Εγκύκλιος Δεκαπενταυγούστου 2015 του Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ,

ΤΡΑΪΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ

ΑΝΘΙΜΟΣ

Στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἐπαρχίας μας

ποὺ εὐλαβοῦνται τὴν Παναγία μας ὡς Θεοτόκο.

Ἀδελφοί μου,

Στα δυτικὰ τῆς Ἀλεξανδρούπολης μετὰ τὴ Μάκρη καὶ πρὶν τὰ Δίκελλα, βρίσκεται περισσότερο ἀπὸ 30 χρόνια τὸ Μοναστῆρι μας, τῆς «Παναγίας τοῦ Ἕβρου». Μιὰ σεμνὴ Ἀδελφότητα μὲ 50 περίπου μοναχές, οἱ ὁποῖες ζοῦν τὴ μοναστική τους ζωή, ἴδια καὶ ἀπαράλλακτη μέσα στὴν ἡσυχία τοῦ χειμῶνα, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν ταραχὴ τοῦ καλοκαιριοῦ. Κτίσματα ὄμορφα, ἀλλὰ λιτά, ποὺ κρύβουν τὴν ἐσωτερικὴ βιοτὴ τῆς Μονῆς, ἐνῶ μόνο τὸ παλαιὸ Καθολικό, ἀλλὰ καὶ ὁ νέος περικαλλὴς ναός, διαλαλοῦν ὅτι: τὸ κέντρο ὅλων τῶν δραστηριοτήτων ἐκεῖ, εἶναι τὸ πρόσωπο καὶ ἡ χάρη τῆς Παναγίας μας.

Ὅσοι συνήθισαν τὸ χῶρο κι ὅσοι τὸν προσπερνοῦν βιαστικά, τὸ μόνο ποὺ ἀντιλαμβάνονται εἶναι ἡ ἄτμητη γαλήνη ποὺ βασιλεύει στὸ ρυθμὸ καὶ στὸν τρόπο τῆς μοναχικῆς ἐμπειρίας. Ὅσοι προσκυνητὲς πλησιάζουν, καταλαβαίνουν ὅτι μετέχουν σὲ ἀποσπασματικὲς μόνο πράξεις μιᾶς ἀδιάκοπης συνέχειας ποὺ ἀρχίζει στὶς 3 ἡ ὥρα κάθε πρωΐ, συνεχίζεται ὅλη τὴ μέρα καὶ κλείνει τὸ βράδυ. Χωρὶς παρεκκλίσεις καὶ ἀλλαγές, χωρὶς ἐξορθολογισμοὺς καὶ ἐκσυγχρονισμούς.

Κάποιοι ἴσως χαρακτηρίσουν τὸν τρόπο αὐτῆς τῆς ζωῆς ξένο καὶ ἀνοίκειο στὴν ἐποχή μας καὶ ἐνδεχομένως νὰ ἔχουν δίκιο. Ἕνας τρόπος ζωῆς ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὸ λόγο τῶν Προφητῶν μέχρι σήμερα, ποὺ κρατᾶ ζωντανὲς τὶς μνῆμες τῶν Εὐαγγελιστῶν καὶ καθιστᾶ βιώσιμες τὶς προτροπὲς τοῦ Παύλου. Εἶναι στιγμὲς ποὺ ἀπορεῖ κανεὶς βαθειὰ γιὰ τὴ συνταρακτικὴ σημασία πραγμάτων στὸ Μοναστῆρι, ποὺ φαντάζουν αὐτονόητα χωρὶς νὰ εἶναι. Σ’ αὐτὴν τὴν τουριστικὴ παραλία τῆς ἑλληνικῆς γῆς, ἀκούγεται ὁ ποιητικὸς λόγος τοῦ Δαβίδ!  Ἐνῶ ὁ Ὅμηρος καὶ ὁ Πλάτων περιορίστηκαν στὶς βιβλιοθῆκες τῶν φιλολόγων.

Ὁ κόσμος κατὰ καιροὺς ἀναμοχλεύεται ἀπὸ ἀνατρεπτικὰ γεγονότα. Πανίσχυρες αὐτοκρατορίες καταρρέουν. Ἀπό τότε ποὺ μίλησαν οἱ Προφῆτες ἴσαμε τὶς μέρες μας τί δὲν ἔχει συμβεῖ σὲ τοῦτη τὴ γωνιὰ τοῦ κόσμου. Ποῦ εἶναι ἡ πανίσχυρη Βαβυλῶνα ποὺ αἰχμαλώτισε τὸ περίλειμμα τοῦ λαοῦ τοῦ θεοῦ; Ποῦ εἶναι ἡ ἀγέρωχη Ρώμη, ποὺ σκόρπισε σὲ στάχτες τὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος; Ποῦ εἶναι τὰ χίλια χρόνια τῆς ἑλληνικῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Ρωμηῶν, ποὺ μὲ τὸ σταυρὸ καὶ τὸ σπαθὶ ἀπωθοῦσε τὸ βαρβαρισμό; Τὸ σπαθὶ συνετρίβη, ὁ σταυρὸς ἔμεινε. Ποῦ εἶναι ἡ ἀσιανὴ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, ποὺ τὸ σκοτάδι της τὸ φώτιζε μόνο ἡ πελιδνὴ ἡμισέληνος;  Ὅλα τους ἔγιναν ἄχνα ὀνείρου. Ὅπως ἄχνα ὀνείρου ἔγιναν κι ὅσα φληναφήματα κόμπασαν, διακηρύσσοντας στὴν Εὐρώπη «τὸ θάνατο τοῦ Θεοῦ». Ἀφοῦ στὸ Μοναστῆρι τῆς Παναγίας μας στὴ Μάκρη, διαβάζεται ἀκάματος καὶ ψάλλεται ἀνύστακτος καὶ πάντοτε ζωντανὸς ὁ λόγος τῶν Προφητῶν, τότε ὁ Θεὸς δὲν πέθανε. Ζεῖ ὁ Θεὸς καὶ ἀποτελεῖ τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἱστορικὸ γεγονός, διότι ὑπερβαίνει τὴν κοσμικὴ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία στὸ τέλος σωριάζεται σὲ ἐρείπια. Εἶναι αὐτὸς ποὺ πνευματοποίησε τὸν ἱστορικὸ χρόνο, ἀγγέλοντας τὴν αἰωνιότητα μέσα σὲ κάθε ψυχή.

Ζεῖ ὁ Θεός, ἐπειδὴ ἡ Παναγία τὸν ἔφερε στὸν κόσμο σὰν βρέφος καὶ τὸν κρατᾶ στὴν ἀγκαλιά της. Ἔτσι τὸν κάνει οἰκεῖο, κοντινό, φιλικὸ σὲ ὅλους μας. Ἡ Παναγία, μ΄αὐτὸ τὸν τρόπο, μᾶς παρακινεῖ νὰ τολμήσουμε ἕναν διάπλου καταμεσῆς τοῦ πελάγου, μὲ κινδύνους καταποντισμοῦ, μὲ ἐνδεχόμενα παρασυρμοῦ ἀπὸ τὰ θαλάσσια ρεύματα, μέχρι νὰ βάλουμε πόδι  στὴν ἀντικρυνή ἀκτή.

Ἡ παρουσία τοῦ Μοναστηριοῦ στὴν Ἐπαρχία μας, εἶναι ὅ,τι καὶ ἡ παρουσία τῆς Παναγίας στὸν σύγχρονο κόσμο. Ὁ κόσμος σήμερα ἀναζητᾶ τὶς χαμένες ἀρετές τῆς ψυχῆς του ποὺ ἄσκεπτα παράτησε κάποτε στὸ ἔρεισμα τοῦ ὑλιστικοῦ δρόμου του πρὸς τὴν κορυφὴ τῆς εὐμάρειας. Καὶ κατάντησαν ἀπάρθενες οἱ ψυχές μας, ὑπερφίαλες, ἀσύνδετες μὲ κάθε ἱερὸ καὶ ἅγιο, νὰ περιφέρονται στὶς οἰκονομικὲς ἀγορὲς καὶ νὰ σκοτώνουν ἐκεῖ σὲ ἐξευτελιστικὴ τιμή, τὴν ἀξία τοῦ προσώπου μας.

          Ἀγαπητοί μου,

Ὁ θάνατος τῆς Παναγίας μας μετετράπη σὲ «κοίμηση». Ἐπειδὴ μετὰ τὸ Χριστὸ τίποτε δὲν πεθαίνει, ἀλλὰ ἡ συνειδητὴ ἐμπειρία κάθε πνευματικότητος διατηρεῖται ἀκέραια.  Γιὰ νὰ λυτρώνει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸ φόβο τοῦ θανάτου καὶ τὸ σῶμα ἀπὸ τὴ φθορά.

Ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τοῦ Μοναστηριοῦ μας στὴ Μάκρη, ὁ κάθε ναός της, τὸ κάθε ξωκκλήσι της μέχρι τὴν Κρημνιώτισσα στὴ Σαμοθράκης, βεβαιώνουν τὴν ἐπιτυχία αὐτοῦ τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ νοήματος: τὴν βαθμιαία ἀποκάλυψη τοῦ ἀπείρου τῆς ψυχῆς καὶ τὴ βεβαιότητα τῆς ἀναστάσεως τοῦ σώματος.

Εὔχομαι σὲ ὅλους σας ἡ χάρη τῆς εὐλογημένης Μητέρας τῶν Χριστιανῶν καὶ τῆς  Κυρίας τῶν ἀγγέλων, νὰ εἶναι πάντοτε μαζί σας, μὲ τὶς οἰκογένειές σας καὶ τὰ παιδιά σας. Καὶ νὰ σκεπάζει τὴν Πατρίδα μας.

Εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  ΣΑΣ

† Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος