Ο μήνας Οκτώβριος μού δημιουργεί γλυκές σκέψεις και πικρούς συσχετισμούς. Με μεταφέρει στον καιρό των ηρώων και με προσγειώνει στον καιρό των δειλών. Με ταξιδεύει στο Γενναίο Έθνος που κατεύθυνε την ζωή τού κράτους και με ρίχνει στο ψευτορωμέϊκο κράτος που καταρρακώνει την ζωή τού Έθνους. Γίνομαι αναπόσπαστο τμήμα τής ιστορίας, μιας μπαρουτοκαπνισμένης ιστορίας που δίδει αληθινή λευτεριά και επανέρχομαι στην εποχή μου για να φέρω ήθος και όραμα ελληνικό στους συγκαιρινούς μου Έλληνες.
Ήταν 26 τού Οκτωβρίου στα 1912 όταν μέσα από τον πρώτο βαλκανικό πόλεμο ο Αρχιστράτηγος των Ελλήνων, ο τότε διάδοχος βασιλεύς Κωνσταντίνος ο Στρατηλάτης απελευθέρωνε την Μητρόπολη τού Ελληνικού Βορρά, την Θεσσαλονίκη μας, από τούς Τούρκους. Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος, βγαλμένος μέσα από γενιά βασιλέων που οδηγούσαν το Έθνος των Ελλήνων με το σπαθί στο χέρι στην πρώτη γραμμή τού πολέμου, ζωντανεύοντας την υπέροχη αχλή τού Βυζαντινού Ελληνισμού, έμπαινε στην Θεσσαλονίκη μέσα από το θριαμβευτικό κλίμα των νικών που είχαν στήσει ζωντανή αψίδα θριάμβου εμπρός από τα ελληνικά στρατεύματα.
Οι πληροφορίες που διαχειρίζονταν ο πρωθυπουργός Βενιζέλος και η τότε ελληνική κυβέρνηση λέγανε ότι οι Βούλγαροι, κατά τ’ άλλα σύμμαχοί μας στον πρώτο βαλκανικό πόλεμο, κατευθύνονταν προς τον σκοπό καταλήψεως τής Θεσσαλονίκης για λογαριασμό τους. Ο σλαβικός εφιάλτης, καλός φίλος των σιωνιστών, ήθελε πάντα να αρπάξει την Μακεδονία μας. Με κομιτατζήδες, με προδότες, με βιασμούς, με δολοφονίες και τώρα ως προβατόσχημος λύκος.
Ο Κωνσταντίνος ο Στρατηλάτης είχε αποφασίσει να ελευθερώσει τον έως τις μέρες μας σκλαβωμένο Μακεδονικό Βορρά μας, αυτόν που βρίσκεται στο μεγαλύτερο μέρος του στα Σκόπια και το άλλο μέρος του στην Βουλγαρία. Το Μοναστήρι, η Δοϊράνη, η Αχρίδα, η Στρώμνιτσα και όλα τα πανάρχαια ελληνικά χώματα θα ερχόντουσαν πάλι στην Μητέρα Ελλάδα και οι ηρωικοί πληθυσμοί τους, Μακεδόνες και Βλάχοι, Έλληνες από το λυκαυγές τής ανθρωπότητας, διαβιούντες ανάμεσα στην βουλγαρική, την ρουμανική και την τουρκική προπαγάνδα, θα αναζωογονούντο από ελληνικούς παιάνες. Όμως η διαταγή που ήρθε από την Αθήνα την προσκυνημένη και τις κακές συμμαχικές επιλογές της ήταν να σπεύσει ο στρατός μας προς γρήγορη απελευθέρωση τής Θεσσαλονίκης πριν από τούς «σύμμαχους» Βουλγάρους.
Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος υπάκουσε στο πεπρωμένο τής Αυτοκρατορικής Φυλής μας. Το μέλλον τού Ελληνισμού περνάει από την σιδερόφρακτη στρατιά στην Θεσσαλονίκη και από εκείθε συνεχίζει το ταξίδι στον αείποτε Ελληνικό Βορρά και εν συνεχεία την Κωνσταντινούπολη και την Ελληνίδα Ανατολή. Η γεωπολιτική εδραίωση τού ονείρου και των δικαίων μας οδήγησε τον ένδοξο ελληνικό στρατό στην Νύμφη τού Θερμαϊκού Κόλπου. Οι Τούρκοι, έχοντας μείνει με τις πλάτες έκθετες και περιζωσμένοι από ανακαταλαμβανόμενα ελληνικά εδάφη, παραδίδουν την Θεσσαλονίκη στους Γενναίους Έλληνες. Λαός και κλήρος πλέουν μέσα σε κλίμα χαράς και συγκίνησης. Το ένα σκέλος τού ονείρου πραγματώθηκε. Η θύρα τής ιστορίας άνοιξε για τον Ελληνισμό μας.
Ήταν 28 τού Οκτωβρίου στα 1940 όταν ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έκρουσε την θύρα τής Πατρίδος μας. Το όνειρο τής εθνικής μας ολοκλήρωσης είχε κάμει κάποια βήματα στον δεύτερο βαλκανικό πόλεμο, όταν η Βουλγαρία ηττήθηκε στην ελεύθερη Μακεδονία μας, βαστώντας δυστυχώς το βόρειο σκέλος τής γης μας. Όμως τα βάσανα δεν τελείωσαν για τούς έως σήμερα ακρίτες μας και ολάκερη την Ελλάδα. Διότι τα βάσανα εκλείπουν μονάχα όταν εκλείψει ο εχθρός και απλωθεί γαλανόλευκη σημαία στην αρχέγονη πατρίδα μας. Κι έτσι, τούτη την φορά εχθροί και ψευτοσύμμαχοι στήσανε για παγκόσμια κυριαρχία τα μαύρα φτερά τής ανθρωποσφαγής, διαβαίνοντας τον Αίμο και την Ελλάδα.
Κυβερνήτης τού ελληνικού κράτους είναι ο Εθνάρχης και Εθνικοκοινωνιστής Ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς. Ο σοφός πολιτικός και γενναίος στρατιώτης που διετέλεσε επιτελάρχης τού Βενιζέλου, κινητήριος μοχλός των Ενόπλων μας Δυνάμεων σε Βαλκανικούς πολέμους και μικρασιατική εκστρατεία, διωχθείς υπό τού ψευτοεθνάρχη και ψευτορωμιού και ψευτοπεριούσιου Βενιζέλου. Ο Ιωάννης Μεταξάς έχει μπει στην Βουλή ως αρχηγός τού κόμματος των Ελευθεροφρόνων, έχει σχηματίσει την επαναστατική κυβέρνηση τής 4ης Αυγούστου, έχει αναμορφώσει τις υποδομές και τον Ελληνικό Στρατό και «ξάφνου» δέχεται την ιταλική πρόκληση. Ελεύθερη είσοδος των ιταλικών στρατευμάτων ή πόλεμος.
Το ξάφνιασμα τής ιταλικής θρασύτητας ίσχυσε για ολάκερη την ελληνική κοινωνία αλλά όχι για την Εθνική μας Κυβέρνηση. Η στάθμιση των πολεμικών επεισοδίων που λάμβαναν χώρα διαρκώς νοτιότερα, στις γειτνιάζουσες με την Πατρίδα μας χώρες, οι πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών και τής ελληνικής αντικατασκοπείας, το γεωπολιτικό ενδιαφέρον τού Αιγαίου και τής Μεσογείου για τον έλεγχο των μεταφορών και των στρατιωτικών επιχειρήσεων και άλλοι παρόμοιοι παράγοντες είχαν εκτιμηθεί σωστά. Η ψυχολογία τού πολέμου και των μαζών προσέφερε πρόσθετες παραστάσεις για το εχθρικό πλαίσιο που είχε να αντιμετωπίσει η Ελλάς, η αληθινή Ελλάς τού Μεταξά.
Γερμανία, Ιταλία και Αγγλία ήθελαν οπωσδήποτε να φτάσουν πρώτες, η κάθε μια για δικό της λογαριασμό, στον έλεγχο τού λιμανιού τής Θεσσαλονίκης. Η Μητρόπολη τού Ελληνικού Βορρά ήταν για μια ακόμη φορά στο επίκεντρο τού διεθνούς ενδιαφέροντος. Εγκάρδια Συνεννόηση και Άξονας προσέφεραν στην αρχή πολιτικά οφέλη και στρατιωτική κάλυψη στην Ελλάδα. Οι Γερμανοί ήθελαν να μην δοθεί έδαφος στην Αγγλία με αντάλλαγμα ακόμη και την ουδετερότητα τής Πατρίδος μας, διότι θέλανε καθαρά τα νώτα τους. Οι δε Άγγλοι θέλανε οπωσδήποτε να βάλουν το πόδι στην Θεσσαλονίκη ακόμη και διά πολεμικής οδού. Και οι Ιταλοί, έχοντας ανθρώπους με διπλές κεραίες επαφής μέσα τους, θέλανε να καταλάβουν την Ελλάδα ώστε αλαζονικώς ποιούντες να καταγράψουν μια σημαντική νίκη ως επίδειξη προς τούς συμμάχους τους Γερμανούς.
Ούτε για μια στιγμή δεν μπορώ να φανταστώ την Ελλάδα να διαθέτει το 1940 στην πολιτική της ηγεσία τούς σημερινούς τυμβωρύχους και ξενοκίνητους τής εξουσίας. Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε για μια στιγμή να πρυτανεύει ο διαιρετικός κομματικός εσμός που ζούμε σήμερα και που παζαρεύει εδάφη και πληθυσμούς με χρήμα, γκρεμισμένα σύνορα και αλλοίωση τής ορθοδοξίας και τής ελληνικότητας.
Ο Ιωάννης Μεταξάς είχε ρίξει στον κάλαθο των αχρήστων τα κόμματα τής τότε συναλλαγής. Ο Ιωάννης Μεταξάς είχε δώσει εργασία, ασφάλεια και συνοχή στο λαό. Ο Ιωάννης Μεταξάς είχε δώσει πίστη και γνώση των ψηλών πεπρωμένων τής Φυλής μας στην ελληνική νεότητα. Είχε εξοπλίσει τον Στρατό αυτών ακριβώς των σωστών Ελλήνων και είχε καταστρώσει στρατηγικό σχέδιο ελληνικής νίκης. Αυτός ακριβώς είναι ο δρόμος τού Εθνικοκοινωνικού μας Κινήματος. Η συνέχιση τής αναπτυξιακής και στρατιωτικής πορείας τού Έθνους για την πλήρη λευτεριά, για την εθνική ισχύ, για την εθνική ολοκλήρωση.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
