Ταξιδεύουμε λίγο μπροστά, στα μέλλοντα. Να δούμε τι καν' η Ελλάδα μας, εκεί λίγο πέρα από του χρόνου τα δεσμά. Τόλμημα γερό, που τρόμο μπορεί να φέρει. Μα αξίζει να δούμε. Και να λοιπόν η πατρίδα μας! Αλλά, αγνώριστη η χώρα η παινεμένη. Δεν είν' αυτή που ξέραμε. Συντρίμμια, συντρίμμια, παντού συντρίμμια και καπνός και φωτιά! Μια απέραντη φωτιά, ένα ρημαδιό, μια χαλασιά. Τίποτε όρθιο. Κι ο θρήνος διάχυτος πάνω στα μαύρα ερείπια, στα γκρεμισμένα, στα καμένα.
Ρωμαίικο, δεν είσαι πια για θαυμασμό αλλά για κλάμα.
Τι έπαθες στ' αλήθεια; Ποιες αμαρτίες πληρώνεις; Σε ποιο γκρεμό κατρακύλησες; Ποιος δαίμονας ζήλεψε την δόξα της ομορφιάς σου; Ποια κακά στοιχειά σε ποια Βαβέλ δεμένη σε κρατάνε; Ποιος απελάτης σου 'κοψε το δρόμο και σ' έχει χειροπόδαρα δεμένη;
Που είν' τα παλάτια, οι εκκλησιές, τα ιερά; Γκρεμίστηκαν ...
Που είν' οι ηγέτες, οι ταγοί, οι τρανοί σου; Λύγισαν...
Που είν' οι διαβασμένοι, οι ιδεολόγοι, οι σπιρουνάτοι; Νύσταξαν...
Που είν' οι σοφοί, οι συγγραφείς, οι ποιητές; Σώπασαν...
Που είν' οι δάσκαλοι, οι καθηγητάδες, οι πρυτάνεις; Κρύφτηκαν...
Που είν' ο στοχασμός, ο λόγος, η αλήθεια; Χάθηκαν...
Που είν' η νέα η γενιά, τα βλαστάρια σου; Ξενιτεύτηκαν...
Που είν' η ιδέα, οι επιστήμες; Μακριά από μας...
Που είν' οι μεγαλόσχημοι, οι δεσποτάδες; Βυθισμένοι στο θρόνο τους...
Που είν' οι λεφτάδες, οι ντοτόροι, οι αβοκάτοι; Μετρούν τ' αργύρια...
Έρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη ....
Συ το καμάρι της Ανατολής και το ζήλεμα της Δύσης, συ του κόσμου η δασκάλα, η καπετάνισσα, ο αφρός, το θάμα, του πουλιού το γάλα, πως κατάντησες έτσι; Να 'χουν στήσει χορό γύρω απ' τα συντρίμμια σου κάθε λογής βάρβαροι κι αλλοεθνείς κι αλλόθρησκοι εχθροί σου;
Το άτι ακόμα μας πατά εκείνου του μισητού Μπραΐμη! Οι τρανοί μας τα γόνατά τους λυγίσαν και γίναν των ραγιάδων ραγιάδες. Παντού η βλαστήμια του άθεου και του άπατρι η ασέβεια. Και δεν μας φταίν' ούτ' ο Φράγκος, ούτ' ο Τούρκος, ούτ' ο Σλάβος.
Δεν υπάρχουν πια αντρίκειοι στοχασμοί, χάθηκε η αλήθεια, τους στοχαστές και ποιητές τους καταβρόχθισε η λυσσασμένη σκύλα, το σύγχρονο πλυντήριο εγκεφάλων. Μακριά από μας ιδέα και επιστήμη, βάρβαροι σε ναούς τις προσκυνάνε! Απείραχτο το τέρας.
Και τάφοι, παντού τάφοι...
Μη νοιάζεστε, πετιέται ο Νίτσε: ''Μόνο εκεί που είναι τάφοι εκεί είναι και ανάσταση''. Και του απαντάμε: ''Μα, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει''! Γι' αυτό και δεν ανασταίνεται, μας λέει. Γιατί στου Κακού τη σκάλα στο πιο βαθύ σκαλί ποτέ δεν φτάνει!
Έρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη, το γυαλί της φυλής εραγίστη, όλα πάνε, μια στάλα έχει μείνει:
''Του Χριστού και της μάνας σου η πίστη''!
Νίκος Ταμουρίδης
Αντιστράτηγος (ε.α) - Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ
