Αν άλλη φορά οι κόντρες τέλειωναν γρήγορα με μια κάποια παρέμβαση τρίτων, τώρα, οι γύρω, προτιμούν να είναι παρατηρητές και ναι ,να διασκεδάζουν με ένα κινητό στο χέρι που θα φωτογραφίζει ή θα βιντεοσκοπεί.
Ξέρω ότι είναι μεγάλη κουβέντα αλλά είμαι σε θέση, μετά από τριάντα και πλέον χρόνια στις σχολικές αίθουσες, να καταλάβω, τι συμβαίνει.
Εκνευρισμός που γεννά επιθετικότητα! Ναι, καλά ακούσατε ,ο εκνευρισμός αποτελεί την βασική αιτία του εκφοβισμού Γι ' αυτό μην αναλώνεστε σε υποθέσεις για το αν φταίνε οι γονείς ή οι δάσκαλοι. Φταίει η οικονομική κρίση που γεννά πολλαπλές κρίσεις ,καθώς επιφέρει ελλείψεις πολλών αγαθών ακόμα και αυτό της πρόσθετης βοήθειας ,του φροντιστηρίου ,αφού αποτελεί ικανή παράμετρο της επιτυχίας, σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης .
Γνωρίζω ότι είναι οδυνηρό να το λέω αλλά εδώ βρίσκεται εν πολλοίς, η αλήθεια.
Το κλίμα στη μέση ελληνική οικογένεια είναι πλέον «ανθυγιεινό» και επηρεάζει τα μέλη ,το καθένα διαφορετικά ,τόσο ώστε να είναι συχνό φαινόμενο οι καβγάδες ,που καταλήγουν μεν σε μια μακρά σιωπή αλλά για τα παιδιά-μαθητές σε εκνευρισμό .
Αναγκάζονται οι μαθητές, είτε αισθάνονται καλά είτε όχι να πάρουν την τσάντα και να κατευθυνθούν στο σχολείο τους ,για να ηρεμήσουν, να μάθουν ,να ξεχάσουν. Δυστυχώς -πάντα ομιλώ για τους μεσαίους, τους φτωχούς-μπαίνουν στη διαδικασία, ηθελημένα ή άθελα, της σύγκρισης .Στέκονται π.χ .έξω από το κυλικείο και βλέπουν τους συμμαθητές τους να αγοράζουν έστω ένα κουλούρι, αλλά δεν έχουν τα πενήντα λεπτά να το αγοράσουν κι ας πεινάνε.
Θέλουν να έχουν ένα ωραίο κινητό τηλέφωνο αλλά δεν μπορούν να το αγοράσουν .Θέλουν να έχουν ποδήλατο ,μηχανάκι όπως άλλοι αλλά παραμένει απλά ένα όνειρο .Θέλουν να παρακολουθήσουν επιπλέον μαθήματα στο φροντιστήριο αλλά δεν δύνανται .Έχουν ένα πρόβλημα υγείας ,που επιλύεται αλλά απαιτεί ένα σεβαστό ποσό που δεν διαθέτει η οικογένεια. Το λιγότερο, θέλουν να πιούν νερό και όταν άλλοι φέρουν μαζί τους εμφιαλωμένο ή χυμό, εκείνοι θα ζητήσουν άδεια να τρέξουν στην κάνουλα της βρύσης να βάλουν το χέρι και να πιούν.
Θέλουν πολλά αλλά όχι άλλη πρόσθετη γνώση ,όχι προσθήκη μαθημάτων, γιατί ο εκάστοτε υπουργός πρέπει κάτι να αλλάξει ,κάτι να προσθέσει .
Από την ώρα που ανακοινώθηκε η πρόθεση του υπουργείου να προσθέσει μαθήματα από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο, εκείνοι που αναστατώθηκαν δεν ήταν οι έχοντες αλλά εκείνοι που σκέφτονται το ψωμί της άλλης μέρας.
Έτσι ανάβει ,εύκολα ,το φυτίλι και δημιουργούνται καταστάσεις που δεν θέλεις να ομολογήσεις .Τι να πεις δηλαδή όταν ο δεκαεπτάχρονος έφηβος ζητάει μια μπουκιά από το κουλούρι ή την τυρόπιτα τού συμμαθητή του και βλέπεις με πόνο, ότι θα το έτρωγε ευχαρίστως, ολόκληρο! Τι να πεις όταν στις σχολικές εκδρομές μένουν πίσω παιδιά γιατί δεν έχουν χρήματα κι αν έχουν κατάφεραν να πείσουν με δυσκολία τους γονείς να τους τα δώσουν.
Όχι άλλα μαθήματα .Σκεφτείτε τα παιδιά που εμείς τους αφαιρέσαμε την παιδική ηλικία, γιατί τα έχουμε στρυμωγμένα στη μάθηση. Σκεφτείτε τον έφηβο που όταν όλα απλουστεύονται τον βάζουμε πάλι στη διαδικασία να πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα ,για τρία χρόνια, για να πετύχει κάτι στο τέλος ,Σκεφτείτε ,πόσο πιο ταξική θα γίνει η παιδεία και αυτό, πόσο θα εξοργίσει πολλούς εξ ημών .Σκεφτείτε τους δεκαεφτάρηδες που ψηφίζουν, να υποφέρουν από στερήσεις .Ε,ναι σκεφτείτε ,επιτέλους οι εκάστοτε υπουργοί και τον κόσμο πέρα από την επιτυχία σας .
Η αιτία υπάρχει ,αυτός ο καθημερινός εκνευρισμός -κρυφή μεν υπαρκτή δε-που περιμένει την αφορμή για να εκδηλωθεί και δεν τον προκαλεί απαραίτητα η παραμέληση των γονιών ή η αβλεψία των δασκάλων .
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
φιλόλογος ,συγγραφέας,ποιήτρια,κριτικός
