Διαχρονικό κείμενο του Γ. Δημητρακόπουλου -Συνταξιούχου Εκπαιδευτικού
Για εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες νεκρούς φοιτητές στο Πολυτεχνείο, έκανε λόγο η μαρξιστική προπαγάνδα μετά το… σωτήριον έτος 1974. Μάλιστα, είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι τους έθαψαν ομαδικώς (για να τους αποκρύψουν) στο νεκροταφείο Ζωγράφου. Προς ανεύρεση των «ηρωικών νεκρών», ο τότε δήμαρχος Ζωγράφου Δ. Μπέης, κατέσκαψε το νεκροταφείο της περιοχής του, αλλά φευ, νεκρούς σε ομαδικούς τάφους… δεν ανακάλυψε.
Μία εκ των «ηρωικών νεκρών του Νοέμβρη», ήτο και η Ηλένια. Επρόκειτο για μια πανέμορφη κοπέλα, το σκίτσο της οποίας ετοποθετήθη ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες των υπολοίπων ανύπαρκτων νεκρών, που «κοσμούσαν» κάθε επιφάνεια του κτιρίου, κατά την πρώτη επέτειο του «ηρωικού Νοέμβρη».
Κάτω από το σκίτσο, τοποθετήθηκε κι ένα σημείωμα το οποίο έλεγε τα εξής συγκινητικά: «Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».
Η κομμουνιστική εφημερίς “Αυγή”, ανέλαβε εργολαβικώς την προώθηση της ιστορίας, υπό τον τίτλον «Τι απόγινε η Ηλένια μου; Η τραγωδία ενός αγοριού που ψάχνει ακόμα για το δολοφονημένο κορίτσι του» και τον υπότιτλο: «Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρα από σφαίρα. Τι απόγινε;». Η Ηλένια έγινε θρύλος και σύμβολο του… αγώνος. Όλοι ομιλούσαν περί αυτής και κατέθεταν στεφάνια στη μνήμη της. Τελικώς, απεδείχθη ότι ο φοιτητής Ηλιόπουλος, ο οποίος είχε αναρτήσει το σκίτσο, το είχε πάρει από… διαφήμιση σαμπουάν. Η «ηρωική νεκρή» Ηλένια, απεδείχθη ότι ήταν… φωτομοντέλο της αγγλικής εταιρίας παρασκευής σαμπουάν με την επωνυμία «ΜΠΡΕΚ». Η σχετική διαφήμιση είχε δημοσιευθεί σε πολλά ξένα περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του γνωστού «Vogue». Το δε όνομα του μοντέλου ήταν Νάνσυ Κρίντλαντ, από την Νέα Ζηλανδία, κάτοικος Λονδίνου, η οποία δεν είχε επισκεφθεί ποτέ την Αθήνα κι ούτε εγνώριζε κατά που πέφτει το… Πολυτεχνείο των Αθηνών.
Η άδοξος κατάληξις του παραμυθιού; Ο ευφάνταστος και απατεωνίσκος κομμουνιστής φοιτητής, κατεδικάσθη -εν κρυπτώ- σε φυλάκιση οκτώ μηνών (για διασπορά ψευδών ειδήσεων), στις 18/02/1975 και η μαρξιστική προπαγάνδα έπεσε με τα μούτρα στους… υπολοίπους «ηρωικούς νεκρούς». Αποφεύγοντας, όμως, να δίδει στην δημοσιότητα σκίτσα, φωτογραφίες και ονόματα. Προφανώς, σεβόμενη την… ανωνυμία τους!
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ Η ΚΕΦΑΛΑ ΤΟΥ ΣΒΟΡΩΝΟΥ
Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Βλέπουμε κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες, μικρούς και μεγάλους, «δεξιούς» (ψοφοδεξιούς) κι αριστερούς, πολίτες και πολιτικούς (πολιτικάντηδες), να καταθέτουν στεφάνια και να αφήνουν λουλούδια (κόκκινα γαρύφαλλα, κατά προτίμηση…) σε μια τεράστια ασώματη κεφάλα που «κοσμεί» τον προαύλιο χώρο του Πολυτεχνείου. Τι είναι αυτή η κεφάλα; Και τι συμβολίζει;
Σίγουρα, όσοι δε γνωρίζουν, καθώς και τα μικρά παιδιά που οδηγούνται εκεί σαν κοπάδι από τους… τσοπαναραίους καθηγητάδες τους-ινστρούχτορες του μ-λ (μαρξισμού-λενινισμού), θα πιστεύουν ότι πρόκειται για κάποιο έργο τέχνης που τοποθετήθηκε εκεί για να συμβολίσει τα κεφάλια που… έπεσαν, ή για απεικόνιση κάποιου εκ των (πολλών χιλιάδων, συμφώνως με την προπαγάνδα) «ηρωικών νεκρών». Δεν είναι ούτε το’ να ούτε τ’ άλλο!
Είναι η κεφαλή του καθηγητή πανεπιστημίου της αλλοδαπής Νίκου Σβορώνου, ο οποίος ουδεμία σχέση είχε με τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973, μιας και τότε ευρισκόταν εκτός Ελλάδος!
Ο καθηγητής Νίκος Σβορώνος, γεννηθείς το 1911 και θανών το 1989, ήταν ΕΛΑΣίτης στην κατοχή, κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Το 1945, πήρε υποτροφία για την Γαλλία, όπου δίδασκε το μάθημα της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων. Μάλιστα, το 1961 πήρε τη γαλλική υπηκοότητα. Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά το 1974.
Δίπλα στην κεφάλα, υπάρχει μια μαρμάρινη πλάκα η οποία αναγράφει δεκαοκτώ ονόματα, τα οποία οι αδαείς πιστεύουν ότι είναι των «νεκρών του Πολυτεχνείου». Αν προσέξουμε καλά την επιγραφή της πλάκας, η οποία σκοπίμως (για προφανείς λόγους…) είναι μισοσβυσμένη, θα διαβάσουμε τα εξής: «Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944».
Δηλαδή, ελλείψει πραγματικών νεκρών του 1973, επιστρατεύθηκαν οι νεκροί του 1941-1944! Δεν είναι… θαύμα;
(ΥΓ): Κι άλλο… θαύμα: Ο Σβορώνος είναι ο μοναδικός ζωντανός που κατέθεσε στεφάνι στο… μνημείο του!
ethnikismos.net
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΑΘΗΝΑ 17-11-2019.
Γράφει ο Καραχάλιος Σπυρίδων τού Κωνσταντίνου.
Συμπληρώνονται φέτος 46 χρόνια από την περίφημη εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο Αθηνών. Στόχος υπήρξε η ανατροπή τής στρατιωτικής κυβερνήσεως τού Γεωργίου Παπαδόπουλου για την αποκατάσταση τής «δημοκρατίας». Το αποτέλεσμα ωστόσο αυτής τής κομματικά υποστηριζόμενης εξεγέρσεως που εκμεταλλεύτηκε την νεολαία μας, ήταν η άνοδος στην κυβέρνηση τού Δ. Ιωαννίδη, οι οπισθοχωρήσεις συγκεκριμένων επιχειρησιακών στρατιωτικών στο θέμα τής Κύπρου και η «εθναρχικώς δημοκρατική» διαπίστωση ότι … η Κύπρος κείται μακράν.
Οι επίορκοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Τούς έδωσε βραβείο η μεταπολίτευση που εγκατέλειψε με τις δικές της ενέργειες σχεδόν τη μισή Κύπρο Μας στους Τούρκους. Οι πρωταγωνιστές τής εξεγέρσεως τού Πολυτεχνείου έγιναν πολιτικοί τής μεταπολιτεύσεως, βουλευτές, ευρωβουλευτές και άλλοι παρατρεχάμενοι που φέρανε την Ελλάδα στη φτώχια και την διεθνή εξάρτηση.
Στον καιρό τής μεταπολίτευσης το ψωμί άρχισε να λείπει από πολλούς Έλληνες. Η παιδεία και η ελληνική γλώσσα υπέστησαν πνευματικές αλλοιώσεις και οι εθνικοί μας ήρωες εξοβελίστηκαν από τα σχολεία για να εκχωρηθούν δικαιώματα γης και θάλασσας ελληνικής σε νεοταξίτες και βάρβαρους προσωρινούς μας γείτονες. Η ελευθερία εξορίστηκε δημοκρατικά μαζί με την εθνική μας κυριαρχία. Και κείνοι που δήθεν φονεύτηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο, μαζί με τις προτομές τους, συνέχισαν να ζουν για κάμποσα χρόνια, σύμφωνα και με το πόρισμα τού αείμνηστου εισαγγελέα Τσεβά που κάποιοι τον ταξίδεψαν στον άλλο κόσμο με τρόπο λίγο περίεργο. Για τούς εκτός Πολυτεχνείου φονευθέντες από αγνώστους και πάντοτε ασύλληπτους ελεύθερους σκοπευτές, ουδεμία δικαιοσύνη έλαμψε ποτέ.
Ναι, το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία παραμένουν ο διαχρονικός πόθος που πρέπει επιτέλους να γίνει άμεσα πλέον απτή, χειροπιαστή πραγματικότητα. Κάτι που έχει λείψει πάρα πολλούς χρόνους από τον Ελληνισμό. Διότι στον καιρό τού Παπαδόπουλου το ψωμί και η παιδεία υπήρχαν σίγουρα. Η δε ολοκλήρωση τής ελευθερίας τού Έθνους χαράχτηκε ως πόθος καρδιάς και ζωής για την Φυλή μας, για τα παιδιά μας. Όμως η αναγέννηση τού Ελληνισμού ανακόπηκε από τούς νεοταξίτες και τα πολιτικά τους όργανα.
Το ψωμί μπορεί να παραχθεί μονάχα από χέρια και γη Ελλήνων, με την ανάπτυξη τής εγχώριας παραγωγικότητας και ενέργειας. Η παιδεία πρέπει να γίνει οπωσδήποτε Εθνική και διδάσκουσα την αλήθεια και τα δίκαια τής Ελλάδος, αναπτύσσοντας παράλληλα τα χαρίσματα των ελληνόπουλων. Και η ελευθερία έρχεται μέσα από την ανάκτηση τής εθνικής μας κυριαρχίας και την αυτοδιάθεση πάσης ελληνικής κοινότητος και πατρίδος. Η δε Ελλάς είναι οπωσδήποτε ορθόδοξη και ανήκει αποκλειστικά και μόνον στους Έλληνες. Ως εκ τούτου, η Πατρίς, το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία είναι υπόθεση ελληνορθόδοξη και εθνικοκοινωνική.
