Ο Δημήτριος (Μίμης) Πλέσσας, γεννημένος στην Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου 1924, θα γιόρταζε σύντομα τα 100 χρόνια του σε μια μουσική παράσταση αφιερωμένη στην πορεία του.
Η είδηση του θανάτου του ανακοινώθηκε από τη σύζυγό του, Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα, με μια συγκινητική ανάρτηση στα social media.
«Και ξαφνικά “Έπεσε βαθειά σιωπή…”…..”Κι εσύ δεν θα’σαι πλάι μου Αστέρι της Ζωής μου……” ….θα είσαι πάντα μέσα μου και θα με προσέχεις από ψηλά…..μέχρι να ξαναβρεθούμε Ψυχή μου. “Πέρασαν τόσα καλοκαίρια… βρέξαν τη στράτα μας φωτιές” στο κοινό μας ταξίδι ΖΩΗΣ που έφτασε στο τέλος του μέχρι να ανταμώσουμε και να το ξαναρχίσουμε…. Ευχαριστώ για όλα…. Σ’ αγαπώ για πάντα…..Γιατί η Αγάπη δεν τελειώνει ποτέ. Καλό ταξίδι Ψυχή μου… Καλή μας αντάμωση», έγραψε η Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα στη δημοσίευση της.
Ποιος ήταν ο Μίμης Πλέσσας
Ο Μίμης Πλέσσας γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Λεόντειο Λύκειο και στη συνέχεια σπούδασε Χημεία στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πήγε στις ΗΠΑ για συνέχιση των σπουδών του. Σε μικρή ηλικία έγινε ο πρώτος σολίστ πιάνου στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Το 1952, σε ηλικία 28 ετών, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο μουσικής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα και την επόμενη χρονιά κατετάγη πέμπτος πιανίστας στις ΗΠΑ. Το 1952 άρχισε την ενασχόληση του με τη σύνθεση και από το 1956 ως μαέστρος και συνθέτης.
Η καλλιτεχνική και συνθετική του δραστηριότητα κάλυπτε όλους τους τομείς της μουσικής, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Συνεργάστηκε με πληθώρα κορυφαίων τραγουδιστών, πολλούς από τους οποίους ανέδειξε με τα τραγούδια του.
Ασχολήθηκε επίσης με τη σύνθεση μουσικής για ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, έχοντας στο ενεργητικό του 104 ταινίες και 70 παραστάσεις. Έγραψε επίσης τη μουσική και τα τραγούδια για την τηλεοπτική σειρά «Τα παιδιά της Νιόβης».
Κατά τη διάρκεια της τεράστιας καριέρας του διηύθυνε πολλές από τις μεγαλύτερες ορχήστρες στον κόσμο, σε έργα του και διακρίθηκε αφενός για τη θεατρική του προσφορά στο Παρίσι το 1958 και για την κινηματογραφική του στο Εδιμβούργο και τις ΗΠΑ το 1964 και 1965 αντίστοιχα. Αυτών ακολούθησαν πάμπολλες διακρίσεις ελληνικές και ξένες.
Ο Μίμης Πλέσσας υπήρξε ο παραγωγός της ιστορικής ραδιοφωνικής εκπομπής «Σε 30 δευτερόλεπτα» που ήταν μια εκπομπή βράβευσης γνώσεων με διάφορα δώρα (ραδιόφωνα και βιβλία), στη δεκαετία του 1960 – 1970. Συμμετείχε σε πλείστες διεθνείς και ελληνικές επιτροπές κρίσης καλλιτεχνικών γεγονότων.
Ήταν μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων, της Εταιρίας Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδος, της ΕΡΓΗΜ (σύγχρονης μουσικής) και πολλών άλλων καλλιτεχνικών συλλόγων. Επίσης, ομιλεί αγγλικά και γαλλικά και είναι μόνιμος κάτοικος της Αθήνας. Από τις 4 Ιανουαρίου 1986 έως τις 20 Ιουλίου 1988 ήταν συμπαρουσιαστής μαζί με τον Κώστα Φέρρη και τον Βασίλη Τσιβιλίκα της εκπομπής της ΕΡΤ Καλλιτεχνικό καφενείο, όπου καλούνταν διάφορες προσωπικότητες του καλλιτεχνικού και κοινωνικού χώρου και μοιράζονταν ιστορίες από το πώς ξεκίνησαν και τη ζωή τους γενικότερα. Ο Μίμης Πλέσσας με το άριστο παίξιμο του πιάνου συνόδευε συνήθως τους τραγουδιστές που ψυχαγωγούσαν τον καφενέ. Αυτή η εκπομπή είχε ιδιαίτερη επιτυχία.
Το 2010 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών ενώ ήταν διδάκτωρ Χημείας του Πανεπιστημίου Κορνέλ των ΗΠΑ.
Το 2016 ο Μίμης Πλέσσας, με αφορμή την επέτειο 50 χρόνων από την εμφάνισή του στη δισκογραφία με τον δίσκο Ραντεβού στον αέρα για την ομώνυμη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, παρουσίασε το τελευταίο πλήρες έργο του Διάφανος σταυρός με ερμηνευτή τον Θάνο Ολύμπιο. Ο δίσκος τους έγινε πλατινένιος.
Ήταν παντρεμένος με τη Λουκίλα Καρρέρ, με την οποία απέκτησε μια κόρη το 1998. Είχε αποκτήσει κι έναν γιο από προηγούμενο γάμο του, τον μουσικοσυνθέτη Αντώνη Πλέσσα.
«Κατά λάθος μουσικός» – Πώς η Χημεία έχασε, αλλά η Μουσική κέρδισε τον Μίμη Πλέσσα - Η «ευχή της μητέρας του
Τα πρώτα βήματα στη χημεία
Ο Δημήτριος (Μίμης) Πλέσσας γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1924 στην Αθήνα και από μικρός έδειξε εξαιρετικές επιδόσεις τόσο στη μουσική όσο και στα θετικά μαθήματα. Αφού ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του στο Λεόντειο Λύκειο, ανακοίνωσε στη μητέρα του ότι ήθελε να γίνει… μουσικός. Η αντίδρασή της ήταν χαρακτηριστική: «Γούρλωσε τα μάτια της και μου είπε “ευχή και κατάρα να μη γίνεις ποτέ μουσικάντης!”» είχε διηγηθεί αργότερα ο ίδιος. Έτσι, αποφάσισε να ακολουθήσει το επιστημονικό μονοπάτι, αν και η μουσική παρέμενε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του.
Σπούδασε Χημεία στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αποφοιτώντας με «λίαν καλώς» και «άριστα», παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Παράλληλα με τις σπουδές του, έπαιζε μουσική τα βράδια για να συντηρήσει την οικογένειά του, η οποία είχε καταστραφεί οικονομικά κατά την περίοδο της Κατοχής. Τα χέρια του μάτωναν από τις πολλές ώρες στο πιάνο, όμως ο ίδιος δεν εγκατέλειψε ποτέ το πάθος του για τη μουσική.
Η υποτροφία που άλλαξε τα πάντα
Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο Μίμης Πλέσσας κέρδισε υποτροφία για σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα. Ωστόσο, η στροφή στη μουσική ήρθε όταν συμμετείχε τυχαία σε έναν διαγωνισμό μουσικής στο Πανεπιστήμιο του Ντουλούθ και κέρδισε το πρώτο βραβείο.
Η αντίδρασή του ήταν χαρακτηριστική: «Μα είμαι χημικός, όχι μουσικός», είχε πει στον πρύτανη, ο οποίος ενθουσιασμένος από το ταλέντο του, τον παρότρυνε να συνεχίσει στη μουσική και με τη βοήθειά του, εισήχθη στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ για να ολοκληρώσει το διδακτορικό του στη Βιολογική Χημεία.
Παρ’ όλες τις ακαδημαϊκές διακρίσεις, η καρδιά του Πλέσσα δεν μπορούσε να απομακρυνθεί από τη μουσική. Η ενασχόλησή του με τη σύνθεση είχε ήδη αρχίσει, και το 1952 έγινε ο πρώτος σολίστ πιάνου στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας στην Ελλάδα. Παρά τις πιέσεις να ακολουθήσει την επιστημονική του καριέρα, το ταλέντο του στη μουσική τον οδήγησε πίσω στην Ελλάδα, όπου αποφάσισε να αφοσιωθεί πλήρως στη σύνθεση.
Η μοίρα δεν επέτρεψε να μείνει το ταλέντο του ανεκμετάλλευτο
Ο Μίμης Πλέσσας θα μπορούσε να είχε γίνει απλώς ένας εξαιρετικός επιστήμονας. Ωστόσο μία σειρά συμπτώσεων και συγκυριών οδήγησαν στο να αναδειχθεί το ταλέντο του, παρά τη διαφορετική πορεία που είχε ξεκινήσει να χαράσσει. Ο Μίμης Πλέσσας, πέθανε σήμερα σε ηλικία 100 ετών, όντας ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της ελληνικής μουσικής, με καριέρα που περιλάμβανε 57 δίσκους, μουσική για 104 ταινίες και 70 σειρές, καθώς και συνεργασίες με κορυφαίους καλλιτέχνες. «Κατά λάθος όμως», είχε πει ο ίδιος σε συνέντευξή του στο Βήμα.
Μίμης Πλέσσας: Οι 57 δίσκοι και οι 104 ταινίες, οι κορυφαίες επιτυχίες και τα βραβεία του
Σε πολύ μικρή ηλικία, ο Μίμης Πλέσσας έγινε ο πρώτος σολίστ πιάνου στην Ελληνική Ραδιοφωνία. Το 1952, σε ηλικία μόλις 27 ετών, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο μουσικής του πανεπιστημίου της Μινεσότα, ενώ την επόμενη χρονιά κατετάγη πέμπτος πιανίστας στις ΗΠΑ. Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη σύνθεση.
Η συνθετική του δραστηριότητα καλύπτει τα τελευταία 50 χρόνια, όλους τους τομείς της μουσικής, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Έχει συναργαστεί με πληθώρα κορυφαίων τραγουδιστών, πολλούς από τους οποίους ανέδειξε μέσα από τα τραγούδια του.
Λίγα μόνο από τα πιο γνωστά κομμάτια στα οποία έχει γράψει μουσική:
- Έχω στενάχωρη καρδιά
- Θα πιώ απόψε το φεγγάρι
- Καμαρούλα μια σταλιά
- Κι εσύ θα φύγεις
- Γλυκά πονούσε το μαχαίρι
- Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου
- Μένουμε πάντα παιδιά
- Μην του μιλάτε του παιδιού
- Ο άνδρας που θα παντρευτώ
- Οι θαλασσιές σου οι χάντρες
- Όλα δικά σου μάτια μου
- Πέρα στον πέρα κάμπο
- Ποια νύχτα σ’ έκλεψε
- Σε βλέπω στο ποτήρι μου
- Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες
- Τι σου ‘κανα και πίνεις
- Το άγαλμα
- Τόσα καλοκαίρια
- Του αγοριού απέναντι
- Είμαι γυναίκα του γλεντιού
- Έκλαψα χθες
- Ένας ουρανός μ’ αστέρια
- Αν είναι η αγάπη αμαρτία
- Αν όλα τα παιδιά της γης
- Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου
- Άνοιξε πέτρα
- Βρέχει φωτιά στη στράτα μου
Ο Μίμης Πλέσσας κυκλοφόρησε συνολικά 57 δίσκους, με πρώτο το 1959 το «Πάρε τώρα αγάπη μου» της Ελίζας Μαρέλλι και τελευταίο το 2016 τον «Διάφανο Σταυρό». Έγραψε μουσική για 104 ταινίες και 70 σειρές αλλά και τα τραγούδια για την τηλεοπτική σειρά «Τα παιδιά της Νιόβης».
Έχει διευθύνει πολλές από τις μεγαλύτερες ορχήστρες στον κόσμο, σε έργα του και διακρίθηκε αφενός για τη θεατρική του προσφορά στο Παρίσι το 1958, και για την κινηματογραφική του στο Εδιμβούργο και τις ΗΠΑ το 1964 και 1965 αντίστοιχα.
Το 2000 τιμήθηκε για την πενηντάχρονη προσφορά του στην ελληνική μουσική και τον πολιτισμό από τον Δήμο της Αθήνας με την απονομή του «χρυσού μεταλλίου της πόλης» σε μια μεγάλη συμφωνική συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής.
Το 2001 του απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος του Φοίνικα για την προσφορά του στον πολιτισμό από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Το 2002 τιμήθηκε για τα 50 χρόνια του στην ελληνική μουσική σκηνή στο Ηρώδειο από το υπουργείο Πολιτισμού.
Το 2004 τιμήθηκε ως «Άνθρωπος της Χρονιάς» από τον υπουργό Πολιτισμού στην τελετή προσωπικοτήτων για την προσφορά του στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Το 2006 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Προσωπικοτήτων για τη συνολική του προσφορά στον πολιτισμό.
Τον Ιούνιο του 2024 μαζί με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και τον Γιάννη Μαρκόπουλο (μετά θάνατον) παρασημοφορήθηκε από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής.
