Ο χαρταετός δεν υψώνεται τυχαία την Καθαρά Δευτέρα. Μας προκαλεί να υψωθούμε και εμείς πνευματικά στον νοητό ουρανό των υψοποιών αρετών μέσα από την ταπείνωση, την προσευχή, την νηστεία, την διαρκή εγρήγορση. Μας προκαλεί να πετάξουμε, όπως ο αετός, το υπερήφανο πουλί που ζει στα ψηλά βουνά. Αυτό που το θέλγουν τα ψηλώματα, οι απάτητες κορυφές, που αρέσκεται στα δύσκολα και τα επιδιώκει, που επιθυμεί το φως, που θέλει να αγναντεύει από ψηλά την θεϊκή δημιουργία, που πετά εκεί που σπάνια μπορούν να το ακολουθήσουν άλλα πτηνά.Μας προκαλεί να πετάξουμε και εμείς ομοιάζοντάς του στα υψηλά αποφεύγοντας το σούρσιμο στα χθαμαλά! Μας προκαλεί να φθάσουμε στις δυσπρόσιτες κορυφές πετώντας και όχι έρποντας. Να φθάσουμε και να αγναντέψουμε από ψηλά όλη την φύση που απλώνεται μπροστά μας και θαυμάζοντάς την με όλη την δύναμη της ψυχής μας να αναφωνήσουμε: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας» (Ψαλμ. 103, 24).
Για να υψωθεί, όμως, ο χαρταετός χρειάζεται τα ζύγια του, δηλαδή το χαλινάρι του, από το οποίο κατευθύνεται μέσα από το σπάγγο, να είναι σταθερά και με ίσες αποστάσεις. Όσο καλός και μεγάλος και αν είναι ο χαρταετός, όσο μεγάλη ουρά και αν έχει, αν τα ζύγια του δεν προσεχθούν δεν σηκώνεται και αν σηκωθεί για λίγο πάλι ξαναπέφτει. Μας θυμίζει τους εαυτούς μας που δεν έχουμε ζυγίσει καλά τις δυνάμεις μας και προσπαθούμε να ξεκινήσουμε τον αγώνα της σαρακοστής επιπόλαια. Για να αγωνισθούμε σωστά και να ανέβουμε πνευματικά χρειάζεται να ζυγίσουμε τον αγώνα μας, να ζυγίσουμε τις δυνάμεις μας χωρίς υπερβολές, γιατί αν λίγο ξεφύγουμε, λίγο χαλαρώσουμε η λίγο σφίξουμε περισσότερο, τότε δεν ισορροπούμε και δεν ανεβαίνουμε στο ουράνιο στερέωμα.
Για μια επιτυχημένη ανύψωση ενός χαρταετού, αλλά και δική μας, ιδίως την περίοδο αυτής του πνευματικού σταδίου, χρειάζεται καλό προγραμματισμό, επίγνωση της δυνάμεως της ψυχικής αντοχής μας, οραματισμό και αγόγγυστη υπομονή. Το πέταγμα του χαρταετού και του δικού μας στο ουράνιο στερέωμα των αρετών είναι ένα πανηγύρι. Έτσι το νοιώθουμε, περιμένοντας το φύσιγμα του ανέμου, που θα μας δώσει την δυνατότητα να απολαύσουμε το πέταγμα αυτό. Βλέπετε χωρίς άνεμο δεν πετάει ο χαρταετός και χωρίς αερμώνια αύρα, δηλαδή χάρη Θεού, ούτε εμείς μπορούμε να πετάξουμε. Αν ο Θεός το θελήσει και πνεύσει άνεμος ευνοϊκός τότε και εμείς θα πετάξουμε.Εκείνος είναι η ανυψωτική μας δύναμη. Από εμάς περιμένει την υπομονή και το στιβαρό χέρι που θα βαστάσει σταθερά τον σπάγγο στο πέταγμα του χαρταετού. Αλλοίμονο, όμως, αν στις πρώτες αποτυχημένες προσπάθειες κλονισθούμε και εγκαταλείψουμε τις προσπαθειές μας. Ο επιμένων νικά. Αρκεί κάθε φορά να επικαλούμαστε τον Χριστό μας, και να ζητούμε την συνέργειά Του, αφού μόνον Αυτός μπορεί να μας ανυψώσει, να μας δώσει φτερά αετού, για να μην ατονίσουμε, να μην αποκάμνουμε, αφού μόνον τότε για εμάς λέει ο Προφήτης Ησαΐας: «Πτεροφυήσουσιν ως αετοί. Δραμούνται και ου κοπιάσουσι, βαδιούνται και ου πεινάσουσι» (Ησ. 40, 31).
Αλλοίμονον, επίσης, αν φυσήξει πολύ δυνατός αέρας και ο χαρταετός πετάξει με μεγάλη ταχύτητα στο ουράνιο στερέωμα. Η τριβή του σπάγγου στα χέρια μας θα αναπτύξει στα δάκτυλά μας τόσο μεγαλή θερμότητα, ώστε να προκαλέσει εγκαύματα. Και το γρήγορο πνευματικό πέταγμα, νομίζοντας ότι θα πετύχουμε την πνευματική τελειότητα σε σύντομο χρονικό διάστημα, μπορεί να προκαλέσει εγκαύματα. Μήπως έτσι δεν συνέβη και με τον Ίκαρο, που τα τεχνητά του φτερά δεν άντεξαν τις θερμαντικές ακτίνες του ήλιου και έλιωσαν, με αποτέλεσμα αντί να απολαύσει τις ομορφιές του ουρανού να βρεθεί στα έγκατα της θαλάσσης!
Στο πέταγμά μας οφείλουμε να έχουμε επίγνωση των σωματικών μας ικανοτήτων, αλλά και να λαμβάνουμε υπ’ όψη μας τους πιθανούς κινδύνους που θα συναντήσουμε, αφού κατά την λαική παροιμία: «Του φρονίμου τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Πάντοτε, όμως, να ξεκινούμε με την επίκληση της θείας δυνάμεως, αφού είναι γνωστά τα λόγια του Κυρίου μας: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. ιε΄ 5). Τεράστια είναι η δύναμη της προσευχής, αφού με αυτήν ο πειρασμός της άπνιας η της μεγάλης ταχύτητας του ανέμου, της κοπώσεως και της απογοητεύσεως φεύγει άπρακτος. Η προσευχή με την συνεχή επίκληση του ονόματος του Κυρίου μας, το «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», μας ενισχύει, για να μην σαλευθούμε και εγκαταλείψουμε τον αγώνα του πνευματικού πετάγματος σύμφωνα με τα λόγια του Προφητάνακτος; «Προωρώμην τον Κύριόν μου διά παντός, ότι εκ δεξιών μου έστι, ίνα μη σαλευθώ » (Ψαλμ. 15, 8).
pemptousia.gr
Σαρακοστή: η άλλη διάσταση ζωής
Μέσα στα τρεχάματα της ζωής μας, στο θόρυβο που μας περιβάλλει αποπνικτικά, στα πολλά και ανούσια λόγια μας στα τηλέφωνα και στις συναντήσεις μας, στο άγχος και στην αβεβαιότητα για το σήμερα και το αύριο του κόσμου, έρχεται η Εκκλησία να μας προσφέρει τη χρονική περίοδο της Μεγάλη Σαρακοστής. Ποιό νόημα θα μπορούσε να έχει, για όλους εμάς που ζούμε το σύγχρονο τρόπο ζωής με τα πιο πάνω χαρακτηριστικά, η χρονική περίοδος που αρχίζει την Καθαρά Δευτέρα και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο;
Γιατί, αλήθεια, αν δεν μπορεί να μας προσφέρει η Εκκλησία ένα νόημα ζωής, χειροπιαστό και ουσιαστικό, πέρα από τα «πρέπει» και τις απαγορεύσεις, κι αν δεν είναι η περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής μια άλλη διάσταση στο τρέξιμό μας, τότε περιττεύει οποιαδήποτε ενασχόληση.
Η Εκκλησία ως τρόπος ζωής είναι αυτό που ο κάθε άνθρωπος στο βάθος της καρδιάς του ποθεί: ειρήνη, ανάπαυση, πληρότητα, εμπειρία ζωής αιωνίου. Ωστόσο, η αδυναμία να το πετύχουμε είναι δεδομένη, γιατί υπάρχουν μαζί με τον πόθο και τα πάθη, που ως ασθένειες της ψυχής συγχύζουν, αναστατώνουν και μας παρασύρουν στο χάος.
Η περίοδος της Μεγάλη Σαρακοστής, που κάθε χρόνο καλούμαστε ως χριστιανοί να ζήσουμε, γίνεται η δυνατότητα να γευτούμε έναν άλλον τρόπο ζωής από αυτόν που ζούμε ολόχρονα, και να αρχίζουμε να πεθυμούμε τον κόσμο της Βασιλείας του Θεού, ως χαρά και ανάσταση.
Με τη νηστεία γνωρίζουμε εμπειρικά πως η δύναμη του σώματος δεν εξαρτάται απόλυτα από το φαγητό, και πως η χάρις του Θεού μάς είναι πιο αναγκαία από τα υλικά. Γι΄ αυτό απαραίτητα η νηστεία συνοδεύεται από προσευχή. Τα καθημερινά «Απόδειπνα» στο ναό, οι Προηγιασμένες Λειτουργίες, οι Χαιρετισμοί και οι μακρές Κυριακάτικες Λειτουργίες, μαζί με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» στη διάρκεια της ημέρας προσωπικά, καθιστούν τη νηστεία μέσο ελευθερίας κι απεξάρτησης από την ύλη και τη διαφοροποιούν από τη δίαιτα.
Γίνεται κατανοητό ότι μια τέτοια προσπάθεια χρειάζεται συσσώρευση δυνάμεων. Γι΄ αυτό καλούμαστε την περίοδο της νηστείας να «σιωπήσουμε», δηλαδή να λιγοστέψουμε τις αργολογίες και πολυλογίες, που διαχέουν τις δυνάμεις της ψυχής μας και κουράζουν το νουν.
Ο Θεός δεν μας καλεί να εγκαταλείψουμε την οικογένεια και την εργασία μας για να Τον συναντήσουμε. Αφού ζούμε μέσα στον κόσμο, καλούμαστε να ζούμε εξωτερικά όπως όλος ο κόσμος. Μας καλεί όμως να Τον βρούμε μέσα στο χώρο της καρδιάς μας, λέγοντάς μας πως «η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν».
Η κάθοδος στον Άδη του εαυτού μας συνοδεύεται από αυτογνωσία, χωρίς την οποία ζούμε την ψευδαίσθηση της αυτοδικαίωσης. Η αυτογνωσία μάς οδηγεί στην ταπείνωση και στη συντριβή της καρδίας, που αναπόφευκτα μας φέρνει στην εκζήτηση του θείου ελέους με την καρδιακή προσευχή. Η αληθινή προσευχή μας οδηγεί στην αληθινή επιθυμία για αλλαγή ζωής, δηλαδή τη μετάνοια, που ενισχύεται και εκκλησιοποιείται με το μυστήριο της εξομολόγησης, που μας επαναφέρει, όπως τον άσωτο υιό, στο Πατρικό τραπέζι – τη Θεία Ευχαριστία.
Ήδη όλη αυτή η εσωτερική πορεία από την αμαρτία στη μετάνοια, από το σκοτάδι του εαυτού μας στο φως του Χριστού, μας φέρνει στο Πάσχα, που σημαίνει πέρασμα – διάβαση. Κι έτσι το Πάσχα δεν είναι μια γιορτή που διακόπτει τη ρουτίνα της ζωής, αλλά το πέρασμά μας σε νέα ζωή. Το Πάσχα του Κυρίου γίνεται δικό μας Πάσχα, η Ανάστασή Του ανάστασή μας.
Μακάρι τη χαρά της σταυροαναστάσιμης αυτής πορείας να γευτούμε όντως στη φετινή Μεγάλη Σαρακοστή και το Πάσχα.
Ι. Β.: Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες του blog και σε όλους τους Χριστιανούς, καλό υπόλοιπο Καθαράς Δευτέρας, Καλή και Ευλογημένη να είναι η φετινή Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή και Καλό Στάδιο.
Ονομάζεται Μεγάλη Σαρακοστή γιατί δεν είναι μόνο 40 μέρες όπως η νηστεία προ των Χριστουγέννων, αλλά είναι 40 μέρες συν την Μεγάλη Εβδομάδα.
Σε όσους επιλέξουν να νηστέψουν λέμε "Καλό Στάδιο". Θα κάνω όμως μία παρατήρηση - επισήμανση, όσο μου το επιτρέπει η ταπεινότητα και η αμαρτωλότητα μου, νηστεία δεν σημαίνει νηστεία μόνο από τροφές, νηστεία και από άλλα αμαρτωλά πράγματα και κυρίως στις ημέρες μας, νηστεία στον λόγο, ίσως αυτό είναι πιο σημαντικό... Και κάτι τελευταίο, ακούω πολλούς να νηστεύουν και να τρώνε νηστίσιμα τυριά, ή κρέμα, ή οτιδήποτε άλλο, νηστεύουμε για να στερηθούμε κάποια πράγματα, ποιος ο λόγος να τρώμε απομιμήσεις, σήμερα δόξα τω Θεώ υπάρχουν ένα σορό τροφές να επιλέξουμε... Είναι σαν αυτό που ακούω σνίτσελ σόγιας ή μπιφτέκι μανιταριού κλπ για vegan, οι vegan, καλώς ή κακώς έκαναν μία επιλογή, αφού δεν θέλουν κρέας ποιός ο λόγος να φάνε το μανιτάρι εν είδει μπιφτεκιού κλπ;;;
