάνοιξε.
Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Έτσι δεν θα υπάρξει ποτέ ανάπτυξη. Πως να υπάρξει ανάπτυξη; Ποιος ξένος θα έρθει στην Ελλάδα να επενδύσει με τόσους και τόσο υψηλούς φόρους; Άρα πώς θα μειωθεί η ανεργία;
Όλα αυτά φέρνουν στο κράτος τα αντίθετα αποτελέσματα. Ενώ αν μια φορά μείωναν την φορολογία και τις ασφαλιστικές εισφορές, έδιναν κίνητρα για επενδύσεις και για νέες θέσεις εργασίας τα έσοδα πιστεύω ότι θα αυξάνονταν. Από την άλλη αν έκαναν ένα γενναίο καθάρισμα του δημοσίου τομέα, δεν έδιναν συντάξεις από τα 40 και μετέφεραν υπηρεσίες από ενοικιαζόμενα κτίρια σε κτίρια του δημοσίου που είτε δεν χρησιμοποιούνται, είτε ενοικιάζονται αντί εξευτελιστικών αντιτίμων, θα υπήρχε μείωση δαπανών.
Άρα από την μία αύξηση εσόδων κι από την άλλη μείωση δαπανών, ίσον διπλό κέρδος για το κράτος.
Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί το κράτος λειτουργεί σαν <<μάνα>> που έχει 2 παιδιά κι αποπαίρνει συνεχώς το ένα κι έχει στην αγκαλιά της το άλλο και το χαϊδεύει, ενώ στην ουσία αυτό το δεύτερο είναι άτακτο και ζημιάρικο.