Ικιά τα χόονια μαζί μι τς νουμάτ’ πγιάναν’ του μέσα του γουνίδ’ κι οι πουτκοί.Μα μην ακούτι πουτκοί ,να, κείνταν τα καμτσιά τς κι βαρδέρναν. Τώο τσι λεν’ αρουραίοι.Γείχι όμους κι πουτκούδγια.Μνια βουλά καθόνταν η γιαγιά μας η Ξέν’ όξου σ’ντ’ αυλή κι απάντιχι ντου καφέ.
-Μ’άιντι ντε Φιλιώ ,κάνι κουμάτ’ κατσβιλιά κι μέφαγι η ξύδας!
-Να, απαντέχου κάμ’ φανεί κι τα’αφιντικό .
-Άιντι κάνι κι σαα ,ξαναπίνουμ’γούλ’ μαζί.
Πήγει η Φιλιώ μέσα να κάν’ καφέ κι ταμάμ ανέβινι λαλεί η γιαγιά μας:
-Βγε-βγε ,άφσι ντου καφέ να δγεις.
Αφήν’ ντου καφέ καταγή απάν’ σ’ντου μουσιαμά κι ξίφκι.
Τι γείσι καλά, μνια γαλιά κείνταν τ’ανάσκιλα απ΄στου καλώδιου του μάβουου τς ΔΙΗΣ , μι του κιφάλ’ κατά σιακάτ’ κι βάστα γένα καύδ΄κι μνια άλλ’ντη τάαβα απ’ ντ’ουά κι παγέναν του καύδ μέσ’ ντου ταβάν’.
Αα αφού γείδαν τι κι πώς ,κάναν κβέντα ν’αλλάξ’ του ταβάν’ απ’ γήνταν γίσιου κι να του ταβανώσ’ στου πλάι ,γίσια γίσια απάν στα δγιατόνια .Αφού πήγι η μάστουρς κι το’κανι έεκ’ απ΄κτώνταν οι νουμάτ’ ακούγαν γρρρρρρρρρρρρρ του καύδ’ κύλα απ’ ντου κουρφγιάτ’κατά σιακάτ’.Του σπίτ’ γείχι κι γιένα τσιατμά ,χώρσμα .Γείπαν να τουίιξ κ’ικιό να γλιτώσ’ απ’ τς γαλιές. Όντι του ίιχναν μές σ’ ντ’ χώρς, τι δεν – ι-γείχι, καύδγια, αβγότσιφλα ,κούτσια απ’ τς’ιλιές ιπουσόν ,ντάνις .
Αα αφού ξλώσαν κι του πλαϊνό του ταβάν’ κι αφήκαν μόν’ τα ξύλα κι ίιξαν κι ντ’ χώρς γείπαν αα γλιτώσουμ’,μου θαείς κι δεν-ι γένκι έτς γιατί τα σπίτγια γείχαν μέσα καρποί ,στάρ’ ,όοδγια σ’ντου σκιπό κιιμασμένα ,σταφύλια κι απ’ τ’απάν’ του ταβάν’ μιτακουμίσαν κάτ’ δεν-γένταν βλέπς ζάφτ.
Σήμια κι απ’ δε μπαίν’ μέσα γιατί δε βίισκ’ μέρους ,τύυπα να μπούν κάν’ ζημνιές όξου τώων τα όοδγια, μόλις αποτύυψ’ ,απ’ λέει η λόγους ,δεν αφήν’ σκανταλαμίδα .Γαλιές μαθέ ,έχς ιδέα;
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Εκπαιδευτικός ,συγγραφέας,κριτικός
Εκπαιδευτικός ,συγγραφέας,κριτικός
