19 Μαΐου 1919. Μια ημερομηνία-εφιάλτης για εκατομμύρια Πόντιους του χθες, του σήμερα και του αύριο που συνδέεται όχι μόνο με τη βίαιη αλλαγή της ανθρωπογεωγραφίας του Πόντου, αλλά και τη σχεδιασμένη εξόντωση κάθε ελληνικού και χριστιανικού στοιχείου της περιοχής. Τα εργαλεία της Γενοκτονίας ήταν προσεκτικά επιλεγμένα και δοκιμασμένα από τους θύτες και τους συνεργούς τους, φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς. Οι αναγκαστικοί εκτοπισμοί των Ελλήνων από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Ανατολίας, οι ατελείωτες πορείες με προορισμό το θάνατο, οι επιθέσεις παραστρατιωτικών ομάδων στα ελληνικά χωριά του Πόντου αλλά και τα τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, εξαφάνισαν γενιές και γενιές Ποντίων.
Εκτέλεσαν, κρέμασαν, βίασαν, βασάνισαν και απήγαγαν. Το μαχαίρι δεν έκανε διακρίσεις. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι σφαγιάζονται σαν να μην ήταν ζωντανά πλάσματα. Όσο πιο φρικτός ο θάνατός τους τόσο πιο επιτυχημένοι θεωρούνταν οι φονιάδες από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εξαργύρωσαν τα εγκλήματά τους με χρήματα, αξιώματα, και τις περιουσίες των Ελλήνων. Και η ανταμοιβή έκανε ευκολότερο το έργο της καταστροφής και εξαφάνισης κάθε ίχνους ελληνικότητας από τις πόλεις και τα χωριά που ευημερούσαν μέχρι τότε, λόγω του δαιμόνιου πνεύματος των Ελλήνων του Πόντου.
Μια εντολή που όπως αποδείχθηκε υλοποιήθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και επηρέασε και όλους όσοι επέζησαν, αφού απέμειναν πίσω να κλαίνε τους νεκρούς τους και αντιμέτωποι με την απόρριψη της μητέρας πατρίδας.
Ο ελληνικός στρατός οπισθοχωρεί μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου
Μετά την Ανταλλαγή έφτασαν στην Ελλάδα μόνο 190.000 Πόντιοι και αυτοί σε άθλια κατάσταση. Οι ιστορίες από εκείνη την περίοδο φέρνουν και πάλι δάκρυα στα μάτια. Οι άνθρωποι έφτασαν στην Ελλάδα και η πατρίδα τους γύρισε την πλάτη. Ελάχιστοι τους αντιμετώπισαν ως εκδιωγμένους από τα εδάφη τους Έλληνες. Οι περισσότεροι τους αγνόησαν, τους λιδώρησαν, τους περιθωριοποίησαν. Ξαφνικά οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας από ομογενείς καλλιεργημένοι, μιας άλλης κουλτούρας και σημαντικής οικονομικής επιφάνειας είχαν μετατραπεί σε «βρωμερούς και γεμάτους ασθένειες πρόσφυγες, που ήρθαν στην Ελλάδα για να κάνουν κακό». Αλήθεια, πόση ντροπή!
Άργησαν οι ντόπιοι να σκεφτούν πως οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο άφησαν πίσω λίπασμα τους νεκρούς τους αλλά στερήθηκαν τη γλώσσα τους, την πατρίδα τους, τον πολιτισμό χιλιάδων ετών που είχαν δημιουργήσει οι πρόγονοί τους και αυτό όχι από επιλογή αλλά επειδή υποχρεώθηκαν. Το χειρότερο είναι πως ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι όσοι επέζησαν ήταν το ίδιο θύματα με εκείνους που πέθαναν. Είχαν ζήσει τον όλεθρο, είχαν δει το αίμα των ανθρώπων τους να κυλάει και να ποτίζει τα χώματά τους, είχαν στερηθεί το δικαίωμα να γνωρίσουν τους συγγενείς που έμειναν πίσω, είχαν υποχρεωθεί στην ουσία να απαρνηθούν ένα μέρος της ταυτότητάς τους με την ελπίδα ότι κάπως έτσι θα προχωρήσουν. Αλήθεια, πόση ντροπή!
Όμως η ζωή τελικά ξέρει καλύτερα. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το φονικό τους έργο. Οι Έλληνες του Πόντου που διασώθηκαν κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους και να κάνουν ξανά προκοπή όπου κι αν τους έριξε η ζωή. Μπορεί οι ιστορίες τους να είναι γεμάτες πόνο και βάσανα, όμως η ελπίδα είναι εκείνη που ξεχωρίζει.
Παρά τις μεγάλες αλλαγές στο πώς αντιμετωπίζεται το Ποντιακό Ζήτημα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, είναι σαφές πως η υπόθεση της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας έχει μείνει πίσω. Παρόλο που το κοινό μυστικό δεν είναι πια μυστικό και όλοι γνωρίζουμε πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία εκτέλεσε το ειδεχθές σχέδιο της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, το επίσημο ελληνικό κράτος στέκεται με αμηχανία απέναντι στο θέμα. Και σε αυτό προστίθεται και η πάγια αδυναμία μερίδας των Ποντίων να αφήσει κατά μέρος τη διχόνοια και να εργαστεί για την επίτευξη του ύψιστου σκοπού.
Η πολυπόθητη ενότητα των Ποντίων που όλοι ευαγγελίζονται, για την οποία όλοι κόπτονται αλλά δεν κάνουν βήμα πίσω για να την πετύχουν, είναι το μόνο επιχείρημα που θα πείσει τη διεθνή κοινότητα πως πρέπει επιτέλους 100 χρόνια μετά την έναρξη της δεύτερης φάσης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, να υποχρεωθεί η Τουρκία να αναγνωρίσει το έγκλημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι εθνική υπόθεση και οι Έλληνες επιτέλους δεν μπορεί να επιλέγουμε άλλο δρόμο παρά εκείνο της εθνικής συνεννόησης.
Οι Έλληνες δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχνάμε.
Πόπη Παπαγεωργίουpontos-news.gr
- Διαβάστε περισσότερα για τηΓενοκτονία των Ποντίων και συγκλονιστικές Μαρτυρίες στις σχετικές ενότητες του pontos-news.gr.
Ιβάν Σαββίδης: «100 χρόνια θλίψης, ελπίδας και μνήμης»
Ο πρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδης, έστειλε το δικό του μήνυμα για τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, εξηγώντας το όραμα του για την επιστημονική και εκπαιδευτική αποστολή που έχει ο ποντιακός λαός.
«Αγαπητά αδέλφια, συμπατριώτες!
Αυτό το έτος είναι ιδιαίτερο για όλους μας. Συμπληρώνονται 100 χρόνια από την τραγωδία, η οποία καθόρισε τη μοίρα του λαού μας, την τραγωδία που ανέτρεψε την τρισχιλιετή ιστορία του Πόντου.
100 χρόνια περιπλάνησης, πόνου και ακατανοησίας.
100 χρόνια θλίψης, ελπίδας και μνήμης.
Κοιτάζοντας πίσω, αναλύοντας τα αίτια, τα γεγονότα και τις συνέπειες των τραγικών γεγονότων των αρχών του 20ού αιώνα γίνεται όλο και πιο εμφανής ο ρόλος της Μικρασιατικής Καταστροφής στην παγκόσμια ιστορική διαδικασία. Έλληνες, Αρμένιοι, Ασσύριοι – όλοι εμείς χάσαμε την πατρίδα μας, το σπίτι μας, τους αγαπημένους μας. Ωστόσο διατηρήσαμε την πίστη και τη μνήμη μας. Και σήμερα μπορούμε να εκτιμήσουμε καλύτερα το βάθος και την κλίμακα της μνήμης μας. Έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του λαού μας, διαμόρφωσε τη νοοτροπία και τη συνείδηση των Ποντίων.
Φυλάσσουμε κάθε κόκκο των ενθυμήσεών μας για τον Πόντο, παραδίδουμε τις ιστορίες των οικογενειών μας από στόμα σε στόμα, από την παλαιότερη γενιά στη νεότερη. Σε όλο τον κόσμο – στην Ελλάδα, στη Ρωσία, στην Αμερική, στον Καναδά, στη Γερμανία, στην Αυστραλία… Αυτές οι ιδιωτικές ιστορίες, οι μαρτυρίες και τα γεγονότα, που συγχωνεύονται σε ένα ισχυρό κοινό ρεύμα, μας βοηθούν να αισθανόμαστε σαν ένας λαός, ανεξάρτητα από το πού μας έφερε η μοίρα.
Σήμερα, σε αυτήν την πένθιμη ημερομηνία, καλώ όλους εμάς να αποτίσουμε φόρο τιμής στη μνήμη των προγόνων μας, αλλά και να διώξουμε μακριά τις σκέψεις του μίσους και της εκδίκησης.
Σήμερα η μνήμη μας πρέπει να μας οδηγήσει στο δρόμο της δημιουργίας.
Ίσως ο Κύριος ανέθεσε στους λαούς που βίωσαν τραγωδίες παρόμοιες με τη δική μας μία ειδική αποστολή, την υποχρέωση να προστατεύουμε τον κόσμο από τη βία, την επιθετικότητα και το κακό, μιλώντας ηχηρά για αυτές τις τραγικές σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας.
Έφτασε ο καιρός να στρέψουμε το κοινό και την παγκόσμια επιστημονική σκέψη προς την ανάλυση της Μικρασιατικής Καταστροφής. Και είμαστε στον σωστό δρόμο. Σχεδόν σε όλες τις χώρες με ποντιακή παρουσία εκπονούνται επιστημονικές εργασίες πάνω σε αυτό το ζήτημα, διοργανώνονται συνέδρια, φόρουμ, εδραιώνεται συνεργασία και ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ πανεπιστημίων. Εγκαινιάστηκε Έδρα Ποντιακών Σπουδών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ξεκίνησε η λειτουργία του Κέντρου Ποντιακών Ερευνών, το συνέδριο του Μαΐου με θέμα τη Γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία συγκέντρωσε επιστήμονες από δεκαπέντε χώρες του κόσμου… και αυτό είναι μόνο η αρχή.
Δεν θα σταματήσουμε την προσπάθειά μας, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την τραγωδία των Ποντίων, να περάσουμε στους ανθρώπους το προφανές μήνυμα πως η αγνόηση παρόμοιων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, αναπόφευκτα θα οδηγήσει τον κόσμο σε νέες τερατώδεις καταστροφές. Έτσι αντιλαμβανόμαστε την επιστημονική και εκπαιδευτική αποστολή του ποντιακού λαού στο πλαίσιο του παγκόσμιου πολιτισμού.
Δεν μπορούν να μην μας ακούσουν. Ο κόσμος πρέπει να συναγάγει συμπεράσματα.
Και είθε ο Θεός να είναι μαζί μας και να μας βοηθήσει σε αυτό το δύσκολο έργο.
Αιωνία η μνήμη όλων των αθώων θυμάτων.
Με βαθιά εκτίμηση και αγάπη,
Ιβάν Σαββίδης»
Ιβάν Σαββίδης»
to10.gr
irineossamothraki Blog
Τα είπε όλα ο κύριος Σαββίδης. Εγώ απλώς συμπληρώνω κάποια ποντιακά τραγούδια αφιερωμένα στην Μαύρη Μέρα.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΏ...
ΤΟΥΡΚΟΣ ΚΑΛΟΣ, ΜΟΝΟ ΝΕΚΡΌΣ.
ΕΘΝΙΚΉ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΑΝΆΣΤΑΣΗ
Επειδή κάποιοι σκεπτόμενοι το επίθετο μου (Παπαντιδης), μπορεί να υποθέτετε ότι είμαι Πόντιος. Όχι, ο πατέρας μου είναι από γονείς Καππαδόκες, ή αλλιώς Καραμανλήδες, που είναι κοντά με τους Πόντιους. Βίωσαν κι αυτοί ξεριζωμό και βάσανα από τα σκουλήκια - Τούρκους (που τώρα οι ξεπουλημένοι πολιτικοί μας, θέλουν να μας κάνουν φίλους), θυμάμαι την γιαγιά μου όταν μιλούσε για την Πατρίδα το πρόσωπο της άλλαζε, όταν θυμόταν τον αδερφό της τον Κοτσώνη ράγιζε ο τόπος.
Αλλά πάνω από όλα μας ενώνει η κοινή ΕΛΛΗΝΙΚΉ ρίζα
